Τα Ξωτικά
Ένα από τα επαναλαμβανόμενα θέματα του Evola στο «Revolt» ήταν οι "Υπερβόρειοι", ένας αρχέγονος και αγέραστος λαός, για τους οποίους υπήρχε η πεποίθηση ότι ζούσαν τριγύρω του Βόρειου Πόλου και ήταν μια φυλή αντίστοιχη αυτής της Χρυσής Εποχής του Ησίοδου. Τα ξωτικά είναι παρομοίως αγέραστα και προϋπήρχαν της δημιουργίας των θνητών. Λαμβάνοντας υπόψιν την ανθεκτικότητα των ξωτικών στις ασθένειες και τις μαγικές τους ικανότητες, μια άλλη σύγκριση μπορεί επίσης να πραγματοποιηθεί με την αρχέγονη φυλή που περιγράφεται στο Manu Smriti 1.83: ”(Οι άνθρωποι) είναι ανεπηρέαστοι από τις αρρώστιες και ζουν για εκατοντάδες χρόνια στην εποχή Krita”. Επιπλέον, όπως και οι άνθρωποι της Χρυσής Εποχής του Ησίοδου, τα ξωτικά παραμένουν άτρωτα, αν και με την πάροδο του χρόνου “ξεθωριάζουν” σε μια μη υλική, αόρατη υπόσταση. Αυτό είναι επίσης ένα κοινό χαρακτηριστικό με τα ξωτικά ενός γερμανικού μύθου, που αναφέρεται στα πνευματικά υπολείμματα μίας Υπεράνθρωπης Φυλής. Το «Η πρωτεύουσα των ξωτικών του Teleri του Aman» (παρόμοιο με την Υπερβoρεία ή την Εδέμ), ονομάστηκε επίσης και Alqualondë, δηλαδή κυριολεκτικά «Παράδεισος των Κύκνων», όπου κράτησαν τα πλοία διαμορφωμένα σε σχήμα κύκνων. Οι Κύκνοι συνδέονται με την Υπερβορεία και τον Υπερβόρειο Θεό Απόλλωνα της Ελληνικής μυθολογίας.Όταν τα ξωτικά πρώτο εμφανίζονται στον κόσμο του Tolkien, δεν φαίνεται να προέρχονται από κάποια πολική περιοχή όπως οι Υπερβόρειοι, ενώ η έννοια της πολικής περιοχής δεν είναι καθόλου εμφανής στο «Legendarium» (και στους υπόλοιπους δύο αιώνες της χρονολογίας του). Το παραπάνω εξηγείται διότι, σύμφωνα με τον ίδιο, η μυθική του Μέση Γη, η Arda, δεν είχε ακόμα αποκτήσει το σφαιρικό της σχήμα. Ωστόσο μερικά από τα ξωτικά πραγματοποιούν ένα ταξίδι σε ένα αρχέγονο κέντρο ανάλογο με την Υπερβορεία. Αυτό το αρχέγονο κέντρο είναι το Valinor, το οποίο εμπεριέχεται στο Aman, τα «αθάνατα εδάφη», ένα βασίλειο της απόλυτης Ύπαρξης. Τα ξωτικά που ολοκληρώνουν το ταξίδι στο Valinor διακρίνονται από τα υπόλοιπα ως “Calaquendi” ή Light Elves. Έχουν δει το φως των “Δύο Δέντρων” και αυτό φαίνεται να είναι ένα είδος μύησης που τα ανυψώνει πνευματικά, δίνοντάς τους μια ξεχωριστή υπερέξοχη δύναμη και κατανόηση.
Τα Δύο Δέντρα του Valinor
Στο Κεφάλαιο 11 του «Το Μυστήριο του Δισκοπότηρου», ο Evola περιγράφει έναν θρύλο που έφερε ο Μάρκο Πόλο από την Κεντρική Ασία κατά τον οποίο υπάρχουν δύο δέντρα, το ένα Ηλιακό και το άλλο Σεληνιακό, τα οποία ζουν σε ένα αρχέγονο «Ανώτατο Κέντρο», αλλιώς γνωστό και ως “Axis mundi”. Τα συγκεκριμένα φαίνεται να χρησιμεύουν ως η βάση των Δύο Δέντρων του Valinor, ονόματι Laurelin και Telperion, από τα οποία δημιουργούνται ο ήλιος και η σελήνη, αντίστοιχα. Η Valinorean τοποθεσία των δύο δέντρων στη λογοτεχνία του Tolkien είναι μια αρχέγονη γη και «ανώτατο κέντρο» όπως η γη των δύο δέντρων στον θρύλο του Μάρκο Πόλο. Τα δύο δέντρα του θρύλου που έδωσε ο Marco Polo παρέχουν δυνάμεις σε όσους τα βρουν και σχετίζονται αντίστοιχα με τη Νίκη (το ηλιακό δέντρο) και με τη Γνώση (το σεληνιακό δέντρο). Ομοίως, τα δύο δέντρα του Valinor παρέχουν υπερέξοχη μεταφυσική δύναμη και κατανόηση στους εκτεθειμένους του φωτός που εκπέμπουν. Ο Evola ερμηνεύει το σύμβολο των δύο δέντρων ως τη σύνθεση δύο δυνάμεων που είναι εγγενής ή έμφυτη στην Αρχέγονη Κατάσταση, προϋπάρχουσα του διαχωρισμού τους, στον οποίο η πνευματικότητα γίνεται εντελώς σεληνιακή (θηλυκή) και η ύλη εξ’ ολοκλήρου ανδρική.
Υπάρχει μια απόκλιση στην εκδοχή του Tolkien για τον μύθο των δύο δέντρων στην οποία το φεγγάρι και το Telperion συσχετίζονται με το Αρσενικό φύλο και τον ήλιο, ενώ η Laurelin με το θηλυκό φύλο. Αυτό αντιστρέφει τον συσχετισμό των δύο φύλων που εφαρμόζει ο Evola στα δύο δέντρα κατά τη συζήτηση του αρχικού μύθου («Το μυστήριο» σ. 46). Αυτή η αντιστροφή είναι πιθανό αποτέλεσμα του Tolkien να δανείζεται από τη γερμανική αντίληψη του ήλιου ως θεάς θηλυκού γένους και του φεγγαριού ως θεού αρσενικού γένους. Ωστόσο, στο πλαίσιο που δίνει ο Tolkien, φαίνεται ότι στερείται ευρύτερης μεταφυσικής ακολουθίας παρούσα στα μεταφυσικά γνωρίσματα των δύο δέντρων, οπότε μπορεί να θεωρηθεί ως μια μικρή πηγή σύγχυσης.
