Το ελληνικό χωριό

 

Η εμπνοή του χωριού ήταν η κοινωνική μέθεξη, το συμμέτοχον στη βιωματική, που ήταν η βιολογία του τόπου, η ψυχική του αναπνοή. κάτι που συγκροτούσε το δημιουργικό νενίκηκα του ανθρώπου. Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης συνίστατο τα ήθη και τα έθιμα του τόπου, που αποτελούσαν τελετουργίες της μνήμης κι ήταν το καταπίστευμα της ψυχής του λαού. Η Πρωτοχρονιά, η πρωτομαρτιά, η πρωταπριλιά, η πρωτομαγιά, οι ισημερίες, ήταν πρωτάτες μέρες, σημαδιακές. Οι γιορτές, οι ονομαστικές και οι επίσημες, πάντα γιορταζόμενες (ακόμα και στον πόλεμο, όπως μούλεε ο παππούς), αποτελούσαν τον Ιχώρ της κοινωνίας. Ο κλήδονας (το κάψιμο των στεφανιών της πρωτομαγιάς), οι Απόκριες, τα κάλαντα, τα χελιδονίσματα κ.ά., ήταν έθιμα βασικά του βίου των ανθρώπων του χωριού. Ήταν τελετουργίες πώφτιαχναν την εθιμοτυπία του τόπου, αφού στον καθένα είχαν το δικό τους τρόπο ή αποτελούσαν αποκλειστικά τοπικό έθιμο, που τον χαρακτήριζε και τον ταυτοποιούσε. Υπήρχε ευλάβεια στην τήρησή τους, λες και ιερή προσταγή επέβαλλε την πραγματοποίησή τους.

Νίκος Καζαντζάκης: Ανάβαση στον Άθω

 

 Την άλλη μέρα, πριν ξημερώσει, κινούμε για την κορφή του Άθω. Δεν είχε ακόμα λαλήσει μέσα στο περιαύλι το σήμαντρο, τα πουλιά ακόμα δεν είχαν ξυπνήσει, κατακάθαρος, γαλαχτωμένος ο ουρανός, και λάμπει πέρα κατά την ανατολή σαν εξαφτέρουγο σεραφείμ ο Αυγερινός. Ο πάτερ Λουκάς, κοντός, ανοιχτογόνατος, παλιός κοντραμπαντζής, πάει μπροστά και μας δείχνει το δρόμο. Κάπου κάπου στέκουνταν και μας έπιανε κουβέντα για θάλασσες, για γλέντια, για καβγάδες με τους Τούρκους. Όλη η κοσμική ζωή του σαν παραμύθι μέσα του, σαν να 'γίνε σ' έναν άλλο κόσμο πιο άγριο και επικίνδυνο, γεμάτο φωνές και βλαστήμιες και γυναίκες. Το ' λέγε και το ξανάλεγε το παραμύθι του, το ξαναζούσε και χαίρουνταν. Όλα από την παλιά του ζωή τ' απαρνήθηκε, μα όλα τα πήρε μαζί του, τυλιγμένα στο ράσο του. Κάτω από ένα μεγάλο έλατο σταμάτησε· ήθελε κουβέντα.

Η Διδασκαλία της Ενότητος

 

Η διδασκαλία της Ενότητος, δηλαδή η κατάφαση ότι η Αρχή κάθε υπάρξεως είναι ουσιαστικώς Μία, είναι ένα θεμελιώδες σημείο κοινό σε κάθε ορθόδοξη παράδοση»[1]. Αυτό γράφει ο Ρενέ Γκενόν, συμφώνως προς τον οποίον «κάθε αυθεντική παράδοση είναι ουσιαστικώς μονοθεϊστική· χρησιμοποιώντας μία πιο ακριβή γλώσσα, κάθε αυθεντική παράδοση δηλώνει πρώτα από όλα την ενότητα της Υπέρτατης Αρχής, από την οποία όλα απορρέουν και από την οποία όλα εξαρτώνται πλήρως. Αυτή η κατάφαση, ιδιαιτέρως στην έκφραση που προσλαμβάνει στις παραδόσεις που έχουν θρησκευτική μορφή, αποτελεί τον αληθή μονοθεϊσμό»[2].

 

 

Συμφώνως προς αυτήν την αντίληψη, μία αυθεντική παραδοσιακή ιδέα δεν μπορεί να είναι πολυθεϊστική, με άλλα λόγια, δεν μπορεί να αποδέχεται μία πολλαπλότητα αρχών θεωρούμενων ως απολύτως ανεξαρτήτων. Στην πραγματικότητα ο Γκενόν γράφει ότι ο πολυθεϊσμός είναι «συνέπεια της μη κατανοήσεως κάποιων παραδοσιακών αληθειών, συγκεκριμένα αυτών που αφορούν τις θεϊκές όψεις ή χαρακτηριστικά»[3], λέει επίσης ότι «αυτή η μη κατανόηση είναι πάντοτε πιθανή στην περίπτωση απομονωμένων και περισσότερο ή λιγότερο αναρίθμητων ατόμων, αλλά η γενίκευσή της, αντιστοιχούσα σε μία κατάσταση ακραίου εκφυλισμού μίας εξαφανιζόμενης παραδοσιακής μορφής, υπήρξε βεβαίως σπανιότερη από ότι νομίζει κάποιος»[4].

 

Επομένως, αν η νομιμότητα μίας παραδοσιακής ιδέας καθορίζεται αυστηρώς από την συνέπειά της προς την διδασκαλία της Ενότητος, ποιος είναι ο βαθμός εγκυρότητος των αρχαίων Ευρωπαϊκών παραδοσιακών μορφών, που χαρακτηρίζονται γενικώς από μία πολλαπλότητα θεοτήτων;

Τα παλιά επαγγέλματα και η σύγχρονη βιομηχανία, Rene Guenon

 

Ἡ ἀντίθεση ἀνάμεσα στά παλιά ἐπαγγέλματα καί τή σύγχρονη βιομηχανία, εἶναι κατά βάθος µία ἀκόμη εἰδική περίπτωση και συνάμα ἕνα πρακτικό παράδειγµα τῆς ἀντίθεσης μεταξύ τῆς ποιοτικῆς ἄποψης, πού ζωογονεῖ τά πρῶτα, καί τῆς ποσοτικῆς ἄποψης πού εἶναι ὁ κινητήριος μοχλός τὴς δεύτερης. Γιά νά τό καταλάβουμε αὐτό, εἶναι χρήσιμο νά σημειώσουμε κατ’ ἀρχάς ὅτι ἡ διάκριση ἀνάμεσα στίς τέχνες καί τά ἐπαγγέλματα, ἤ ἀνάμεσα στόν «καλλιτέχνη» καί τόν «τεχνίτη» , εἶναι φαινόμενο ἀποκλειστικά σύγχρονο, τό ὁποῖο προήλθε ἀπό τήν παρέκκλιση καί τόν ἐκφυλισμό πού ὁδήγησαν στήν ἀντικατάσταση, σέ ὅλους τούς τομεῖς, τῆς παραδοσιακῆς σύλληψης ἀπό τή βέβηλη. Γιά τούς ἀρχαίους, artifex (Σ.τ.Μ. «τεχνίτης», «δημιουργός») ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού ἐξασκοῦσε µιά τέχνη ἤ ἕνα ἐπάγγελμα -μέ ἄλλα λόγια, δέν ἔκαναν διάκριση ἀνάμεσα στά δύο. ᾽Αλλά στήν πραγματικότητα ὁ artifex ἀπεῖχε πολύ ἀπό τό νά εἶναι «καλλιτέχνης» ἤ «τεχνίτης» μέ τή σηµερινή ἔννοια τῶν λέξεων (μάλιστα ἡ λέξη «τεχνίτης» ὅσο περνάει ὁ καιρός χρησιμοποιεῖται ὅλο καί πιό σπάνια)’ ἦταν κάτι παραπάνω καί ἀπό τόν ἕναν καί ἀπό τόν ἄλλον, γιατί, ἀρχικά τουλάχιστον, ἡ δραστηριότητά του ἐξαρτιόταν ἀπό ἀρχές πολύ βαθύτερης τάξης.

