ΕΘΝΟΟΙΚΟΤΟΠΙΚΑ, Βασίλης Νιτσιάκος

 [...]

Κατά κανόνα, οι βοσκότοποι περιελάμβαναν εκτάσεις, μεγάλες ή μικρές, οι οποίες κι αυτές είχαν τα δικά τους στοιχεία για τη διατροφή των ζώων (κλαδερά,μανιτάρια κ.λπ.). Σ' αυτές τις δασικές εκτάσεις υπήρχαν διάφορα ξέφωτα ή γυμνές ζώνες-περάσματα, πολύ χρήσιμα και για τη βόσκηση αλλά και τη γενικότερη διαχείριση και οργάνωση του χώρου ως προς τις κινήσεις και τις μετακινήσεις των κοπαδιών.Στα μεγάλα ξέφωτα, εκεί μάλιστα που υπήρχαν και νερά φτιάχνονταν οι στρούγκες για το άρμεγμα, που ήταν ταυτόχρονα και γρέκια για το ξενύχτισμα των ζώων. Οι γυμνές ζώνες χρησίμευαν ως περάσματα των κοπαδιών.Και τα δύο αυτά στοιχεία ήταν πολύ σημαντικά για τη διαχείριση των βοσκοτόπων και των κοπαδιών.Συνέβη, λοιπόν, κάποτε, η δασική υπηρεσία να θεωρήσει απαραίτητη την δάσωση τέτοιων περασμάτων και ξέφωτων και φυτεύτηκαν δέντρα γι' αυτόν τον σκοπό. Οι χωριανοί αυτό το θεώρησαν όχι μόνο απαράδεκτο, αλλά εχθρική πράξη απέναντι στην κτηνοτροφία και στην ίδια την κοινότητα. Αποφάσισαν, λοιπόν, να καταστρέψουν αυτές τις φυτείες. Έκαναν τρύπες στους τρυφερούς κορμούς των δέντρων βάζοντας μέσα σκάρφη, ένα φυτό που χρησιμοποιείται για πολλούς φαρμακευτικούς σκοπούς.Έτσι τα δέντρα ξεραίνονταν... Αναφέροντας το γεγονός αυτό στην εισήγησή μου, προκλήθηκε αναστάτωση στο ακροατήριο. Άκουσα μάλιστα κάποιους φανατικούς περιβαλλοντιστές να λένε «εφιαλτικό»! Στο τέλος δέχτηκα σχετική ερώτηση. Τους απάντησα ότι συμμετείχα κι εγώ, φοιτητής τότε, σ' αυτήν την πράξη αντίστασης της τοπικής κοινωνίας απέναντι σε μια γραφειοκρατική και επιστημονικοφανή αντίληψη των πραγμάτων. Η οικολογία της έδρας απέναντι στην τοπική γνώση. Το αστικό ήθος, η αστεακή φυσιολατρεία απέναντι στο αγροτοποιμενικό ήθος, στη βιωματική αειφορία. Οι κτηνοτρόφοι αυτοί διατήρησαν επί αιώνες αυτό το περιβάλλον, όχι γιατί ήταν φορείς κάποιας οικολογικής ιδεολογίας, αλλά γιατί εξαρτώνταν από αυτό, γνώριζαν τα όριά του και φρόντιζαν να μην το καταστρέψουν. Ναι, ήταν πράξη αντίστασης μιας τοπικής κοινότητας που είχε τον έλεγχο των φυσικών πόρων της απέναντι σε μια κρατική γραφειοκρατία που επιδίωξε την αλλοτρίωσή της στο όνομα της ανάπτυξης. Αυτές οι κοινωνίες για αιώνες διαχειρίστηκαν με σοφία τη φύση γύρω τους όχι χάρη σε κάποια οικολογική ευαισθησία αλλά στη βάση μιας βιωματικής αειφορίας, γνωρίζοντας δηλαδή τα όρια των φυσικών πόρων, εμπειρικά φρόντιζαν να μην τους εξαντλούν, ώστε να αναπαράγονται και μαζί τους να αναπαράγονται οι υλικές αλλά και συμβολικές προϋποθέσεις της επιβίωσης και αναπαραγωγής τους.

ΕΘΝΟΟΙΚΟΤΟΠΙΚΑ, Βασίλης Νιτσιάκος

Ludwig Wittgenstein, Ανάσταση

Τι ωθεί ακόμη και μένα να πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού; Είναι σα να παίζω με την ιδέα: Αν τυχόν δεν αναστήθηκε, τότε έλειωσε κι αυτός στο μνήμα, σαν όλους τους ανθρώπους. Είναι νεκρός και αποσυντεθειμένος. Είναι τότε ένας Δάσκαλος, σαν όλους τους άλλους, και δεν μπορεί πια να βοηθήσει• κι εμείς είμαστε πάλι ορφανεμένοι και μονάχοι. Βρισκόμαστε μέσα σε μια Κόλαση, όπου μόνο να ονειρευόμαστε μπορούμε, ενώ ένα είδος στέγης μάς χωρίζει από τον Ουρανό.«Αν θέλω πραγματικά να σωθώ, εκείνο που μουχρειάζεται είναι η σιγουριά και όχι η σοφία, τ’ όνειρο ή ο στοχασμός. Και η σιγουριά είναι ακριβώς αυτή η πίστη. Πίστη σημαίνει πίστη σ’ εκείνο που η καρδιά μου, η ψυχή μου χρειάζεται κι όχι η στοχαζόμενη διάνοιά μου. Γιατί είναι η ψυχή μου με τα πάθη της, σαν να λέμε η σάρκα με τα οστά της, εκείνο που πρέπει να σωθεί, κι όχι το αφηρημένο πνεύμα μου. Θα μπορούσαμε να πούμε: Μόνο η Αγάπη μπορεί να πιστέψει στην Ανάσταση…Η λυτρωτική Αγάπη πιστεύει ακόμη και στην Ανάσταση˙  εμμένει στην Ανάσταση

Ludwig  Wittgenstein.