Στο «Το Μυστήριο», ο Evola περιγράφει το Δισκοπότηρο ως μια “Πέτρα του Φωτός” ή διαφορετικά ως “Τρεις Πέτρες του Αρχέγονου βασιλείου”. Περιγράφει περαιτέρω ότι το Δισκοπότηρο εκφράζει και δύο ακόμη σύμβολα, μια λόγχη και έναν κάλικα. Αυτά αντιστοιχούν στα Δύο Δέντρα (ηλιακό και σεληνιακό) και ως εκ τούτου στις δύο αρετές, αυτή του ανδρικού σθένους (ηλιακή) και αυτή της θηλυκού γένους φώτισης (σεληνιακή). Στο «Legendarium» του Tolkien, οι τρεις πέτρες Silmaril που εμπεριέχουν το φως των δύο δέντρων παρέχουν την σύνθεση των συμβόλων του Δισκοπότηρου που συζητήθηκε προηγουμένως. Επιπλέον, ακριβώς όπως η πέτρα του Δισκοπότηρου βρίσκεται πάνω στο στέμμα του εωσφόρου πριν κατέβει στη γη, ο Morgoth, ο εωσφόρος του Tolkien, φοράει στο στέμμα του τις πέτρες Silmarils λίγο πριν τις ανακτήσουν οι φυλές των ξωτικών και των ανδρών. Ο Evola περιγράφει επίσης το Δισκοπότηρο ως καταστροφικό για εκείνους που επιδιώκουν να το κερδίσουν με τρόπο ανάξιο, όντας μια “Τιτανική, Εωσφορική ή Προμηθεϊκή” πράξη. Ο ίδιος αποκαλεί ως “αποτέφρωση” τα καταστροφικά αποτελέσματα των επιτήδειων και υβριστικών πράξεων. Ομοίως, τα Silmarils καίνε όσους τα αποκτούν ανάρμοστα, μέσω ανήθικων πράξεων ή ως απλοί θνητοί. Αν και ο Tolkien συμβολίζει το Δισκοπότηρο ως τις πέτρες Silmarils, ο Evola λέει ότι το Δισκοπότηρο είναι μια παρουσία ιδιόρρυθμη για την “Αρχέγονη Κατάσταση”, μια σταθερότητα και κεντρικότητα που συμβολίζεται στην στις πέτρες, ενώ οι αρετές του αντιπροσωπεύονται από την λόγχη και τον κάλικα (στην περίπτωση του Tolkien, από το φως που αντιστοιχεί στα δύο δέντρα).
Ο Morgoth και οι υπάκουοι του
Προηγουμένως επιδίωξα να κατανοήσω ποιοί θεωρητικά αποτελούσαν τους “κακούς” στους μύθους του Tolkien αυστηρά από την οπτική του Νίτσε, αλλά τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας ήταν ασυνεπή. Υπάρχει μια πιο συνεκτική και ακριβής εξήγηση της σύλληψης των υπενάντιων των κύριων πρωταγωνιστών, ως εκδηλώσεις της αρχής που ο Evola αποκαλεί “Promethean” (Προμηθεϊκή), «Luciferian» (Εωσφορική) ή «Telluric» (Γήινη). Υπάρχει λοιπόν ένας Τελουρικός ή Γήινος συμβολισμός που περιβάλλει τον Melkor/Morgoth στη δημιουργία του Mount Doom όπως και διαφόρων άλλων άγριων χθόνιων θηρίων. Μερικά εξ’ αυτών τα Ορκς, οι Γίγαντες, οι Αράχνες και οι Δράκοι. Πάνω απ' όλα όμως επικεντρώθηκε στην δημιουργία της ίδιας της Arda, γνωστή και ως ο Δακτύλιος του Morgoth. Ο Morgoth είναι μια έκφανση της Προμηθεϊκής ή Εωσφορικής δύναμης, με την έννοια ότι προσπαθεί να καθιερωθεί ως Cakravartin, επιχειρώντας να κλέψει τη φωτιά του Eru (Φλόγα του Anor) και ως εκ τούτου να αντιμετωπίσει τον υλικό κόσμο ως έναν δικό του μικρόκοσμο. Ωστόσο, ο Morgoth αποτυγχάνει τελικά σε αυτόν τον αγώνα καθώς δεν έχει την απαραίτητη πνευματική υπέρβαση του Eru. Ο υπάκουός του Morgoth, ο Sauron, συνδέεται με παρόμοια χθόνια θηρία και τη σφυρηλάτηση ενός δαχτυλιδιού με το οποίο κυβερνά άνδρες, ξωτικά και νάνους· επιδιώκει να αναπτύξει το δικό του γήινο “Μάτι που τα βλέπει όλα”. Τελικά, πραγματοποιεί μια ακόμα πιο αδύναμη επιδίωξη από αυτή του Morgoth να μετατρέψει τη μέση γη σε δικό του μικρόκοσμο.
Στην ινδοευρωπαϊκή θρησκεία, οι αετοί συνδέονται συνήθως με ανδρικές ουράνιες θεότητες, κάθε μία εξ’ αυτές ως ο βασιλιάς του αντίστοιχου Πάνθεον. Παραδείγματα αυτών ο Ρωμαϊκός Jupiter, ο Ελληνικός Ζευς, ο Βεδικός Indra και ο Γερμανικός Wotan. Ο Evola επιχειρεί με μια εσωτερική ερμηνεία αυτού του μοτίβου, να συνδέσει τον αετό με την Βασιλική ή την Ολυμπιακή αρχή, την οποία περιγράφει και αλλού ως “Ηλιακή”, υποδηλώνοντας μια σύνθεση ανδρισμού και πνευματικότητας. Στο «Το Μυστήριο», ο Evola συσχετίζει αυτή την αρχή με τον Cakravartin, ένας ανώτατος πνευμαυτικός κόσμος, και μια έννοια που σχετίζεται άμεσα με το σύμβολο του αετού. Σε συμφωνία με τον Ινδοευρωπαϊκό μύθο και την εσωτερική έννοια του αετού, ο Tolkien συνέδεσε τους Θεϊκούς αετούς με τον Manwë Súlimo, μια ανδρική θεότητα του ουρανού που είναι ταυτοχρόνως βασιλιάς του Valar, βασιλιάς της Arda, αντιβασιλέας της Eru, ένα είδος Cakravartin και τέλος ο εκπρόσωπος της απόλυτης Cakravartin, Eru Ilúvatar.
“Η αναζήτηση έγκειται στην άκρη ενός μαχαιριού”
Στο «The Fellowship of the Ring», ο Galadriel λέει: “Η αναζήτηση βρίσκεται στην άκρη ενός μαχαιριού”. Αυτή η φράση έχει ύποπτη ομοιότητα με τις παραδοσιακές περιγραφές του Aριστερού Mονοπατιού, όπως συζητήθηκε από τον Julius Evola:
Ωστόσο, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι μας απασχολεί το “Αριστερό Μονοπάτι” που εκτείνεται κατά μήκος της άκρης της αβύσσου και, όπως αναφέρεται σε ορισμένα κείμενα, ομοιάζει με το περπάτημα στην άκρη ενός ξίφους. Η προϋπόθεση, τόσο αυτών των πρακτικών όσο και του κυριαρχικού οράματος της ζωής, είναι η γνώση του μυστηρίου της μετατροπής του δηλητηρίου σε φάρμακο, η οποία αποτελεί την υψηλότερη μορφή αλχημείας.