Ο Κ.Καραβίδας σχετικά με την επικράτηση δυτικογενών θεωριών επί του παραδοσιακού κοινοτισμού

 

Ἡ εἰσαγωγή τῶν διαφόρων ἰδεολογικῶν καί πολιτικῶν κινημάτων ἀπό τήν Δύση στήν Ἑλλάδα βρίσκει σφοδρά ἀντίθετο τόν Καραβίδα. Ὁ Ουμανισμός , ἡ Αναγέννηση, ἡ Γαλλική Ἐπανάσταση, ὁ Καπιταλισμός, ὁ σοσιαλισμός , ὁ Κομμουνισμός, ὁ ᾿Αναρχισμός ἀποτελοῦν, σύμφωνα µέ τόν Καρβίδα, νεωτεριστικές ἐκδηλώσεις µέ κοινή γενεαλογία. Ὁ ἐπιστημονικός 19ος αἰώνας, ἀδυνατώντας νά κατανοήσει τό κατ’ ἀρχήν ὑγιές συνθετικό αίτημα τοῦ Μεσαίωνα, τόν καταδίκασε ὡς σκοτεινό µέ µία μονοκονδυλιά .

Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ,ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ

 

Η ηρωική αντίληψις της Ζωής αναχωρεί από την αρχήν, ότι η Ζωή είν’ ένας διαρκής αγών, μία αδιάκοπος, χωρίς τέρμα και χωρίς σταμάτημα, μάχη εναντίον της φύσεως, εναντίον των άλλων ανθρώπων, εναντίον του εαυτού μας. Επομένως και ο άνθρωπος, κάθε γενεάς, αποτελεί μίαν συνεχή μ ε τ ά β α σ ι ν προς κάτι άλλο, προς κάτι ανώτερον. Όχι προς ένα διαφορετικόν είδος οργανικού όντος (τον υπεράνθρωπον π.χ. του Nietzsche), αλλά προς το να γίνη φορεύς μιας ανωτέρας, δηλαδή εντονωτέρας και πλουσιωτέρας μορφής της Ζωής. Έτσι κάθε άνθρωπος αξιόλο­γος είν’ ένας π ρ ό δ ρ ο μ ο ς, που αντλεί το νόημα της υπάρ­ξεώς του όχι από το παρελθόν ούτ’ από το παρόν, αλλ’ από το μέλλον και μόνον. Το παρελθόν ως παρελθόν το αγνοεί, προς το παρόν ευρίσκεται εις πόλεμον συνεχή. Όχι μόνον προς εκείνο το παρόν, το οποίον δεν είν’ εις την ουσίαν του παρά επιβίωσις του παρελθόντος, ή μάλλον διατήρησις του σώματος αυτού οφειλομέν’ εις την δειλίαν ή την νωθρότητα των συγχρόνων ανθ­ρώπων· ο ηρωικός άνθρωπος μάχεται και προς το γνήσιον πα­ρόν, το παρόν που ζη γύρω του και ζη μέσα του.

Φώς, λεξικό των συμβόλων

 

Εκδήλωση της θεότητας,κοσμική δηµιουργία,ο Λόγος,η παγκόσµια αρχή σε εκδήλωση,ο αρχέγονος νους, ζωή,αλήθεια φώτιση, γνώση,άμεση γνώση το ασώµατο ,η πηγή της κολοσύνης. Η ακτινοβολία συμβολίζει τη νέα ζωή από τη Θεότητα,είναι το πρώτο πράγμα που δηµιουργήθηκε,δύναµη για την εκδίωξη του κακού, των δυνάµεων του σκότους,δόξα,χαρά. Η φώτιση παρέχει υπερφυσικές δυνάµεις, ή είναι αποτέλεσμα τους. Το φως συνδέεται µε τη Βροχή στο συµβολισμό της καθόδου ουρανίων και ευεργετικών επιρροών. Η εμπειρία του φωτός σηµαινει αντιµετώπιση της έσχατης πραγματικότητας. Το φως συνδέεται με την αρχή και το τέλος .Υπηρχε κατά τη Χρυσή Εποχή, το σκοτάδι κατήλθε κατά την Πτώση και η ανάκτηση του Παραδείσου αποκαθιστά Το αρχέγονο φως ,το φθάσιµο στο φως σημαίνει φθάσιμο στο κέντρο.

Για τους αφανείς ήρωες των πολέμων

  

(Από το βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη «Ο τελευταίος στρατιώτης της 8ης Μεραρχίας»)  

«Σ” ένα χαντάκι, σκεπασμένο με χιόνι, ο Ψαρής μου κόλλησε. Πεινασμένο, μουσκεμένο ως το κόκαλο, ταλαιπωρημένο από το αδιάκοπο τρέξιμο πάνω στα κατσάβραχα, ήταν γραφτό του να μείνει εκεί. Το χάιδεψα λίγο στο σβέρκο και το φίλησα. Και κίνησα. Σε λίγα βήματα γύρισα να ιδώ για τελευταία φορά. Μπορεί να ήταν ζώο, αλλά ήταν σύντροφος στον πόλεμο. Είχαμε δει τόσες φορές μαζί το θάνατο, είχαμε περάσει μαζί μερόνυχτα ζωής, τέτοια που δεν λησμονιέται ποτέ. Και το είδα να με κοιτάζει που έφευγα. Τι ματιά ήταν αυτή βρε παιδιά. Πόσο παράπονο, πόση λύπη φανέρωνε. Μ” έπιασε το κλάμα. Ο πόλεμος δεν αφήνει καιρό για τέτοια. Σε μια στιγμή σκέφτηκα να το σκοτώσω. Δεν βάσταξε όμως η καρδιά μου. Και το άφησα εκεί. Με κοίταζε ώσπου χάθηκα πίσω από τον βράχο»

Οι παγανιστικές αναφορές στο έργο του κοινοτιστή Κωνσταντίνου Καραβίδα

Η σχέση τὴς πολιτικής φιλοσοφίας τοῦ Καραβίδα µέ τούς μεταφυσικούς του προβληματισμούς φαίνεται ἀνάγλυφα στό χαριτωμένο, ἀπροσδόκητο καί σουρεαλιστικό του ἔργο "Οἱ Καλλικάντζαροι", πού ἔγραψε στήν Θεσσαλονίκη τά Χριστούγεννα τοῦ 1918 καὶ δημοσίευσε στήν Κοινότητα στίς 45-12-1932. (Κατόπιν κυκλοφόρησε σέ δύο ἐκδόσεις, τό 1925 καί τό 1965, στην ᾿Αθήνα ). Εἶναι ἕνας διάλογος µεταξύ καλλικαντζάρων, ἀρχαίων θεῶν, των μελών μιᾶς Αγροτικής οἰκογένειας καί τοῦ ἴδιου τοῦ ποιητῆ ἤ, μᾶλλον, οἱ ταυτόχρονοι μονόλογοι ὅλων αὐτῶν. Στό κείμενό του συµπλέκονται παγανιστικά καὶ ἑλληνοχριστιανικά στοιχεῖα, «ἀποτελεῖ δέ εἰσαγωγήν» --οπως ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας σημειώνει στόν πρόλογο -«εἰς µίαν μεγάλην λυρικήν κοσμογονικήν τραγωδίαν, ὅπου ἡ δράση πλέκεται µέ τά στοιχεῖα καί τά σύμβολα τῆς λαϊκῆς σοφίας καί παραδόσεως,

Μελέτη για την μαγεία και την θρησκεία ," Η λατρεία των δέντρων"

 

Sir james George Frazer
Ο χρυσός κλώνος


"Tα Πνεύματα των Δέντρων"
Η λατρεία των δέντρων έχει παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη θρησκευτική ιστορία της Αρίας φυλής στην Ευρώπη. Τίποτε δε θα μπορούσε να είναι πιο φυσικό, γιατί από την αυγή της ιστορίας η Ευρώπη ήταν καλυµµένη µε τεράστια πρωτόγονα δάση, μέσα στα οποία τα σκόρπια ξέφωτα θα έµοιαζαν σαν µικρά νησιά σ, έναν πράσινο ωκεανό. Στον πρώτο αιώνα της εποχής µας, ο Ερκύνιος δρυµός εκτεινόταν ανατολικά του Ρήνου και κάλυπτε μια έκταση τεράστια και άγνωστη. Οι Γερμανοί, για τους οποίους ο Καίσαρας είχε αμφιβολίες, ταξίδευαν για δύο µήνες µέσα σε αυτό, χωρίς να φτάσουν στο τέλος του. Τέσσερις αιώνες αργότερα το επισκέφτηκε ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός και η ερημιά, το σκοτάδι και η σιωπή του δάσους φαίνεται ότι είχαν προκαλέσει µια πολύ βαθιά εντύπωση στην ευαίσθητη φύση του, ώστε δήλωσε πως δε γνώριζε τίποτε σαν αυτό στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην πατρίδα μας οι άδεντρες περιοχές του Κεντ, του Σάρρευ και του Σάσσεξ ει΄ναι υπολείμματα του μεγάλου δάσους της Anderida, που έντυνε κάποτε ολόκληρο το νοτιο-ανατολικό μέρος του νησιού.

Ο Έζρα Πάουντ για την τοκογλυφία

 

Έζρα Πάουντ, με την Τοκογλυφία, Κάντο XLV


Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.

Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για νʼ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται

Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.

Η μεταφυσική του φύλου, Το φύλο στον σύγχρονο κόσμο. Ιούλιος Έβολα

 

《Παραµένει ορατό ότι ένα οικουµενικό και πυρετώδες ενδιαφέρον για το σεξ και για τη γυναίκα ει΄ναι το γνώρισµα κάθε περιόδου παρακµής, και ότι αυτό το φαινόµενο σήµερα είναι ένα από τα πολλά σημάδια ότι η εποχή αυτή είναι το τελευταίο στάδιο μιας διαδικασίας οπισθοδρόµησης. Η κλασική αρχαιότητα διατύπωσε μιαν αναλογία προς τον ανθρώπινο οργανισμό: στον άνθρωπο,το κεφάλι, το στήθος και τα κατώτερα μέρη του σώµατος αντιστοιχούν προς την έδρα της διανοητικής ζωής, του ψυχικού και ηρωικού θάρρους, και τελικά της διατροφής και του σεξ Αντίστοιχα µε αυτά έχουμε τρεις ανθρώπινους τύπους και πρέπει να προσθέσουμε, τρεις τύπους πολιτισµού. Είναι εµφανές ότι σήµερα ζούµε την οπισθοδρόµηση ενός πολιτισµού του οποίου το κύριο ενδιαφέρον δεν ει΄ναι ούτε πνευµατικό ούτε ηρωικό, ούτε καν στραµµένο προς τις υψηλότερες µορφές της συγκίνησης. Είδωλο έχει γίνει το υπο-πρόσωπο η κοιλιά και το φύλο έτσι , Δυστυχώς, απειλείται να γίνει πραγµατικότητα εκείνο που είχε πει ένας ποιητής : "η πείνα και ο έρωτας διαµορφώνουν την ιστορία". Η πείνα είναι σήµερα η κυρια αιτία των ασταµάτητων κοινωνικών αγώνων και των πιο καταστροφικων οικονοµικών διεκδικήσεων. Το σύστοιχό της είναι η παθολογική έµφαση που δίνεται στην γυναίκα, στον έρωτα και στο σεξ. Μια άλλη μαρτυρία µάς έχει δοθεί από την αρχαία ινδουιστική παράδοση των τεσσάρων εποχών του κόσμου, σύµφωνα µε την ταντρικη της διατύπωση. 'Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της τελευταίας, της λεγόμενης Σκοτεινής Εποχής (Κάλι Γιούγκα) είναι η αφύπνιση και η απώτατη κυριαρχία της Κάλι, η οποια σφραγίζει την εποχή µε τα σηµάδια της. Σύμφωνα με μια από τις κύριες όψεις της είναι η θεά Όχι μόνο της καταστροφής αλλά και της ερωτικής επιθυμίας και του σεξ. 》

Η ψυχή του ανθρώπου στον καπιταλισμό, η κουλτούρα του εγωισμού

 

 {...} Για παράδειγμα, όπως πίστευε ο Άνταμ Σμιθ, η πρώτη προυπόθεση για έναν κόσμο ελευθερίας, ευημερίας και ειρήνης -από τη στιγµή που είναι δομημένος γύρω από το «υπέροχο εμπόριο» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι ακριβώς η σταδιακή εξάλειψη όλων των υπαρκτών πράξεων διακανονισμού, δηλαδή όλων εκείνων των θεσμικών και εθιμικών εμποδίων που, κατά τα λεγόμενά του, «εμποδίζουν την ελεύθερη κυκλοφορία της εργασίας και των κεφαλαίων, τόσο από τη μια θέση εργασίας στην άλλη όσο από τη μία περιοχή στην άλλη». Προφανώς δε, με αυτή τη μοναδική παγκοσμιοποιητική προυπόθεση, το «αόρατο χέρι» της ελεύθερης αγοράς επιτρέπει να λειτουργήσει το σύστημα της προσφοράς και της ζήτησης. Σε αυτή την περίπτωση, είναι φανερό ότι το ριζικό ξερίζωμα των ατόμων και η συστηματική απαξίωση όλων των μορφών ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας, που τους συνδέουν συναισθηματικά με ένα παρελθόν, με τόπους ή με ανθρώπους (με άλλα λόγια, η εσωτερίκευση από τον καθένα της άνευ όρων «ευελιξίας» και της γενικευμένης γεωγραφικής και επαγγελµατικής κινητικότητας)", αργά ή γρήγορα, αποκαλύπτεται σαν αυτό που ουσιαστικά είναι: δηλαδή, η μείζων κατηγορική επιταγή του νέου καπιταλιστικού τρόπου ζωής, και ως εκ τούτου η υπέρτατη αλήθεια κάθε υπαρκτού φιλελευθερισμού.

Ρενέ Γκενόν: Ένας υλικός πολιτισμός

 

Η κρίση του σύγχρονου κόσμου.
Δωδώνη 1980.

《...》Όλη η βεβηλη επιστήμη που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων δεν είναι παρά η μελέτη του αισθητου κόσμου, εκεί μέσα είναι περιορισμένη αποκλειστικά, και οι μέθοδοι της δεν εφαρμόζονται παρά μόνο σε αυτό το πεδίο, να όμως που αυτές οι μέθοδοι ανακηρύχθηκαν "επιστημονικές" αποκλείοντας κάθε άλλη, πράγμα που σημαίνει άρνηση κάθε επιστήμης που δεν αναφέρεται στα υλικά πράγματα.《...》
Για τους σύγχρονους τίποτε δεν φαίνεται να υπάρχει έξω από αυτό που μπορούμε να δούμε και να αγγίξουμε, η τουλάχιστον ,ακόμη και αν παραδέχονται θεωρητικά ότι μπορεί να υπάρχει κάτι διαφορετικό, σπεύδουν να το ανακηρύξουν όχι μόνο άγνωστο άλλα "αγνώριστο", πράγμα που τους απαλλάσει από το να ασχοληθούν μαζί του.《...》

Ο ρομαντικός σοσιαλιστής Γουίλιαμ Μόρις

 

《Μήπως ξέρετε που είναι η Μέσα Γη; Την αναζητώ τόσον καιρό! Προσπαθώ να ξαναβρώ την Μέσα Γη, γιατί εκεί γνώρισα την πρώτη μου αγάπη. Θέλω να σας πω πώς πήγα εκεί, μα είμαι γέρος, η μνήμη μου με ξεγελάει. Πρέπει να μου δώσετε λίγο χρόνο να σκεφτώ και θα δείτε που θα σας τα πω όλα. Να, τώρα δα, σαν ν' ακούω σάλπιγγες σε μακρινές, ερημικές πεδιάδες, σαν να βλέπω πόδια αλόγων που καλπάζουν.

Τραγούδι των ηρώων,Κωστής Παλαμάς

 

Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα. 

Στην εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’ αργαστήρι,παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες.Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς, πάει κι η γυναίκα, πάνε τα παλικάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,του Λόγου και οι προφήτες.Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά παρμένα και δε σφυροκοπά κανείς τ’ άρματα και τ’ αλέτρια,κι η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει,δε βρίσκει την πυρή ψυχή ψωμί για να το κάμει.Κι από κατάκρυα χόβολη μεστή η γωνιά, κι ακόμα και πιο πολύ από τη γωνιά που του σπιτιού η καρδιά ειναι,κακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου.

Nicholas Roerich - Καλλιτέχνης των υψών, Ο ζωγράφος των Θιβετιανών χιονιών.

-Αφιέρωμα από τον Ιούλιο Έβολα, στον ρώσο συμβολιστή ζωγράφο .

Διαλογισμοί επί των κορυφών - εκδόσεις "Λυκώρεια"

O Roerich. Ρώσος στην καταγωγή, είχε µία ζωή γεµάτη δράση. Ταξίδεψε πολύ σε περιοχές ανέγγιχτες από την εξάπλωση του δυτικού πολιτισµού,διαμένοντας κατά κύριο λόγο στο Θιβέτ και στη δυτική Μογγολία. Εκεί µελέτησε επίσης τις τοπικές παραδόσεις, επισκέφτηκε µοναστήρια, διήγαγε κοινή ζωή με ασκητές και lamas προκειµένου να διεισδύσει εις βάθος στις πεποιθήσεις τους. Από εκείνο το περιβάλλον, είναι που γέµισε µε µυστήριο και ψυχικές επιρροές, κοντά στα όρια των αέναων χιονιών, από τα οποία κατά κύριο λόγο εμπνεύστηκε για τα έργα του.

Ρενέ Γκενόν -Η Δυτική εισβολή.

 

Η σύγχρονη αταξία το έχουμε πει γεννήθηκε στη Δύση και μέχρι τα τελευταία χρόνια, είχε μείνει πάντα αυστηρά εντοπισμένη άλλα τώρα συνέβη ένα γεγονός που δεν μπορούμε να συγκαλύψουμε τη σοβαρότητα του : είναι ότι αυτή η αταξία εξαπλώνεται παντού και μοιάζει να κερδίζει μέχρι και την Ανατολή. Βέβαια η δυτική εισβολή δεν είναι κάτι τελείως πρόσφατο άλλα έχει περιοριστεί μέχρι τώρα σε μια κυριαρχία λίγο η πολύ βίαιη ,που ασκούνταν πάνω στους άλλους λαούς και οι συνέπειες της περιοριζόντουσαν στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο σε πείσμα όλων των προσπαθειών μιας προπαγάνδας που υποδυόταν πολλές μορφές ,το ανατολικό πνεύμα ήταν αδιαπέραστο από κάθε παρέκκλιση και οι αρχαίοι παραδοσιακοί πολιτισμοί εντοπιζόντουσαν ανεπαφοι.

Πετάξετε ἀπὸ πάνω σας τὴν ψευτιά. -Φώτης Κόντογλου

 

Τί μεγαλομανία σ᾿ ἔχει πιάσει, ἀδελφέ μου, καὶ δὲν βρίσκεις ἡσυχία καὶ χτίζεις πατώματα ἀπάνω στὰ πατώματα, κι᾿ ἔχεις δυὸ τρία αὐτοκίνητα καὶ κότερα καὶ κάθε λογῆς μάταια πράγματα! Γύρισε καὶ κύτταξε καὶ τὸν ἀδελφό σου, νὰ δροσισθεῖ ἡ ψυχή σου μὲ τὴν εὐλογημένη καλωσύνη, ποὺ τὴν ξεράνανε τὰ τσιμέντα, οἱ ψεύτικες κουβέντες, οἱ συμφεροντολογικὲς παρέες, οἱ συνοφρυωμένες ἀξιοπρέπειες.

Στερνή Επιθυμία του Friedrich W. Nietzsche

 

 Να πεθαίνουμε έτσι 

Όπως παλιά τον είδα να πεθαίνει

- τον φίλο που έριξε θείους κεραυνούς

 και βλέμματα στη σκοτεινή μου νιότη!

 Θρασύς και βαθύς

 στη μάχη χορευτής

 ο πιο χαρούμενος απ’ όλους τους πολεμιστές

 και απ’ τους νικητές ο σοβαρότερος, 

πάνω στη μοίρα του στήνοντας μια μοίρα, 

σκληρός, στοχαστικός, προνοητικός: 

τρέμοντας που νικούσε

 και αλαλάζοντας που πεθαίνοντας νικούσε: 

προστάζοντας την ώρα που πέθαινε

 -και πρόσταξε αφανισμό... 

 Να πεθαίνουμε έτσι,

 όπως παλιά τον είδα να πεθαίνει: νικώντας, αφανίζοντας...

Μιρτσέα Ελιάντε . "Ο Μύθος της αιώνιας επιστροφής" Ουράνια αρχέτυπα περιοχών. -Ο συμβολισμός του Κέντρου.

《...》Στην ιρανική κοσμολογία της ζερβανικής παράδοσης κάθε επίγειο φαινόμενο, είτε αφηρημένο ,είτε συγκεκριμένο αντιστοιχεί σε ένα ουράνιο, υπερβατικό, αόρατο τέλος, σε μια "ιδέα" με την πλατωνική σημασία. Κάθε πράγμα κάθε κίνηση παρουσιάζεται με διπλή όψη: εκείνη του menok και εκείνη του getik. Υπάρχει ένας αόρατος ουρανός : επομένως υπάρχει και ένας menok ουρανός που είναι αόρατος (Bundahism κεφ 1.) Η γη μας αντιστοιχεί σε με ουράνια γη. Κάθε αρετή που πραγματοποιείται εδώ κάτω, στην getah ,έχει ένα ουράνιο αντίστοιχο που αποτελεί την αληθινή πραγματικότητα.

Ο άνθρωπος και η γη

 

《Οι αρχαίοι λαοί ονειρεύονταν µια χαµένη «χρυσή εποχή» ή μια παραδείσια κατάσταση, στην οποία το λιοντάρι συνυπάρχει ειρηνικά με τον αμνό, ενώ το φίδι αποτελεί τον φύλακα-άγγελο του ανθρώπου. Δεν πρόκειται για ονειροφαντασίες, όπως θέλουν να µας πείσουν εκείνες οι ψευδείς διδασκαλίες που θεωρούν ως μοναδικό χαρακτηριστικό της φύσης τον αδυσώπητο «αγώνα για επιβίωση».

