Δόν Κιχώτης, Κώστας Ουράνης.

 Δὸν Κιχώτης

Ἀτσάλινος καὶ σοβαρὸς ἀπάνω στ᾿ ἄλογό του

τὸ ἀχαμνό, τοῦ Θερβαντὲς ὁ ἥρωας περνάει, 

καὶ πίσω του, τὸ στωικὸ γαϊδούρι του καβάλα

ὁ ἱπποκόμος του ὁ χοντρὸς ἀγάλια ἀκολουθάει. 

Αἰῶνες ποὺ ξεκίνησε κι αἰῶνες ποὺ διαβαίνει

μὲ σφραγισμένα ἐπίσημα, ἑρμητικὰ τὰ χείλια

καὶ μὲ τὰ μάτια ἐκστατικά, τὸ χέρι στὸ κοντάρι, 

πηγαίνοντας στὰ γαλανὰ τῆς Χίμαιρας βασίλεια... 

Στὸ πέρασμά του ἀπ᾿ τοὺς πλατειοὺς τοῦ κόσμου δρόμους, ὅσοι

τὸν συντυχαίνουν, γιὰ τρελλὸ τὸν παίρνουν, τὸν κοιτᾶνε, 

τὸν δείχνει ὁ ἕνας τοῦ ἀλλουνοῦ - κι εἰρωνικὰ γελᾶνε

Ὦ ποιητή! παρόμοια στὸ διάβα σου οἱ κοινοὶ

οἱ ἄνθρωποι χασκαρίζουνε. Ἄσε τους νὰ γελᾶνε:

οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶν μπροστὰ κι οἱ Σάντσοι ἀκολουθᾶνε!

Κώστας Οὐράνης
12 Φεβρουαρίου 1890 - 12 Ιουλίου 1953

Θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ποῦμε ὁ τελευταῖος ρομαντικὸς τῶν Γραμμάτων μας, γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης. Γλυστρώντας πάνω ἀπ᾿ τὰ κύματα τῆς λύπης, ποὺ ἦταν ὁλόκληρη ψυχική, ἀντιπαρέρχονταν τὴν καθημερινότητα, ξέφυγε τὴν πεζολογία τῶν πρακτικῶν ἡμερῶν καὶ μετατοπίζονταν σὲ μία περιοχὴ καμωμένη ἀπὸ τὸ δικό του κλίμα, ὅπου ἡ νοσταλγία του εὕρισκε τροφὴ καὶ ἡ θλίψη τοῦ διέξοδο. Ἂν διέφερε σὲ κάτι ἀπὸ τοὺς ρομαντικούς, ἦταν πὼς οἱ μετατοπίσεις, ἡ φυγή του, ὁ ἀποδημητισμός του, δὲν πραγματεύονταν μόνο στὴ φαντασία. Τὰ ζοῦσε, τὸ ταξίδι καὶ τὴν ἀλλαγή. Ἡ φυγὴ γίνονταν πραγματοποιημένο τραγούδι, μιὰ ζῶσα μεταρσίωση ἀνάμεσα στὴν ὀνειροπόληση ποὺ προηγεῖτο καὶ στὴν νοσταλγία ποὺ ἀκολουθοῦσε.