Η αναζήτηση για την καταστροφή του One Ring μοιάζει με την διαδρομή του “Aριστερού Μονοπατιού” με πολλούς τρόπους, αν και αυτή η σύγκριση είναι πιο υποθετική από τις άλλες σε αυτό το άρθρο. Ο Frodo και οι σύντροφοί του πρέπει να ξεπεράσουν τις στοιχειώδεις επιθυμίες τους για εξουσία, ενώ μια πηγή εξαιρετικής δύναμης (ο δακτύλιος) γίνεται όλο και περισσότερο εφικτή. Ο Frodo ολοκλήρωσε αναμφισβήτητα αυτό το έργο με τη βοήθεια του Gollum και έγινε δεκτός στο αρχέγονο βασίλειο του Valinor. Αυτό φαίνεται να είναι ένα παράδειγμα πνευματικής αφύπνισης μέσω της “μετατροπής του δηλητηρίου σε φάρμακο” που ανέφερε ο Evola στο παραπάνω απόσπασμα. Η επισφαλής φύση αυτού του σκοπού είναι και ο λόγος που μπορεί να παρασταθεί ως ένας άνδρας όρθιος “στην άκρη ενός μαχαιριού” ή όπως και στα κείμενα που ανέφερε ο Evola, “περπατώντας στην άκρη ενός ξίφους”. Αυτό αποδεικνύεται ίσως καλύτερα από την αποτυχία και τον θάνατο του Μπόρομιρ αφού κατακλύστηκε από το στοιχειώδες και επιφανειακό πάθος του για τη δύναμη του One Ring. Όσον αφορά την παραδοσιακή χρονολογία, τα μέλη της Κοινότητας του Δαχτυλιδιού, μπορούσαν να θεωρηθούν ως εκείνα που ζουν σε μια Σκοτεινή Εποχή, την λεγομένη Kali Yuga, και λόγω των δικών τους κοινωνικών περιστάσεων και συνθηκών καταφεύγουν σε τέτοια «Αριστερά» μέσα πνευματικής υπέρβασης. Αυτή η ιδέα επεκτείνεται από τον Evola στο «The Yoga of Power» και στο «Ride the Tiger».
Σύμφωνα με τον Evola στο κεφάλαιο 25 του «Revolt», οι Υπερβόρειοι εξαπλώθηκαν από την Πολική περιοχή και ενισχύσανε την ανάπτυξη πολιτισμών στις πιο νότιες περιοχές, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της Ατλαντίδας. Η Ατλαντίδα ήταν πανομοιότυπο του αρχέγονου κέντρου της Υπερβορείας. Στο θρύλο του Tolkien, μερικά από τα Light Elves φεύγουν από το Valinor την εποχή που τα Δύο Δέντρα καταστρέφονται. Αυτά τα ξωτικά βοηθούν αργότερα τους ηρωικούς άντρες της Πρώτης Εποχής, των Έντειν, στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Αυτή η σχέση μεταξύ Ξωτικών και Έντειν περιλαμβάνει την ίδρυση της ανάλογης Ατλαντίδας του Tolkien, της ωκελανιας νήσου Númenor, η οποία όπως και το αρχικό αρχέγονο κέντρο στο Valinor έχει το δικό του είδος Cakravartin (ο βασιλιάς του Númenor έχει αίμα Elven και Maiar), και δικό του δέντρ Axis Mundi, το Nimloth the Fair. Οι Númenóreans τελικά επέκτειναν την επιρροή τους και βρήκαν πολλές αποικίες στο εξωτερικό.
Ο Evola συζευγνύει τον Ατλαντικό πολιτισμό με τον εκφυλισμό του αίματος των Υπερβορείων και ως επακόλουθο θέτει την ύπαρξη μείξης αίματος των Υπερβορείων (ή Ξωτικών) με αίμα απλών ανδρών στους ηγεμόνες των Númenóreans. Τόσο ο Tolkien όσο και ο Πλάτωνας (που συζητήθηκε από τον Evola στην εξέγερση) συμφωνούν επίσης ότι οι άντρες που ζουν στο Númenor ή στην Ατλαντίδα αντιστοίχως, κοντά στο τέλος τους χαρακτηρίζονται από μια προδιάθεση προσκείμενη της αδικίας, της έντονη εξουσιαστικής επιθυμίας και της απληστίας. Τα παραπάνω γνωρίσματα ο Evola τα αναγνωρίζει ως προερχόμενα του Τιτανισμού. Στο «Legendarium» του Tolkien, αυτός ο Τιτανισμός εκδηλώνεται μέσω των επιρροών διαφθοράς του Σαουρόν στους Númenóreans, καταλήγοντας τελικά στον Προμηθεϊκό αγώνα που έκανε ο Ar-Pharazôn, ο τελευταίος Βασιλιάς του Númenor, να αναλάβει με την βία το αρχέγονο βασίλειο του Valinor.
Ο Πληγωμένος Βασιλιάς και η επιστροφή του
Στο «The Mystery of the Grail», ο Evola συζητά το “Conte du Graal” του Chretien de Troyes («Ιστορία του Grail») και την επακόλουθη συνέχειά του από άλλους μεσαιωνικούς συγγραφείς. Αυτές οι, σε ατομικό βαθμό, διαφοροποιημένες συνέχειες του έργου του παρουσιάζουν πανομοιότυπες αφηγήσεις ενός ιππότη που καλείται να επιδιορθώσει και να χρησιμοποιήσει ένα ξίφος, το οποίο σύμφωνα με τον Evola είναι μια αρχική δοκιμασία που πρέπει να ολοκληρωθεί με επιτυχία για να αναβιώσει ένα παρηκμασμένο βασίλειο. Το μισό-κατεστραμμένο αυτό βασίλειο κάποτε ανήκε σε έναν πληγωμένο βασιλιά, τον Φίσερ Βασιλέα, στον οποίο ανήκε προηγουμένως το σπασμένο σπαθί, και που εκδικείται από τον αγώνα του ηρωικού ιππότη. Σύμφωνα με τον Evola, ο πληγωμένος βασιλιάς είναι ένας συμβολισμός μιας “Αποσυντεθειμένης Δυναστείας”, όπου “Ο πεσμένος κυρίαρχος στην προσπάθεια αναβίωσης του βασιλείου, επιδιώκει να επανενεργοποιήσει την Αρχέγονη παράδοση αποκαλούμενη ως Υπερβόρεια κληρονομιά. Στο θρύλο του Tolkien, η προσωπικότης που μοιάζει μυθικά με τον τραυματισμένο βασιλιά είναι ο Elendil, ο πρώτος Ύπατος Βασιλιάς του Gondor και ο Arnor, ένας επιζών της καταστροφής του Númenor ο οποίος σκοτώθηκε και το σπαθί του έσπασε ενώ πολεμούσε τον Σαουρόν στη Μάχη της Τελευταίας Συμμαχίας. Η δυναστεία που αναλογεί με εκείνη που συμβολίζεται στον Πληγωμένο βασιλιά είναι οι απόγονοι του Elendil, τα βασιλικά σπίτια του Gondor και του Arnor που τελικά πέφτουν σε αφάνεια. Ο Elendil και οι κληρονόμοι του προσπαθούν να αποκομίσουν την αρχέγονη κληρονομιά: Ο Elendil είναι ένας από τους πολλούς Elendili, η μειονότητα των Númenóreans που παρέμεινε πιστή στα ξωτικά και τους Valar. Ο γιος του Elendil, ο Isildur, σώζει ένα σπόρο της Έκθεσης Nimloth και τον φυτεύει στο Gondor, μια φαινομενική προσπάθεια να αποκατασταθεί ένα αρχέγονο «ανώτατο κέντρο» στο Gondor μετά την καταστροφή του προηγούμενου στο Númenor. Ωστόσο, οι απόγονοι του Elendil τελικά αποτυγχάνουν σε αυτό το έργο, και το Δέντρο του Gondor μαραίνεται, έως ότου ο Aragorn ολοκληρώσει την “αρχική εξέταση” κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Δαχτυλιδιού χρησιμοποιώντας τον Andúril, που σφυρηλατήθηκε πρόσφατα από τα θραύσματα του Narsil, εκδικούμενος του Elendil και της δυναστείας που ίδρυσε. Αυτό δίνει στον Aragorn την ικανότητα να αποκαταστήσει το βασίλειο του Gondor και του Arnor, το οποίο πιθανότατα έχει μια εσωτερική σημασία που σχετίζεται με το Δισκοπότηρο, όπως υποδεικνύεται από τον Evola:
Η απόκτηση του σπαθιού και η επιδιόρθωση του σημαίνει ότι αποδεικνύεται καταλληλότητα – ή η "ικανότητα" - να γίνει δεκτός στο όραμα του Δισκοπότηρου, να αναλάβει τη δύναμη της πέτρας του φωτός ή του Stone Foundation, και έτσι να αναστήσει τον βασιλιά και να αποκαταστήσει το κατεστραμμένο και ερημικό βασίλειο.