Louis-Ferdinand Céline, Mea culpa

 

«Η πρακτική ανωτερότητα των μεγάλων χριστιανικών θρησκειών ήταν που δεν χρύσωναν το χάπι. Δεν γύρευαν να καταπλήξουν, δεν επιζητούσαν ψήφους, δεν ένιωθαν την ανάγκη να είναι αρεστές, δεν το ’φερναν στα μαλακά. Άρπαζαν τον Άνθρωπο μες στην κούνια και του ’κοβαν τον βήχα απ’ την αρχή. Του ’διναν να καταλάβει δίχως περιστροφές: “Έλα ’δω, άμορφο δυσώδες πλάσμα· ένα σκουπίδι θα ’σαι πάντα… Απ’ την ώρα που είδες το φως είσαι μονάχα σκατά… Μ’ ακούς;... Είναι προφανέστατο, πρωταρχικός κανόνας! Ωστόσο, μπορεί… αν το καλοδείς… μπορεί και να ’χεις ακόμα μια μικρή ευκαιρία να συχωρεθείς, που είσαι τόσο απαίσιος, κοπρανώδης, απίστευτος… Αρκεί να υπομείνεις όλο τον πόνο, τις δοκιμασίες, τις κακοτυχίες και τα βάσανα της σύντομης ή μακρόχρονης ύπαρξής σου. Με τέλεια ταπεινότητα… Η ζωή, ρε, είναι σκληρή δοκιμασία! Μην κλονίζεσαι! Μην περιπλέκεις τα πράγματα! Σώσε την ψυχή σου, αυτό φτάνει! Μπορεί στο τέλος του μαρτυρίου, εφόσον είσαι εξαιρετικά προσεκτικός, άμα μάθεις να βουλώνεις ηρωικά το στόμα, να τα ψιλοκαταφέρεις… Όμως δεν είναι βέβαιο… Μια στάλα μονάχα λιγότερο σάπιος όταν τα τινάξεις απ’ όσο όταν γεννήθηκες… Κι ίσως έτσι καταλήξεις σε μια νύχτα λιγότερο ασφυκτική απ’ την αυγή… Αλλ’ ας μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου! Αυτό είν’ όλο!... Πρόσεχε! Άσε τα μεγάλα πράγματα στην μπάντα! Για ένα κουράδι σαν κι εσένα, αυτό είν’ αρκετό!...”.

Μάλιστα! Σταράτες κουβέντες! Από πραγματικούς Πατέρες της Εκκλησίας! Που ήξεραν τη δουλειά τους! που δεν είχαν ψευδαισθήσεις!».

Louis-Ferdinand Céline, Mea culpa .

Ο άγιος της "οικολογίας"

{...} Βέβαια τὸ πράγµα δὲν εἶναι καθόλου ἁπλό. Ὅλος αὐτὸς ὁ τρομακτικὸς τροχὸς τῆς καπιταλιστικῆς παραγωγῆς δὲν μπορεί νὰ σταματήσει. Οὔτε κἂν νὰ ἐπιβραδυνθεῖ. Ἀντίθετα, ρέπει ἀδηρίτως πρὸς τὴν ἐπιτάχυνση. Καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἣ ἀδυναμία τοῦ οἰκολογικοῦ κινήματος, τοῦ μόνου δικαιολογημένου κινήματος τῆς ἐποχῆς µας. Ἡ οἰκολογία εἶναι μιὰ ηθική ἰδεολογία,ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ πολιτικὴ πράξη. Ἐπειδὴ καμιὰ ἐναλλακτικὴ λύση δὲν εἶναι τόσο πραγματιστική,ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ὑποκαταστήσει ἐμπράκτως και ἐπιτυχῶς τὸν καπιταλισµό. Ἐκτὸς ἂν ἡ οἰκολογία ἐπιβάλει τὸ ἀσκητικὸ ἰδεῶδες, Ἀλλὰ τότε χρειάζεται θρησκευτική μεταστροφή τῶν συνειδήσεων. Ὁπότε θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσει γιὰ ἐμπνευστή της ὄχι ἐπιστήμονα, ἀλλὰ Ἅγιο. Τουλάχιστον τὸ ἑλληνικό οικολογικό κίνημα μπορεῖ νὰ βρεῖ ἕναν τέτοιον Ἅγιο, Είναι ὁ Παπουλάκος. Διαθέτει τὸ πλεονέκτημα νὰ ἔχει ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν κατεστηµένη Ἐκκλησία. Ἀντίθετα, Ἡ εκκλησία καὶ τὸ κράτος τὸν κατεδίωξαν ἀπηνῶς. Καὶ διαθέτει τὸ πλεονέκτημα νὰ ἔχει ἐκφρασθεῖ οἰκολογικῶς μὲ μιὰ ἐκπλήσσουσα καὶ προφητική σαφήνεια, ξεκινώντας ἀπὸ αἰτήματα ἔξοχης θρησκευτικῆς πνευματικότητας.