Εξέγερση και μελαγχολία , ο ρομαντισμός στους αντίποδες της νεοτερικότητας.

 

-Η ΠΟΣΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του κόσμου.

Ο Μαξ Βέμπερ θεωρεί ότι ο καπιταλισμός γεννήθηκε με την επέκταση των εμπορικών λογιστικών βιβλίων, δηλαδή με τον ορθολογικό υπολογισμό του δούναι και λαβείν, των εσόδων και εξόδων. Το ήθος του σύγχρονου βιομηχανικού καπιταλισμού είναι η Rechnenhafiigkeit, το πνεύμα

του ορθολογικού υπολογισμού.  Πολλοί, λοιπόν, είναι οι ρομαντικοί που αντιλαμβάνονται διαισθητικά ότι όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης κοινωνίας -η θρησκεία του θεού Χρήμα, αυτό που ο Καρλάιλ αποκαλεί «μαμμωνισμό», η παρακμή όλων των ποιοτικών, κοινωνικών, θρησκευτικών αξιών, κ.λπ., η διάλυση όλων των ποιοτικών ανθρώπινων δεσμών, ο θάνατος της φαντασίας και του συναισθήματος, η ανιαρή ομοιομορφία της ζωής, η καθαρά«ωφελιμιστική» σχέση των ανθρώπινων όντων μεταξύ τους και με τη φύση- απορρέουν από αυτή την πηγή διαφθοράς: την εμπορευματική ποσοτικοποίηση.

Ζακ Ελλύλ , η πλάνη της τεχνικής.

 

Σε κοινωνίες που μπορούμε να αποκαλέσουμε παραδοσιακές ,όπως ήταν για παράδειγμα η δυτική κοινωνία τον μεσαίωνα ,η τεχνική υπόκειται σε μια σειρά από υπέρτερες προσταγές . Για παράδειγμα θρησκευτικής τάξης προσταγές , σε ορισμένους πολιτισμούς πχ δεν επιτρεπόταν η καλλιέργεια της γης με σιδερένια εργαλεία . Ο λόγος ήταν γιατί την γη την θεωρούσαν "μητέρα" και δεν επιτρεπόταν να την πληγώσουν με σκληρά εργαλεία . Αυτό ήταν υπέρτερη προσταγή . Παρομοίως οι Αιγύπτιοι δεν χρησιμοποιούσαν τον τροχό .

ΠΡΟΓΟΝΟΙ , Γιώργος Κοτζιούλας

 

ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ 

Θέλω να γράψω ένα τραγούδι μ’ αντοχή,
και συλλογίζομαι ολοένα εσάς, φτωχοί.
Σκυφτοί στο γούπατο γιά σκόρπιοι στο ριζό,
με τον καημό σας ανασταίνομαι και ζω.

Τα χέρια του παπούλη επαίζαν τον κασμά,
τα χέρια τώρα τα δικά μου είναι χλομά.
Ήταν απλοί οι άνθρωποι εκείνου του καιρού,
δε σεκλετίζονταν, τραβούσαν κουτουρού.

 Σκιάζονταν τ’ άδικο, κρατούσαν τις γιορτές,
παρθένες παίρναν και τις είχανε πιστές,
οι μάνες αποχτούσαν άβλαβα παιδιά,
κάθε δυο χρόνια σηκωνόταν η ποδιά.

 Ούτε χωράφια είχαν πολλά, ούτε ζωντανά,
μα ζούσαν όσο ο γέρο δέντρος στα βουνά.
Γεροκομούσαν τους γονέους τότε οι γιοι,
ποιος υπομένει την κατάρα, την οργή;

 Άλλους τους πρόφτασα όταν ήμουνα παιδί,
κι άλλους τους έχω ακούσει, δεν τους έχω ιδεί.
Μα φύλαξα τα πρόσωπά τους τ’ αυστηρά
μες στο θυμητικό μου, ατέλειωτη σειρά.

-Από τη συλλογή Η δεύτερη ζωή(1938) και στη συνέχεια στον πρώτο τόμο των Απάντων του.

 

Το πρόταγμα του διανεμισμού ως απόρροια του χριστιανικού κοινοτισμού

 

《Στον καπιταλισμό, ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο. Στον κομμουνισμό, συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο》

-Γκίλμπερτ Τσέστερτον.

Ζούμε σήμερα μια οικονομική κρίση στην οποία υπαίτιος είναι η απληστία των τραπεζών και της Γουώλ Στρητ. Από την άλλη, η Αριστερά, που είχε πέσει σε ανυποληψία μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, επιστρέφει δριμύτερη με τις εξεγέρσεις των «αγανακτισμένων» του εξωτερικού, που στην περίπτωση των «Ανώνυμων» φλερτάρουν με τον αναρχισμό. Όμως υπάρχουν κάποιοι που απορρίπτουν τόσο τον καπιταλισμό των μεγάλων επιχειρήσεων, όσο και το μεγάλο κράτος του σοσιαλισμού ή τα κρατικά μονοπώλια του κομμουνισμού. Είναι οι οπαδοί του διανεμισμού (distributism), που κηρύττουν την επιστροφή στην τοπική οικονομία και την αποκέντρωση, ενώ έχουν ως μοντέλο ανάπτυξης τις μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις ή τις συνεταιριστικές τύπου «Μοντραγκόν».

Ο συντηρητισμός στα χρόνια του ρομαντισμού

 

Απόσπασμα από το βιβλίο : Συντηρητισμός και ριζοσπαστική δεξιά, παραδοσιοκρατία και αντεπανάσταση στην Ευρώπη 1770-1945.

Δεν ήταν λοιπόν σοφό,ρωτούσε ο Νοβάλις,που ο Άγιος Ποντίφηξ εμπόδιζε τους επιστήμονες να κοινοποιούν την επικίνδυνη γνώση και τις ανακαλύψεις τους; Έπρεπε δηλαδή στ' αλήθεια οι άνθρωποι να διδαχτούν την απόγνωση από τον Γαλιλαίο μαθαίνοντας να βλέπουν την γη μας όχι ως επίκεντρο του ιερού δράματος της σωτηρίας, αλλά σαν μια σφαίρα λάσπης που περιστρεφόταν γύρω από ένα τρίτης τάξης αστέρι;

Συγκριτική ανάλυση της μυθολογίας του Τόλκιν με το έργο του Ιούλιου Εβολα.

 

Τα Ξωτικά 

Ένα από τα επαναλαμβανόμενα θέματα του Evola στο «Revolt» ήταν οι "Υπερβόρειοι", ένας αρχέγονος και αγέραστος λαός, για τους οποίους υπήρχε η πεποίθηση ότι ζούσαν τριγύρω του Βόρειου Πόλου και ήταν μια φυλή αντίστοιχη αυτής της Χρυσής Εποχής του Ησίοδου. Τα ξωτικά είναι παρομοίως αγέραστα και προϋπήρχαν της δημιουργίας των θνητών. Λαμβάνοντας υπόψιν την ανθεκτικότητα των ξωτικών στις ασθένειες και τις μαγικές τους ικανότητες, μια άλλη σύγκριση μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί με την αρχέγονη φυλή που περιγράφεται στο Manu Smriti 1.83: ”(Οι άνθρωποι) είναι ανεπηρέαστοι από τις αρρώστιες και ζουν για εκατοντάδες χρόνια στην εποχή Krita”. Επιπλέον, όπως και οι άνθρωποι της Χρυσής Εποχής του Ησίοδου, τα ξωτικά παραμένουν άτρωτα, αν και με την πάροδο του χρόνου “ξεθωριάζουν” σε μια μη υλική, αόρατη υπόσταση. Αυτό είναι επίσης ένα κοινό χαρακτηριστικό με τα ξωτικά ενός γερμανικού μύθου, που αναφέρεται στα πνευματικά υπολείμματα μίας Υπεράνθρωπης Φυλής. Το «Η πρωτεύουσα των ξωτικών του Teleri του Aman» (παρόμοιο με την Υπερβoρεία ή την Εδέμ), ονομάστηκε επίσης και Alqualondë, δηλαδή κυριολεκτικά «Παράδεισος των Κύκνων», όπου κράτησαν τα πλοία διαμορφωμένα σε σχήμα κύκνων. Οι Κύκνοι συνδέονται με την Υπερβορεία και τον Υπερβόρειο Θεό Απόλλωνα της Ελληνικής μυθολογίας.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ – Ο ΚΟΣΜΟΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑΘΟΥ

 

Ή ελληική λογοτεχνία, όπως καί ή παγκόσμια, παρου­σιάζει ποικιλία δυνάμεων. Έχει τίς αναμφισβήτητες ιδιοφυΐες της, έχει τούς εκλεκτούς της, τούς μέτριους, τούς ανεκτούς καί τούς επικίνδυνους της. Ή ελληνική, όμως, λογοτεχνία έχει κάτι ακόμη: τόν «Αγιο της. Είναι ό Αλέξανδρος Παπαδια­μάντης, ό κύρ Αλέξανδρος, ό ύμνητής της Σκιάθου καί τού λαού της.

Ο Πιοτρ Κροπότκιν για τις μεσαιωνικές συντεχνίες και την συντεχνιακή "ηθική".

Απόσπασμα από το βιβλίο του Πιοτρ Κροπότκιν, "αλληλοβοήθεια".


Με την αυξανόμενη διαφοροποίηση στην απασχόληση, στις τέχνες και στα επαγγέλματα, και την εξάπλωση του εμπορίου σε μακρινές χώρες, κατέστη αναγκαία µια νέα µορφή ένωσης, Και το απαραίτητο αυτό νέο στοιχείο ήταν οι συντεχνίες. Έχουν γραφτεί τόμοι επί τόµων σχετικά µε αυτές τις ενώσεις, που, µε την ονοµασία «συντεχνίες», «αδελφότητες», «φιλικές εταιρείες» και ντρουζέστβα , µίνε , αρτέλ στη Ρωσία, εσνάφ στη Σερβία και στην Τουρκία, αμκάρι ,στη Γεωργία κ.ο.χ. γνώρισαν εκπληκτική άνθηση στους μεσαιωνικούς χρόνους και ἑπαιξαν τόσο σηµαντικό ρόλο στη χειραφέτηση των πόλεων. Αλλά χρειάστηκαν περισσότερα απὀ εξήντα χρόνια προκειµένου οι ιστορικοί να κατανοήσουν την παγκόσμια εξάπλωση του θεσμού και τα πραγματικά του χαρακτηριστικά. Μόνο τώρα τελευταία, όταν εκδόθηκαν και μελετήθηκαν εκατοντάδες καταστατικά συντεχνιών και έγινε γνωστή η σχέση τους µε τα ρωμαϊκά κολέγια και τις πρωιµότερες ενώσεις στην Ελλάδα και την Ινδία, μπορούμε να υποστηρίξουμε µε απόλυτη βεβαιότητα ότι αυτές οι αδελφότητες αποτέλεσαν περαιτέρω εξέλιξη των ίδιων αρχών που είδαμε ότι ίσχυαν για το γένος και την κοινότητα.

Δόν Κιχώτης, Κώστας Ουράνης.

 Δὸν Κιχώτης

Ἀτσάλινος καὶ σοβαρὸς ἀπάνω στ᾿ ἄλογό του

τὸ ἀχαμνό, τοῦ Θερβαντὲς ὁ ἥρωας περνάει, 

καὶ πίσω του, τὸ στωικὸ γαϊδούρι του καβάλα

ὁ ἱπποκόμος του ὁ χοντρὸς ἀγάλια ἀκολουθάει. 

Αἰῶνες ποὺ ξεκίνησε κι αἰῶνες ποὺ διαβαίνει

μὲ σφραγισμένα ἐπίσημα, ἑρμητικὰ τὰ χείλια

καὶ μὲ τὰ μάτια ἐκστατικά, τὸ χέρι στὸ κοντάρι, 

πηγαίνοντας στὰ γαλανὰ τῆς Χίμαιρας βασίλεια... 

Στὸ πέρασμά του ἀπ᾿ τοὺς πλατειοὺς τοῦ κόσμου δρόμους, ὅσοι

τὸν συντυχαίνουν, γιὰ τρελλὸ τὸν παίρνουν, τὸν κοιτᾶνε, 

τὸν δείχνει ὁ ἕνας τοῦ ἀλλουνοῦ - κι εἰρωνικὰ γελᾶνε

Ὦ ποιητή! παρόμοια στὸ διάβα σου οἱ κοινοὶ

οἱ ἄνθρωποι χασκαρίζουνε. Ἄσε τους νὰ γελᾶνε:

οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶν μπροστὰ κι οἱ Σάντσοι ἀκολουθᾶνε!

Αφιέρωμα στον βρετανό ζωγράφο Richard Doyle 1824-1883.

 

He was the second son of the caricaturist John Doyle and elder brother to Charles Altamont Doyle. He showed remarkable imaginative skill as a draughtsman and from the age of nineteen became a regular contributorχ to Punch, designing the original cover and remaining on the staff until 1850. In 1851 Doyle illustrated Ruskin's The King of the Golden River. His fairy subjects alternate with themes from everyday life. He exhibited at the Royal Academy (1866 and 1871) and a collection of his drawings was shown at the Grosvenor Gallery in 1881. He died two years later of apoplexy.

Μια πρώτη γνωριμία με το κίνημα των Λουδιτών

 

Απόσπασμα από το βιβλίο :

" Εξέγερση ενάντια στο μέλλον"

-Με τσεκούρι, δόρυ και τουφέκι. 

Ήταν περίπου μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα µιας Κυριακής του Απριλίου 1812, όταν n οµάδα των έξι ανδρών από το Γιόρκσαϊρ κατηφόρισαν τελικά το οργωµένο µονοπάτι που οδηγούσε σε ένα µέρος µε την ονομασία Ρόφολντς Μιλ -ένα απειλητικό πολυώροφο κτίριο προφυλαγμένο από µαντρότοιχο µε πύλη,που στέγαζε τις μισητές πλεκτικές μηχανές του µισητού εργοστασιάρχη Ουίλιαµ Κάρτραίτ.

Ο συνεταιρισμός της κοινότητας Αμπελακίων

 Κοινότητα Αμπελακίων, με το νόμο Καποδίστρια (Ν.2539/1997), έμεινε αυτόνομη και κηρύχθηκε σαν Ιστορική Κοινότητα Αμπελακίων(1). Αυτό οφείλεται στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη που παρουσίασε στα τέλη του 18ου αιώνα, εξαιτίας της βιοτεχνίας νημάτων αλλά και του εμπορίου του προϊόντος που διοχετεύτηκε στις σημαντικότερες αγορές της Κεντρικής κυρίως Ευρώπης

Η άγνωστη σκέψη του Nicola Gomez Davila

 

Μια πρώτη γνωριμία με τον αντιδραστικό Διανοούμενο Nicola Gomez Davila. 

