Ο Άνδρας που είναι πραγματικά άριστος και εποφθαλμεί την απόλυτη αρετή δεν έχει καθόλου ανάγκη από δόξα, εκτός από τον βαθμό που η ίδια του προσφέρει μια λεωφόρο επίτευξης του πεπρωμένου του. Εν αντιθέσει, ένας άνδρας που είναι ακόμα νέος και φιλόδοξος υπόκειται να επιτρέψει στον εαυτό του, τόσο να αισθανθεί κάποια σθεναρή αυταρέσκεια όσο και μια υπεροπτική μεγαλαυχία για την δόξα που έχει αποκομίσει μέσω του πολιτικού του έργου. Καθότι οι ιδιότητες και τα γνωρίσματα που επικαρπώνονται στους άνδρες αυτής της ηλικίας (όπως λέει ο Θεόφραστος) θα επιβεβαιωθούν από τον έπαινο των επιτυχιών τους οι οποίες στην συνέχεια θα τους αναπτύξουν υπό την διεγερτική ώθηση της υπερηφάνειας. Το να ξεπερνάς τα όρια είναι επικίνδυνο σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά δυστυχώς όταν εμπλέκονται πολιτικές φιλοδοξίες είναι μοιραίο. Στην περίπτωση λοιπόν εκείνων που έχουν αποκτήσει υψηλή εξουσία σε νεαρή ηλικία, πολλές φορές θα οδηγηθούν σε υπεροπτική παράνοια και καθαρή τρέλα. Η αναπόφευκτη παρακμή του χαρακτήρος ξεκινάει όταν σταματούν να αποδέχονται κατ' αποκλειστικότητα ότι αυτό που είναι έντιμο είναι στην πραγματικότητα ένδοξο αλλά αντίθετα, υποστηρίζουν ότι αυτό που είναι ένδοξο είναι εκ φύσεως αγαθό.
《[...] Μου ζητήθηκε να επισημάνω αυτά τα σημεία σχετικά με τη δόξα που προέρχεται από τον λαό, αφότου σκέφτηκα το τεράστιο αντίκτυπο που είχε στις περιουσίες του Τιβερίου και του Γαΐου Γκράχου. Η δική τους γέννηση, η ανατροφή τους και οι πολιτικές αρχές τους διεξήχθησαν κατά τρόπο άριστο. Ωστόσο, καταστράφηκαν, όχι τόσο από το απεριόριστο πάθος για την επερχόμενη δόξα, όσο από το φόβο να χάσουν την ήδη υπάρχουσα δόξα τους. Φυσικά η έγνοια τους δεν μπορεί να θεωρηθεί παράλογη, καθώς έχοντας απολαύσει την θερμή και φιλόξενη υποδοχή των πολιτών, ντρέπονταν για την ανικανότητα αναπλήρωσης της· σαν να τους ήταν χρέος. Πάντα προσπαθούσαν να ανταποδώσουν τις τιμές που τους απονέμονταν υιοθετώντας επωφελείς πολιτικές, και για αυτόν τον λόγο εκτιμήθηκαν και υπερτιμήθηκαν περισσότερο. Κατά συνέπεια, ήρθαν ακούσια να υιοθετήσουν πολιτικές με τις οποίες δεν ήταν πλέον σωστό να παραμείνουν συνδεδεμένοι, αλλά σε αυτό το στάδιο θα ήταν ανέντιμο να εγκαταλείψουν. Έτσι παραιτήθηκαν εθελούσια, διατηρώντας τόση φιλοδοξία για τους ανθρώπους που διοικούσαν όση και οι άνθρωποι διατήρησαν για αυτούς που αποκαλούσαν διοικούντες τους.》
- Πλούταρχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου