Η σχέση τὴς πολιτικής φιλοσοφίας τοῦ Καραβίδα µέ τούς μεταφυσικούς του προβληματισμούς φαίνεται ἀνάγλυφα στό χαριτωμένο, ἀπροσδόκητο καί σουρεαλιστικό του ἔργο "Οἱ Καλλικάντζαροι", πού ἔγραψε στήν Θεσσαλονίκη τά Χριστούγεννα τοῦ 1918 καὶ δημοσίευσε στήν Κοινότητα στίς 45-12-1932. (Κατόπιν κυκλοφόρησε σέ δύο ἐκδόσεις, τό 1925 καί τό 1965, στην ᾿Αθήνα ). Εἶναι ἕνας διάλογος µεταξύ καλλικαντζάρων, ἀρχαίων θεῶν, των μελών μιᾶς Αγροτικής οἰκογένειας καί τοῦ ἴδιου τοῦ ποιητῆ ἤ, μᾶλλον, οἱ ταυτόχρονοι μονόλογοι ὅλων αὐτῶν. Στό κείμενό του συµπλέκονται παγανιστικά καὶ ἑλληνοχριστιανικά στοιχεῖα, «ἀποτελεῖ δέ εἰσαγωγήν» --οπως ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας σημειώνει στόν πρόλογο -«εἰς µίαν μεγάλην λυρικήν κοσμογονικήν τραγωδίαν, ὅπου ἡ δράση πλέκεται µέ τά στοιχεῖα καί τά σύμβολα τῆς λαϊκῆς σοφίας καί παραδόσεως,