Η πολιτική δόξα του αρίστου Ανδρός

Ο Άνδρας που είναι πραγματικά άριστος και εποφθαλμεί την απόλυτη αρετή δεν έχει καθόλου ανάγκη από δόξα, εκτός από τον βαθμό που η ίδια του προσφέρει μια λεωφόρο επίτευξης του πεπρωμένου του. Εν αντιθέσει, ένας άνδρας που είναι ακόμα νέος και φιλόδοξος υπόκειται να επιτρέψει στον εαυτό του, τόσο να αισθανθεί κάποια σθεναρή αυταρέσκεια όσο και μια υπεροπτική μεγαλαυχία για την δόξα που έχει αποκομίσει μέσω του πολιτικού του έργου.

ΤΑΟ-Μυστικισμός και φιλοσοφία.

Αρκετά ειπώθηκαν µε σκοπό να υποδείξουν τον πλούτο των δώρων που θα μπορούσε να αναμένει κανείς, αν η οµάδα των αναχωρητών που ίππευε δράκοντες και μονόκερους προσγειωνόταν στις αχτές μας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΩΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΔΟΜΗ

Το παρόν άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το ιστολόγιο "κοινοτισμός" :

Η εισήγηση του Αντώνη Ανδρουλιδάκη στην ημερίδα «Ελληνικός Κοινοτισμός 2014» 

Αποσπάσματα από το δοκίμιο: ΑΠΟΛΛΩΝ ΕΠΙΚΟΥΡΙΟΣ ΣΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ

 

Θεός, Ναός, Τόπος «Παν ο Μέγας Τέθνηκεν» Ιεροτελεστία του Έαρος:

Η δαιμονική φύση της οικονομίας, Julius Evola

Τίποτα δεν είναι πιο προφανές από το ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι το ίδιο ανατρεπτικός όσο και ο μαρξισμός. Η υλιστική άποψη της ζωής στην οποία και τα δύο συστήματα βασίζονται είναι πανομοιότυπη.

ΘΡΗΝΟΣ ΤΟΥ ΦΡΟΥΡΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ, Ezra Pound

Στη βορινή πύλη ο άνεμος φυσά γεμάτος άμμο μονάχος από τότε που υπάρχει χρόνος ως τα τώρα! Τα δέντρα γέρνουν, η χλόη κιτρινίζει απ' το φθινόπωρο. Σκαρφαλώνω σε πύργους και πύργους να αγναντέψω τη βάρβαρη γη: 

 Ρημαγμένο κάστρο, ουρανός, η πλατιά ερημιά . 

Δεν έμεινε τοίχος σε τούτο το χωριό. 

 Κόκαλα ξασπρισμένα από χίλιες παγωνιές, άψιλοι σωροί, σκεπασμένοι με δέντρα και χορτάρι. 

 Ποίος ήταν η αιτία και έγιναν όλ' αυτά; 

Ποίος έφερε την φλογερή αυτοκρατορική οργή; 

Ποίος έφερε το στρατό με τούμπανα και τουμπερλέκια;

 Βάρβαροι βασιλιάδες. Καλωσυνάτη άνοιξη, που γίνηκε φθινόπωρο διψασμένο για αίμα,

 οχλαγωγία πολεμιστών, απλωμένη στο μεσανό βασίλειο, Τρακόσες εξήντα χιλιάδες, 

 Και θλίψη, θλίψη σα βροχή. Θλίψη να πας και θλίψη να ξαναγυρίσεις. 

 Έρημα, έρημα πεδία μάχης, και δεν υπάρχουν πάνω τους παιδιά να κάνουν πόλεμο, 

 Δεν υπάρχουν πια άντρες για την επίθεση και την άμυνα.

 Α, πως να μάθετε την ολοσκότεινη θλίψη στη βορινή πύλη, Με του Ριχόκου το όνομα λησμονημένο, 

 Και εμάς τους φρουρούς φαγωμένους απ' τις τίγρεις. 

Τα γεφύρια στην λαϊκή και δημοτική παράδοση

Τα επιβλητικά μονότοξα και πολύτοξα πέτρινα γεφύρια του Ασπροποτάμου έργα μεγάλα και δύσκολα για την εποχή τους, ακόμα και σήμερα προκαλούν τον θαυμασμό και την περιέργειά μας. Οι απλοί άνθρωποι που πάντα στέκονται με δέος μπροστά σε κάθε μεγάλο κατασκεύασμα, δεν ήταν δυνατόν να δεχθούν πως κάποιοι όμοιοί τους μπόρεσαν να χτίσουν τούτα τα γεφύρια, χωρίς τη βοήθεια κάποιας ανώτερης δύναμης. Μία δύναμη που έπρεπε να την εξευμενίσουν, θυσιάζοντας προς τιμήν της κάτι πολύτιμο. Γι᾽ αυτό και η λαϊκή μυθοπλασία θέλει ανθρωποθυσία στο θεμελίωμά της.

Πᾶν ,Τέλλος Ἄγρας

  

Σώπα! Ὧρες-ὧρες, δὲν ἀκοῦς, βαθιὰ ἀπ᾿ τὸ περβόλι; Θρηνοῦν οἱ ἀγροτικοὶ θεοὶ τὴν πράσινή τους σκόλη, γιὰ εἶν᾿ οἱ φλογέρες ποῦ γλυκὰ λαλοῦν ἡ μιὰ στὴν ἄλλη; (Στὶς στέρνες εἶναι ἡ ὄψη σου, Χινόπωρο, καὶ πάλι!) Ὡστόσο χτὲς -ἡ ξαστεριὰ δὲ μ᾿ εἶχε ξεπλανέσει- τὸν εἶδα: δρόμο γύρευε στῶν ἀμπελιῶν τὴ μέση: τὸ μαδημένο του ἔτρεμε στὴ ράχη τὸ τομάρι, κι ἐστάθη· ἀπάνω χάραζε καλόβουλο φεγγάρι. Ξάφνω, τ᾿ αὐτὶ ἔστησε μακριά, στὴν αὔρα ποὺ διαβαίνει, μ᾿ ἀκοὴ καὶ μάτια μίαν ἠχὼ ζητώντας νεκρωμένη. Ἦταν ἡ ὥρα ποὺ ἡ νυχτιὰ στὴν παγωνιὰ μουδιάζει. Κι εὐτὺς τὴ σύριγγά του ἁρπάει, στὰ χείλη του τὴ βάζει... Παράτονος, μὰ γλυκερός, μῖσος πνιχτὸ στὰ γέλια, ὁ ξωτικὸς σκοπὸς κακὸ φυσοῦσε ἀπὸ τ᾿ ἀμπέλια, γοερὸς σκοπός, καὶ σκόρπισεν ἄγνωρη ἀνατριχίλα... Μὰ νὰ χορέψουν σήκωσε τὰ πεθαμένα φύλλα!

Homo modernus

Το πορτραίτο του σύγχρονου κόσμου σύμφωνα με τον Evola και τον Davila. 

 Η πρόοδος φυσικά, έχει επέλθει στο υλικό πεδίο, έχοντας βελτιώσει αξιοσημείωτα τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουμε για αυτά είναι η "πνευματική μιζέρια" και όπως συμπεραίνει ο Gomez " το κόστος της προόδου είναι η παροχή του πλήθους των ανόητων". Όταν υπάρχει δράση, η αντίδραση πρέπει να είναι η απάντηση. Η τεχνική πρόοδος ως εκ τούτου είναι ένα δίκοπο μαχαίρι.

Henry Thoreau, «Γιατί πήγα να ζήσω σε μια καλύβα στο δάσος»

 

Έχουμε ανάγκη το τονωτικό της άγριας φύσης – να τσαλαβουτήσουμε κάποιες φορές σε βάλτους όπου παραμονεύει ο νυχτοκόρακας και η αγριόκοτα, να ακούσουμε το βροντερό κρώξιμο της βαλτομπεκάτσας· να μυρίσουμε το σπαθόχορτο που θροΐζει στον άνεμο, στα μέρη όπου μονάχα τα πιο άγρια και μοναχικά πουλιά χτίζουν τις φωλιές τους, εκεί όπου το κουνάβι σέρνεται με την κοιλιά στο έδαφος. Ενώ επιθυμούμε με όλη μας την ψυχή να εξερευνήσουμε και να μάθουμε τα πάντα, την ίδια στιγμή απαιτούμε να μείνουν τα πάντα μυστηριώδη και ανεξερεύνητα, να είναι απείρως άγριες η στεριά και η θάλασσα, αχαρτογράφητες και ακατανόητες και οι δυο τους, αφού δεν είναι σε θέση ο άνθρωπος να τις εξιχνιάσει. Τη Φύση δεν τη χορταίνουμε ποτέ μας. Εκείνες τις μέρες η αργία ήταν για μένα η πιο ελκυστική και παραγωγική μορφή εργασίας. Πολλά ήταν τα πρωινά που εξαφανιζόμουν, προτιμώντας να περνώ με τον τρόπο αυτό τις πιο πολύτιμες ώρες της ημέρας. Ήμουν πλούσιος τότε, όχι σε χρήμα αλλά σε ηλιόλουστες ώρες και καλοκαιριάτικες ημέρες και τις ξόδευα απλόχερα. Και δε μετανιώνω που δε σπατάλησα περισσότερο καιρό στο εργαστήρι ή στην έδρα του δασκάλου. Όμως από τότε που έφυγα μακριά από τις όχθες αυτές, οι ξυλοκόποι ενέτειναν το καταστροφικό τους έργο κι έτσι για πολλά χρόνια δε θα μπορώ πλέον να περιπλανιέμαι μέσα στα πυκνά δάση που υπήρχαν κάποτε εδώ, σταματώντας πού και πού στα λιγοστά ξέφωτα από τα οποία μπορούσες να διακρίνεις την επιφάνεια της λίμνης. Η Μούσα μου δικαιολογείται να σωπαίνει από εδώ και πέρα. Πώς να περιμένεις από τα πουλιά να τραγουδήσουν όταν έχουν χαθεί τα περιβόλια τους;

Carl Jung στα απομνημονεύματα του "αναμνήσεις, όνειρα, στοχασμοί"

《Η ζωή του ανθρώπου είναι ένα αβέβαιο πείραμα, θεωρείται ποσοτικά ένα κολοσσιαίο φαινόμενο. Είναι τόσο εφήμερη και τόσο ανεπαρκής που είναι κυριολεκτικά είναι θαύμα ότι το ότι κάτι σαν και αυτή δύναται να ζήσει και να αναπτυχθεί. Μου προκάλεσε εντύπωση και θαυμασμό όταν ήμουν φοιτητής ψυχιατρικής, καιρό πριν το γεγονός ότι δεν πέθανα πρόωρα. Η ζωή, μου φαινόταν πάντα σαν ένα φυτό που ζει στο ρίζωμα του. Η πραγματική του ζωή είναι αόρατη, κρυμμένη στο ρίζωμα. Το τμήμα του που είναι ορατό πάνω από το έδαφος, διαρκεί ένα μονάχα καλοκαίρι. Μετά μαραίνεται ,είναι μια εφήμερη εμφάνιση. Όταν στοχαστούμε την αέναη ύπαρξη και την εξαφάνιση της ζωής και των πολιτισμών, δεν μπορούμε να αποδράσουμε από την εντύπωση του απόλυτου τίποτα. Ωστόσο δεν έχασα ποτέ την αίσθηση ότι κάτι ζει και αντέχει δια μέσω των αιώνιων αλλαγών. Αυτό που βλέπουμε είναι μόνο το μπουμπούκι που χάνεται. Εντούτοις ,το ρίζωμα παραμένει.》

Δαίμονες, το ταξίδι στην Ελλάδα -Martin Heidegger

  

 《Τις ώρες που μείναμε στον ιερό τόπο είχε αυξηθεί σηµαντικά το πλήθος των επισκεπτών παντού κόσμος φωτογραφιζε. Ῥιχνουν τη μνήμη τοὺς στην τεχνικά παραγόμενη εικόνα. Εγκαταλείπουν ανυποψίαστοι τη γιορτή της σκέψης που δεν γνωρίζουν. Ψηλά πάνω από την άκρη της πλαγιάς ορθώνονταν γεµάτες ἔπαρση μεγάλες ανολοκλήρωτες οικοδομές σύγχρονων ξενοδοχείων.

Η αγέλαστος πέτρα

 

               https://youtu.be/OOHoRsYaBH0

H Αγέλαστος Πέτρα (2000) είναι ένα ντοκιμαντέρ από τον σκηνοθέτη Φίλιππο Κουτσαφτή. Το κυρίως θέμα της ταινίας είναι η Ελευσίνα. Τα γυρίσματα της ταινίας διήρκεσαν 10 χρόνια. Η ταινία ακολουθεί τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας. Καθημερινοί, απλοί άνθρωποι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό απαθανατίζοντας έτσι το κομμάτι της Ελευσίνας που κρατάνε μέσα τους. Η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Κοινού στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης

Η ονομασία αγέλαστος πέτρα παραπέμπει σε ένα βράχο στην Ελευσίνα. Ο τόπος αυτός θεωρείτο ιερός διότι σύμφωνα με την παράδοση η Δήμητρα κάθησε εδώ για να ξαποστάσει και να μοιρολογήσει την κόρη της Περσεφόνη που την άρπαξε ο Πλούτωνας. Ο Όττο Ρούμπενζον υποστήριζε την άποψη ότι η «αγέλαστος πέτρα» αποτελείτο από σειρά τριών βράχων που έδειχναν την είσοδο μιας σπηλιάς που θεωρείτο ότι ήταν μία από τις εισόδους για τον κάτω κόσμο. Οι τρεις βράχοι συνοδεύονταν και από τρεις πηγές νερού, τις Ανθίων, Πανθίων και Καλλίχρονον.

Σκέψεις για τον βιομηχανικό πολιτισμό

 "Η αγροτική ευημερία εξευγενίζει. Η βιομηχανική ευημερία εκχυδαΐζει."

 -Nicolás Gómez Dávila. 

 《 Αν ήταν δυνατόν να καταργηθούν οι μηχανές και να αποκατασταθούν οι παλιές τέχνες με όλα τα στοιχεία επιδεξιότητας και αξιοπρέπειας που ενέχουν, το «εργατικό πρόβλημα» θα έπαυε να υφίσταται. Αυτό αληθεύει ακόμα και για τις καθαρά υπηρετικές λειτουργίες ή για τις λίγο-πολύ ποσοτικές ασχολίες, απλώς γιατί οι μηχανές είναι οι ίδιες απάνθρωπες και αντ'ι-πνευματικές. Οι μηχανές σκοτώνουν όχι μόνο την ψυχή του εργάτη, αλλά την ψυχή καθαυτή, και γι’ αυτό επίσης την ψυχή του εκμεταλλευτή. Η συνύπαρξη εκμεταλλευτή και εργάτη είναι αδιαχώριστη από τη μηχανοποίηση. Οι τέχνες, λόγω της ανθρώπινης και πνευματικής ποιότητάς τους, προφυλάσσουν από αυτήν την χονδροειδή λύση. Η μηχανοποίηση του κόσμου, τελικά, σημαίνει τον θρίαμβο του υπολογιστικού και πανούργου σιδηρού εμπορίου. Είναι η νίκη του μετάλλου πάνω στο ξύλο, της ύλης πάνω στον άνθρωπο, της πονηριάς πάνω στην ευφυΐα.》

 -ΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΛΕΣ FRITHJOF SCHUON. 

 *Φωτογραφίες από χωριά των Αγράφων.