- Julius Evola, The Mystery of the Grail, σελ. 118
Όσον αφορά την γυναίκα στην οποία είναι αφιερωμένος ο ήρωας Aragorn πριν από την άνοδό του στο θρόνο, η Arwen μπορεί να ερμηνευτεί επίσης ως το εσωτερικό σύμβολο της ιερής σοφίας (Sophia) ή της δύναμης (Shakti) που δίνει στον ήρωα “συμμετοχή σε ανώτερες μορφές ύπαρξης”. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αντιπροσωπεύεται με την υψηλή βασιλική θέση που αποκτά ο Aragorn, ο οποίος γίνεται ένας τύπος Cakravartin.
Το παγκόσμιο δέντρο ή το δέντρο της κυριαρχίας, της σοφίας και της αθανασίας είναι ένα σύμβολο που συνδέεται συχνά με μια θεϊκή ή αρχέγονη Γυναίκα, και στην αποκατάσταση του Gondor και του Arnor, αυτό το δέντρο είναι παρόν ως το Λευκό Δέντρο της Gondor. Αυτός είναι επίσης ένας μύθος που έφερε στην Ευρώπη ο Marco Polo και συζητήθηκε από τον Evola στο «Το μυστήριο», όπου τον συνδέει με τη μοναρχική αποκατάσταση. Ακριβώς πριν από την ανάβαση του Aragorn στο θρόνο, το δέντρο είναι ξηρό και ακολουθώντας την ερμηνεία που δίνει ο Evola, η άνθισή του υποδηλώνει το καθεστώς του Aragorn ως «Καθολικός Κυβερνήτης» ή Cakravartin που ξεπερνά τις δυνάμεις της Σκοτεινής Εποχής, δηλαδή τις δυνάμεις του Sauron κατά την Τρίτη Εποχή.
Το Ξηρό Δέντρο, που συνδέεται με την έδρα του “Universal Ruler”, θα ανθίσει ξανά τη στιγμή μιας νέας αυτοκρατορικής εκδήλωσης και της νίκης ενάντια στις δυνάμεις της Σκοτεινής Εποχής…
- Julius Evola, The Mystery of the Grail, σελ. 42
Εδώ μπορεί να σημειωθεί ότι υπάρχει μια μικρή απόκλιση από τον αρχικό μύθο: σε αυτόν του Tolkien, η άνθηση εμφανίζεται σε ένα νέο Δέντρο του Gondor, ένα δενδρύλλιο που κατεβαίνει από το «Ξηρό Δέντρο» και όχι το ίδιο το «Ξηρό Δέντρο». Είναι πιθανό αυτή η απόκλιση να είναι αυθαίρετη ή και απλά ένας τρόπος του Tolkien να κάνει τον μύθο δικό του αλλάζοντας τον ελαφρώς.
Χρονολογία
Το «Legendarium» του Tolkien έχει δύο συνεχόμενες εποχές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως Χρυσές Εποχές. Και οι δύο βρίσκονται αναμφισβήτητα μέσα στην κανονική Πρώτη Εποχή, η αρχή της οποίας δεν είναι σαφώς καθορισμένη. Η πρώτη από αυτές τις δύο συνεχόμενες εποχές τερματίστηκε με την καταστροφή των δύο Λαμπτήρων του Valar και με το γάμο της Arda, ενώ η δεύτερη από την καταστροφή του Morgoth και των δύο δέντρων του Valinor. Τα υπόλοιπα 638 χρόνια της πρώτης εποχής μετά την καταστροφή των δύο δέντρων αποτελούν μια μεταβατική περίοδο στην οποία ξεσπά μια “παρακμή” καθώς οι θνητοί άνθρωποι έρχονται στο παρασκήνιο ενώ λαμβάνει μέρος ο Πόλεμος της Οργής και επειδή ξεκινούν οι εμφύλιοι μεταξύ των ξωτικών.
Η Δεύτερη Εποχή του Tolkien χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη της Ατλάντιδος νήσου “Númenor” και έτσι αντιστοιχεί στους δύο Ατλαντικούς διαδοχικούς κύκλους που συζητήθηκαν από τον Evola στο «Εξέγερση». Αυτοί οι δύο Ατλαντικοί κύκλοι αντιστοιχούν, ομολόγως, στην Ασημένια και στην Χάλκινη Εποχή του Ησίοδου, και στις Σεληνιακές (Γυναικοκρατικές) και Τελλουρικές (Προμηθεϊκές) πνευματικές αρχές που συζητήθηκαν στο «Εξέγερση». Όπως θα περίμενε κανείς από αυτές τις αλληλογραφίες, το πρώτο μισό της Δεύτερης Εποχής έχει κάποια χαρακτηριστικά που θα το συσχετίσουν με την Ασημένια Εποχή της παραδοσιακής χρονολογίας που παρουσιάζει ο Evola: Γυναικοκρατικοί Νουμένιοι όπως οι Tar-Ancalimë και οι Tar-Telperiën (και αναμφισβήτητα οι Silmariën). Ωστόσο, όπως θα περίμενε κανείς να ακολουθήσει τις ίδιες αλληλογραφίες, κατά το δεύτερο μισό της Δεύτερης Εποχής, υπάρχει μια Τιτανική ή Τελλουρική «Εποχή Χαλκού». Ξεκινάει με την τιτανική πράξη του Sauron για τη σφυρηλάτηση του One Ring και συνεχίζει με τη προώθηση της διαφθοράς και του εκφυλισμού στους άντρες του Númenor. Αυτή η «Εποχή του Χαλκού» ολοκληρώνεται με την Προμηθεϊκή αλαζονεία του βασιλιά του Númenor να γίνεται τόσο μεγάλη, που το βασίλειό του καταστρέφεται από “θείο χέρι”.
Μετά, ή στο τέλος της Εποχής του Χαλκού που συζητήθηκε από τον Ησίοδο, έρχεται μια Εποχή των Ηρώων, πιθανώς ισοδύναμη με την εποχή του πολέμου στα Μαχαμπχαράτα στο τέλος της Dvapara Yuga στον Ινδουισμό. Στο «Legendarium» του Tolkien, αυτή η εποχή μπορεί να εκπροσωπηθεί ως η Μάχη της Τελευταίας Συμμαχίας, στην οποία τα ξωτικά και οι ηρωικοί άντρες, οι Elendili, νικούν προσωρινά τον αποδυναμωμένο, υπό τελλουρικές δυνάμεις επηρεασμένο, Maia Sauron.
Η «Εποχή του Σιδήρου» του Tolkien είναι πιθανότατα η Τρίτη Εποχή, δεδομένης της τοποθέτησής της στην ακολουθία των ηλικιών, αλλά και του ότι η Τρίτη Εποχή χαρακτηρίζεται από την παρακμή της αρχέγονης παράδοσης σε σημείο αφανισμού καθώς ο Μοναρχικός κανόνας του Elendili αποτυγχάνει και οι τομείς υπεροχής των Elven γίνονται εξαιρετικά ευάλωτοι. Η Τρίτη Εποχή του Tolkien φαίνεται να τελειώνει με την αυγή μιας νέας, Χρυσής Εποχής με τη Μοναρχική αποκατάσταση στο Gondor και στο Arnor από τον Aragorn (Το νέο Satya Yuga μετά το τέλος της Kali Yuga). Αυτό συμβαίνει όταν ανθίζει το Ξηρό Δέντρο (το λευκό δέντρο του Γκόντορ), ένα συμβολισμός που υποδηλώνει τη νίκη επί των δυνάμεων μιας σκοτεινής εποχής.
Συμπέρασμα
O J.R.R. Tolkien δημιούργησε ένα έπος που φαίνεται να ενσωματώνει πολλά σύμβολα και μύθους που συζητήθηκαν από τον Εσωτεριστή και Παραδοσιακράτη Julius Evola στο Revolt Against the Modern World και στο The Mystery of the Grail. Αυτά περιλαμβάνουν τα «The Grail», «Hyperborea», «Atlantis» και το «Four Ages», αν και δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά. Επομένως, το legendarium του Tolkien είναι σε ικανοποιητικό βαθμό πιθανό να έχει επηρεαστεί από την εσωτερική παραδοσιοκρατία και πιθανώς από αυτη που διατυπώνει και ο ίδιος ο Evola.
Στο Κεφάλαιο 11 του «Το Μυστήριο του Δισκοπότηρου», ο Evola περιγράφει έναν θρύλο που έφερε ο Μάρκο Πόλο από την Κεντρική Ασία κατά τον οποίο υπάρχουν δύο δέντρα, το ένα Ηλιακό και το άλλο Σεληνιακό, τα οποία ζουν σε ένα αρχέγονο «Ανώτατο Κέντρο», αλλιώς γνωστό και ως “Axis mundi”. Τα συγκεκριμένα φαίνεται να χρησιμεύουν ως η βάση των Δύο Δέντρων του Valinor, ονόματι Laurelin και Telperion, από τα οποία δημιουργούνται ο ήλιος και η σελήνη, αντίστοιχα. Η Valinorean τοποθεσία των δύο δέντρων στη λογοτεχνία του Tolkien είναι μια αρχέγονη γη και «ανώτατο κέντρο» όπως η γη των δύο δέντρων στον θρύλο του Μάρκο Πόλο. Τα δύο δέντρα του θρύλου που έδωσε ο Marco Polo παρέχουν δυνάμεις σε όσους τα βρουν και σχετίζονται αντίστοιχα με τη Νίκη (το ηλιακό δέντρο) και με τη Γνώση (το σεληνιακό δέντρο). Ομοίως, τα δύο δέντρα του Valinor παρέχουν υπερέξοχη μεταφυσική δύναμη και κατανόηση στους εκτεθειμένους του φωτός που εκπέμπουν. Ο Evola ερμηνεύει το σύμβολο των δύο δέντρων ως τη σύνθεση δύο δυνάμεων που είναι εγγενής ή έμφυτη στην Αρχέγονη Κατάσταση, προϋπάρχουσα του διαχωρισμού τους, στον οποίο η πνευματικότητα γίνεται εντελώς σεληνιακή (θηλυκή) και η ύλη εξ’ ολοκλήρου ανδρική.
Υπάρχει μια απόκλιση στην εκδοχή του Tolkien για τον μύθο των δύο δέντρων στην οποία το φεγγάρι και το Telperion συσχετίζονται με το Αρσενικό φύλο και τον ήλιο, ενώ η Laurelin με το θηλυκό φύλο. Αυτό αντιστρέφει τον συσχετισμό των δύο φύλων που εφαρμόζει ο Evola στα δύο δέντρα κατά τη συζήτηση του αρχικού μύθου («Το μυστήριο» σ. 46). Αυτή η αντιστροφή είναι πιθανό αποτέλεσμα του Tolkien να δανείζεται από τη γερμανική αντίληψη του ήλιου ως θεάς θηλυκού γένους και του φεγγαριού ως θεού αρσενικού γένους. Ωστόσο, στο πλαίσιο που δίνει ο Tolkien, φαίνεται ότι στερείται ευρύτερης μεταφυσικής ακολουθίας παρούσα στα μεταφυσικά γνωρίσματα των δύο δέντρων, οπότε μπορεί να θεωρηθεί ως μια μικρή πηγή σύγχυσης.
Οι πέτρες Silmarils
Στο «Το Μυστήριο», ο Evola περιγράφει το Δισκοπότηρο ως μια “Πέτρα του Φωτός” ή διαφορετικά ως “Τρεις Πέτρες του Αρχέγονου βασιλείου”. Περιγράφει περαιτέρω ότι το Δισκοπότηρο εκφράζει και δύο ακόμη σύμβολα, μια λόγχη και έναν κάλικα. Αυτά αντιστοιχούν στα Δύο Δέντρα (ηλιακό και σεληνιακό) και ως εκ τούτου στις δύο αρετές, αυτή του ανδρικού σθένους (ηλιακή) και αυτή της θηλυκού γένους φώτισης (σεληνιακή). Στο «Legendarium» του Tolkien, οι τρεις πέτρες Silmaril που εμπεριέχουν το φως των δύο δέντρων παρέχουν την σύνθεση των συμβόλων του Δισκοπότηρου που συζητήθηκε προηγουμένως. Επιπλέον, ακριβώς όπως η πέτρα του Δισκοπότηρου βρίσκεται πάνω στο στέμμα του εωσφόρου πριν κατέβει στη γη, ο Morgoth, ο εωσφόρος του Tolkien, φοράει στο στέμμα του τις πέτρες Silmarils λίγο πριν τις ανακτήσουν οι φυλές των ξωτικών και των ανδρών. Ο Evola περιγράφει επίσης το Δισκοπότηρο ως καταστροφικό για εκείνους που επιδιώκουν να το κερδίσουν με τρόπο ανάξιο, όντας μια “Τιτανική, Εωσφορική ή Προμηθεϊκή” πράξη. Ο ίδιος αποκαλεί ως “αποτέφρωση” τα καταστροφικά αποτελέσματα των επιτήδειων και υβριστικών πράξεων. Ομοίως, τα Silmarils καίνε όσους τα αποκτούν ανάρμοστα, μέσω ανήθικων πράξεων ή ως απλοί θνητοί. Αν και ο Tolkien συμβολίζει το Δισκοπότηρο ως τις πέτρες Silmarils, ο Evola λέει ότι το Δισκοπότηρο είναι μια παρουσία ιδιόρρυθμη για την “Αρχέγονη Κατάσταση”, μια σταθερότητα και κεντρικότητα που συμβολίζεται στην στις πέτρες, ενώ οι αρετές του αντιπροσωπεύονται από την λόγχη και τον κάλικα (στην περίπτωση του Tolkien, από το φως που αντιστοιχεί στα δύο δέντρα).
Ο Morgoth και οι υπάκουοι του
Προηγουμένως επιδίωξα να κατανοήσω ποιοί θεωρητικά αποτελούσαν τους “κακούς” στους μύθους του Tolkien αυστηρά από την οπτική του Νίτσε, αλλά τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας ήταν ασυνεπή. Υπάρχει μια πιο συνεκτική και ακριβής εξήγηση της σύλληψης των υπενάντιων των κύριων πρωταγωνιστών, ως εκδηλώσεις της αρχής που ο Evola αποκαλεί “Promethean” (Προμηθεϊκή), «Luciferian» (Εωσφορική) ή «Telluric» (Γήινη). Υπάρχει λοιπόν ένας Τελουρικός ή Γήινος συμβολισμός που περιβάλλει τον Melkor/Morgoth στη δημιουργία του Mount Doom όπως και διαφόρων άλλων άγριων χθόνιων θηρίων. Μερικά εξ’ αυτών τα Ορκς, οι Γίγαντες, οι Αράχνες και οι Δράκοι. Πάνω απ' όλα όμως επικεντρώθηκε στην δημιουργία της ίδιας της Arda, γνωστή και ως ο Δακτύλιος του Morgoth. Ο Morgoth είναι μια έκφανση της Προμηθεϊκής ή Εωσφορικής δύναμης, με την έννοια ότι προσπαθεί να καθιερωθεί ως Cakravartin, επιχειρώντας να κλέψει τη φωτιά του Eru (Φλόγα του Anor) και ως εκ τούτου να αντιμετωπίσει τον υλικό κόσμο ως έναν δικό του μικρόκοσμο. Ωστόσο, ο Morgoth αποτυγχάνει τελικά σε αυτόν τον αγώνα καθώς δεν έχει την απαραίτητη πνευματική υπέρβαση του Eru. Ο υπάκουός του Morgoth, ο Sauron, συνδέεται με παρόμοια χθόνια θηρία και τη σφυρηλάτηση ενός δαχτυλιδιού με το οποίο κυβερνά άνδρες, ξωτικά και νάνους· επιδιώκει να αναπτύξει το δικό του γήινο “Μάτι που τα βλέπει όλα”. Τελικά, πραγματοποιεί μια ακόμα πιο αδύναμη επιδίωξη από αυτή του Morgoth να μετατρέψει τη μέση γη σε δικό του μικρόκοσμο.
Οι Αετοί
Στην ινδοευρωπαϊκή θρησκεία, οι αετοί συνδέονται συνήθως με ανδρικές ουράνιες θεότητες, κάθε μία εξ’ αυτές ως ο βασιλιάς του αντίστοιχου Πάνθεον. Παραδείγματα αυτών ο Ρωμαϊκός Jupiter, ο Ελληνικός Ζευς, ο Βεδικός Indra και ο Γερμανικός Wotan. Ο Evola επιχειρεί με μια εσωτερική ερμηνεία αυτού του μοτίβου, να συνδέσει τον αετό με την Βασιλική ή την Ολυμπιακή αρχή, την οποία περιγράφει και αλλού ως “Ηλιακή”, υποδηλώνοντας μια σύνθεση ανδρισμού και πνευματικότητας. Στο «Το Μυστήριο», ο Evola συσχετίζει αυτή την αρχή με τον Cakravartin, ένας ανώτατος πνευμαυτικός κόσμος, και μια έννοια που σχετίζεται άμεσα με το σύμβολο του αετού. Σε συμφωνία με τον Ινδοευρωπαϊκό μύθο και την εσωτερική έννοια του αετού, ο Tolkien συνέδεσε τους Θεϊκούς αετούς με τον Manwë Súlimo, μια ανδρική θεότητα του ουρανού που είναι ταυτοχρόνως βασιλιάς του Valar, βασιλιάς της Arda, αντιβασιλέας της Eru, ένα είδος Cakravartin και τέλος ο εκπρόσωπος της απόλυτης Cakravartin, Eru Ilúvatar.
“Η αναζήτηση έγκειται στην άκρη ενός μαχαιριού”
Στο «The Fellowship of the Ring», ο Galadriel λέει: “Η αναζήτηση βρίσκεται στην άκρη ενός μαχαιριού”. Αυτή η φράση έχει ύποπτη ομοιότητα με τις παραδοσιακές περιγραφές του Aριστερού Mονοπατιού, όπως συζητήθηκε από τον Julius Evola:
Ωστόσο, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι μας απασχολεί το “Αριστερό Μονοπάτι” που εκτείνεται κατά μήκος της άκρης της αβύσσου και, όπως αναφέρεται σε ορισμένα κείμενα, ομοιάζει με το περπάτημα στην άκρη ενός ξίφους. Η προϋπόθεση, τόσο αυτών των πρακτικών όσο και του κυριαρχικού οράματος της ζωής, είναι η γνώση του μυστηρίου της μετατροπής του δηλητηρίου σε φάρμακο, η οποία αποτελεί την υψηλότερη μορφή αλχημείας.
Η αναζήτηση για την καταστροφή του One Ring μοιάζει με την διαδρομή του “Aριστερού Μονοπατιού” με πολλούς τρόπους, αν και αυτή η σύγκριση είναι πιο υποθετική από τις άλλες σε αυτό το άρθρο. Ο Frodo και οι σύντροφοί του πρέπει να ξεπεράσουν τις στοιχειώδεις επιθυμίες τους για εξουσία, ενώ μια πηγή εξαιρετικής δύναμης (ο δακτύλιος) γίνεται όλο και περισσότερο εφικτή. Ο Frodo ολοκλήρωσε αναμφισβήτητα αυτό το έργο με τη βοήθεια του Gollum και έγινε δεκτός στο αρχέγονο βασίλειο του Valinor. Αυτό φαίνεται να είναι ένα παράδειγμα πνευματικής αφύπνισης μέσω της “μετατροπής του δηλητηρίου σε φάρμακο” που ανέφερε ο Evola στο παραπάνω απόσπασμα. Η επισφαλής φύση αυτού του σκοπού είναι και ο λόγος που μπορεί να παρασταθεί ως ένας άνδρας όρθιος “στην άκρη ενός μαχαιριού” ή όπως και στα κείμενα που ανέφερε ο Evola, “περπατώντας στην άκρη ενός ξίφους”. Αυτό αποδεικνύεται ίσως καλύτερα από την αποτυχία και τον θάνατο του Μπόρομιρ αφού κατακλύστηκε από το στοιχειώδες και επιφανειακό πάθος του για τη δύναμη του One Ring. Όσον αφορά την παραδοσιακή χρονολογία, τα μέλη της Κοινότητας του Δαχτυλιδιού, μπορούσαν να θεωρηθούν ως εκείνα που ζουν σε μια Σκοτεινή Εποχή, την λεγομένη Kali Yuga, και λόγω των δικών τους κοινωνικών περιστάσεων και συνθηκών καταφεύγουν σε τέτοια «Αριστερά» μέσα πνευματικής υπέρβασης. Αυτή η ιδέα επεκτείνεται από τον Evola στο «The Yoga of Power» και στο «Ride the Tiger».
Οι Númenóreans
Σύμφωνα με τον Evola στο κεφάλαιο 25 του «Revolt», οι Υπερβόρειοι εξαπλώθηκαν από την Πολική περιοχή και ενισχύσανε την ανάπτυξη πολιτισμών στις πιο νότιες περιοχές, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της Ατλαντίδας. Η Ατλαντίδα ήταν πανομοιότυπο του αρχέγονου κέντρου της Υπερβορείας. Στο θρύλο του Tolkien, μερικά από τα Light Elves φεύγουν από το Valinor την εποχή που τα Δύο Δέντρα καταστρέφονται. Αυτά τα ξωτικά βοηθούν αργότερα τους ηρωικούς άντρες της Πρώτης Εποχής, των Έντειν, στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Αυτή η σχέση μεταξύ Ξωτικών και Έντειν περιλαμβάνει την ίδρυση της ανάλογης Ατλαντίδας του Tolkien, της ωκελανιας νήσου Númenor, η οποία όπως και το αρχικό αρχέγονο κέντρο στο Valinor έχει το δικό του είδος Cakravartin (ο βασιλιάς του Númenor έχει αίμα Elven και Maiar), και δικό του δέντρ Axis Mundi, το Nimloth the Fair. Οι Númenóreans τελικά επέκτειναν την επιρροή τους και βρήκαν πολλές αποικίες στο εξωτερικό.
Ο Evola συζευγνύει τον Ατλαντικό πολιτισμό με τον εκφυλισμό του αίματος των Υπερβορείων και ως επακόλουθο θέτει την ύπαρξη μείξης αίματος των Υπερβορείων (ή Ξωτικών) με αίμα απλών ανδρών στους ηγεμόνες των Númenóreans. Τόσο ο Tolkien όσο και ο Πλάτωνας (που συζητήθηκε από τον Evola στην εξέγερση) συμφωνούν επίσης ότι οι άντρες που ζουν στο Númenor ή στην Ατλαντίδα αντιστοίχως, κοντά στο τέλος τους χαρακτηρίζονται από μια προδιάθεση προσκείμενη της αδικίας, της έντονη εξουσιαστικής επιθυμίας και της απληστίας. Τα παραπάνω γνωρίσματα ο Evola τα αναγνωρίζει ως προερχόμενα του Τιτανισμού. Στο «Legendarium» του Tolkien, αυτός ο Τιτανισμός εκδηλώνεται μέσω των επιρροών διαφθοράς του Σαουρόν στους Númenóreans, καταλήγοντας τελικά στον Προμηθεϊκό αγώνα που έκανε ο Ar-Pharazôn, ο τελευταίος Βασιλιάς του Númenor, να αναλάβει με την βία το αρχέγονο βασίλειο του Valinor.
Ο Πληγωμένος Βασιλιάς και η επιστροφή του
Στο «The Mystery of the Grail», ο Evola συζητά το “Conte du Graal” του Chretien de Troyes («Ιστορία του Grail») και την επακόλουθη συνέχειά του από άλλους μεσαιωνικούς συγγραφείς. Αυτές οι, σε ατομικό βαθμό, διαφοροποιημένες συνέχειες του έργου του παρουσιάζουν πανομοιότυπες αφηγήσεις ενός ιππότη που καλείται να επιδιορθώσει και να χρησιμοποιήσει ένα ξίφος, το οποίο σύμφωνα με τον Evola είναι μια αρχική δοκιμασία που πρέπει να ολοκληρωθεί με επιτυχία για να αναβιώσει ένα παρηκμασμένο βασίλειο. Το μισό-κατεστραμμένο αυτό βασίλειο κάποτε ανήκε σε έναν πληγωμένο βασιλιά, τον Φίσερ Βασιλέα, στον οποίο ανήκε προηγουμένως το σπασμένο σπαθί, και που εκδικείται από τον αγώνα του ηρωικού ιππότη. Σύμφωνα με τον Evola, ο πληγωμένος βασιλιάς είναι ένας συμβολισμός μιας “Αποσυντεθειμένης Δυναστείας”, όπου “Ο πεσμένος κυρίαρχος στην προσπάθεια αναβίωσης του βασιλείου, επιδιώκει να επανενεργοποιήσει την Αρχέγονη παράδοση αποκαλούμενη ως Υπερβόρεια κληρονομιά. Στο θρύλο του Tolkien, η προσωπικότης που μοιάζει μυθικά με τον τραυματισμένο βασιλιά είναι ο Elendil, ο πρώτος Ύπατος Βασιλιάς του Gondor και ο Arnor, ένας επιζών της καταστροφής του Númenor ο οποίος σκοτώθηκε και το σπαθί του έσπασε ενώ πολεμούσε τον Σαουρόν στη Μάχη της Τελευταίας Συμμαχίας. Η δυναστεία που αναλογεί με εκείνη που συμβολίζεται στον Πληγωμένο βασιλιά είναι οι απόγονοι του Elendil, τα βασιλικά σπίτια του Gondor και του Arnor που τελικά πέφτουν σε αφάνεια. Ο Elendil και οι κληρονόμοι του προσπαθούν να αποκομίσουν την αρχέγονη κληρονομιά: Ο Elendil είναι ένας από τους πολλούς Elendili, η μειονότητα των Númenóreans που παρέμεινε πιστή στα ξωτικά και τους Valar. Ο γιος του Elendil, ο Isildur, σώζει ένα σπόρο της Έκθεσης Nimloth και τον φυτεύει στο Gondor, μια φαινομενική προσπάθεια να αποκατασταθεί ένα αρχέγονο «ανώτατο κέντρο» στο Gondor μετά την καταστροφή του προηγούμενου στο Númenor. Ωστόσο, οι απόγονοι του Elendil τελικά αποτυγχάνουν σε αυτό το έργο, και το Δέντρο του Gondor μαραίνεται, έως ότου ο Aragorn ολοκληρώσει την “αρχική εξέταση” κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Δαχτυλιδιού χρησιμοποιώντας τον Andúril, που σφυρηλατήθηκε πρόσφατα από τα θραύσματα του Narsil, εκδικούμενος του Elendil και της δυναστείας που ίδρυσε. Αυτό δίνει στον Aragorn την ικανότητα να αποκαταστήσει το βασίλειο του Gondor και του Arnor, το οποίο πιθανότατα έχει μια εσωτερική σημασία που σχετίζεται με το Δισκοπότηρο, όπως υποδεικνύεται από τον Evola:
Η απόκτηση του σπαθιού και η επιδιόρθωση του σημαίνει ότι αποδεικνύεται καταλληλότητα – ή η "ικανότητα" - να γίνει δεκτός στο όραμα του Δισκοπότηρου, να αναλάβει τη δύναμη της πέτρας του φωτός ή του Stone Foundation, και έτσι να αναστήσει τον βασιλιά και να αποκαταστήσει το κατεστραμμένο και ερημικό βασίλειο.
- Julius Evola, The Mystery of the Grail, σελ. 118
Όσον αφορά την γυναίκα στην οποία είναι αφιερωμένος ο ήρωας Aragorn πριν από την άνοδό του στο θρόνο, η Arwen μπορεί να ερμηνευτεί επίσης ως το εσωτερικό σύμβολο της ιερής σοφίας (Sophia) ή της δύναμης (Shakti) που δίνει στον ήρωα “συμμετοχή σε ανώτερες μορφές ύπαρξης”. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αντιπροσωπεύεται με την υψηλή βασιλική θέση που αποκτά ο Aragorn, ο οποίος γίνεται ένας τύπος Cakravartin.
Το παγκόσμιο δέντρο ή το δέντρο της κυριαρχίας, της σοφίας και της αθανασίας είναι ένα σύμβολο που συνδέεται συχνά με μια θεϊκή ή αρχέγονη Γυναίκα, και στην αποκατάσταση του Gondor και του Arnor, αυτό το δέντρο είναι παρόν ως το Λευκό Δέντρο της Gondor. Αυτός είναι επίσης ένας μύθος που έφερε στην Ευρώπη ο Marco Polo και συζητήθηκε από τον Evola στο «Το μυστήριο», όπου τον συνδέει με τη μοναρχική αποκατάσταση. Ακριβώς πριν από την ανάβαση του Aragorn στο θρόνο, το δέντρο είναι ξηρό και ακολουθώντας την ερμηνεία που δίνει ο Evola, η άνθισή του υποδηλώνει το καθεστώς του Aragorn ως «Καθολικός Κυβερνήτης» ή Cakravartin που ξεπερνά τις δυνάμεις της Σκοτεινής Εποχής, δηλαδή τις δυνάμεις του Sauron κατά την Τρίτη Εποχή.
Το Ξηρό Δέντρο, που συνδέεται με την έδρα του “Universal Ruler”, θα ανθίσει ξανά τη στιγμή μιας νέας αυτοκρατορικής εκδήλωσης και της νίκης ενάντια στις δυνάμεις της Σκοτεινής Εποχής…
- Julius Evola, The Mystery of the Grail, σελ. 42
Εδώ μπορεί να σημειωθεί ότι υπάρχει μια μικρή απόκλιση από τον αρχικό μύθο: σε αυτόν του Tolkien, η άνθηση εμφανίζεται σε ένα νέο Δέντρο του Gondor, ένα δενδρύλλιο που κατεβαίνει από το «Ξηρό Δέντρο» και όχι το ίδιο το «Ξηρό Δέντρο». Είναι πιθανό αυτή η απόκλιση να είναι αυθαίρετη ή και απλά ένας τρόπος του Tolkien να κάνει τον μύθο δικό του αλλάζοντας τον ελαφρώς.
Χρονολογία
Το «Legendarium» του Tolkien έχει δύο συνεχόμενες εποχές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως Χρυσές Εποχές. Και οι δύο βρίσκονται αναμφισβήτητα μέσα στην κανονική Πρώτη Εποχή, η αρχή της οποίας δεν είναι σαφώς καθορισμένη. Η πρώτη από αυτές τις δύο συνεχόμενες εποχές τερματίστηκε με την καταστροφή των δύο Λαμπτήρων του Valar και με το γάμο της Arda, ενώ η δεύτερη από την καταστροφή του Morgoth και των δύο δέντρων του Valinor. Τα υπόλοιπα 638 χρόνια της πρώτης εποχής μετά την καταστροφή των δύο δέντρων αποτελούν μια μεταβατική περίοδο στην οποία ξεσπά μια “παρακμή” καθώς οι θνητοί άνθρωποι έρχονται στο παρασκήνιο ενώ λαμβάνει μέρος ο Πόλεμος της Οργής και επειδή ξεκινούν οι εμφύλιοι μεταξύ των ξωτικών.
Η Δεύτερη Εποχή του Tolkien χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη της Ατλάντιδος νήσου “Númenor” και έτσι αντιστοιχεί στους δύο Ατλαντικούς διαδοχικούς κύκλους που συζητήθηκαν από τον Evola στο «Εξέγερση». Αυτοί οι δύο Ατλαντικοί κύκλοι αντιστοιχούν, ομολόγως, στην Ασημένια και στην Χάλκινη Εποχή του Ησίοδου, και στις Σεληνιακές (Γυναικοκρατικές) και Τελλουρικές (Προμηθεϊκές) πνευματικές αρχές που συζητήθηκαν στο «Εξέγερση». Όπως θα περίμενε κανείς από αυτές τις αλληλογραφίες, το πρώτο μισό της Δεύτερης Εποχής έχει κάποια χαρακτηριστικά που θα το συσχετίσουν με την Ασημένια Εποχή της παραδοσιακής χρονολογίας που παρουσιάζει ο Evola: Γυναικοκρατικοί Νουμένιοι όπως οι Tar-Ancalimë και οι Tar-Telperiën (και αναμφισβήτητα οι Silmariën). Ωστόσο, όπως θα περίμενε κανείς να ακολουθήσει τις ίδιες αλληλογραφίες, κατά το δεύτερο μισό της Δεύτερης Εποχής, υπάρχει μια Τιτανική ή Τελλουρική «Εποχή Χαλκού». Ξεκινάει με την τιτανική πράξη του Sauron για τη σφυρηλάτηση του One Ring και συνεχίζει με τη προώθηση της διαφθοράς και του εκφυλισμού στους άντρες του Númenor. Αυτή η «Εποχή του Χαλκού» ολοκληρώνεται με την Προμηθεϊκή αλαζονεία του βασιλιά του Númenor να γίνεται τόσο μεγάλη, που το βασίλειό του καταστρέφεται από “θείο χέρι”.
Μετά, ή στο τέλος της Εποχής του Χαλκού που συζητήθηκε από τον Ησίοδο, έρχεται μια Εποχή των Ηρώων, πιθανώς ισοδύναμη με την εποχή του πολέμου στα Μαχαμπχαράτα στο τέλος της Dvapara Yuga στον Ινδουισμό. Στο «Legendarium» του Tolkien, αυτή η εποχή μπορεί να εκπροσωπηθεί ως η Μάχη της Τελευταίας Συμμαχίας, στην οποία τα ξωτικά και οι ηρωικοί άντρες, οι Elendili, νικούν προσωρινά τον αποδυναμωμένο, υπό τελλουρικές δυνάμεις επηρεασμένο, Maia Sauron.
Η «Εποχή του Σιδήρου» του Tolkien είναι πιθανότατα η Τρίτη Εποχή, δεδομένης της τοποθέτησής της στην ακολουθία των ηλικιών, αλλά και του ότι η Τρίτη Εποχή χαρακτηρίζεται από την παρακμή της αρχέγονης παράδοσης σε σημείο αφανισμού καθώς ο Μοναρχικός κανόνας του Elendili αποτυγχάνει και οι τομείς υπεροχής των Elven γίνονται εξαιρετικά ευάλωτοι. Η Τρίτη Εποχή του Tolkien φαίνεται να τελειώνει με την αυγή μιας νέας, Χρυσής Εποχής με τη Μοναρχική αποκατάσταση στο Gondor και στο Arnor από τον Aragorn (Το νέο Satya Yuga μετά το τέλος της Kali Yuga). Αυτό συμβαίνει όταν ανθίζει το Ξηρό Δέντρο (το λευκό δέντρο του Γκόντορ), ένα συμβολισμός που υποδηλώνει τη νίκη επί των δυνάμεων μιας σκοτεινής εποχής.
Συμπέρασμα
O J.R.R. Tolkien δημιούργησε ένα έπος που φαίνεται να ενσωματώνει πολλά σύμβολα και μύθους που συζητήθηκαν από τον Εσωτεριστή και Παραδοσιακράτη Julius Evola στο Revolt Against the Modern World και στο The Mystery of the Grail. Αυτά περιλαμβάνουν τα «The Grail», «Hyperborea», «Atlantis» και το «Four Ages», αν και δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά. Επομένως, το legendarium του Tolkien είναι σε ικανοποιητικό βαθμό πιθανό να έχει επηρεαστεί από την εσωτερική παραδοσιοκρατία και πιθανώς από αυτη που διατυπώνει και ο ίδιος ο Evola.
Το κείμενο αποτελεί αναδημοσιεύση από ξένο site :
https://www.google.com/amp/s/elfnonationalist.wordpress.com/2018/10/26/esotericism-and-tolkien/amp/
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου:
Ευπατρίδης Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου