"Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου " Rainer Maria Rilke

"Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου " 

Rainer  Maria Rilke

 

Οι φτωχοί είναι σιωπηλοί σαν πράγματα, κι αν έρμαια των δρόμων μια εστία τους υποδεχτεί παίρνουν μια θέση ταπεινά σαν πρόσωπα οικεία κι ανακατεύονται στις ακαθόριστες σκιές του σκηνικού, σβήνοντας στη λησμονιά σαν εργαλεία παρατημένα.

 Μοιάζουν με κείνους τους φύλακες αγαθών που δεν τα αντίκρισαν ποτέ με τα μάτια τους· περιπλανιούνται χαμένες σχεδίες πάνω από βάραθρα και σε σεντόνια ύφασμα απλωμένα στους κάμπους κείτονται ανυπεράσπιστοι, εκτεθειμένοι σ’ όλους τους ανέμους.

Ξεπερνώντας τον τουρισμό - Hakim Bay

 

Ο τουρισμός είναι εφεύρεση του 19ου αιώνα, μια περίοδος της ιστορίας που μερικές φορές μοιάζει να έχει επεκταθεί σε αφύσικο μήκος.  Κατα πολλούς τρόπος ζούμε ακόμα στο 19ο αιώνα .

Ο τουρίστας αναζητά επίμονα την κουλτούρα επειδή, στον κόσμο μας η κουλτούρα έχει εξαφανιστεί μεσα στην καταβόθρα του θεάματος, η κουλτούρα έχει κατεδαφιστεί και αντικατασταθεί από ένα εμπορικό κέντρο η ένα talk show γιατί η εκπαίδευση μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προετοιμασία για μια ολόκληρη ζωή δουλειάς και κατανάλωσης, γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε παψει να δημιουργούμε.  Ακόμα και αν οι τουρίστες φαίνονται να είναι φυσικά παρόντες στη φύση η στην κουλτούρα, στην ουσία θα μπορούσε κανείς να τους ονομάσει φαντάσματα που στοιχειώνουν ερείπια, στερούμενα κάθε σωματικής παρουσίας.  Δεν είναι πραγματικά εκει αλλα μάλλον κινούνται μέσω ενός νοητικού τοπίου μιας αφαίρεσης ( φύση κουλτούρα κλπ ) ,συλλέγοντας εικόνες παρα εμπειρία.

Φώτης Κόντογλου - Ἡ μεγάλη μονοτονία τῆς φύσης καὶ τῶν μεγάλων ἔργων

Τοὺς ἐλαφρούς, κούφιους καὶ νευρικοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ μονοτονία. Ὁλοένα παραπονιοῦνται γι᾿ αὐτὴ καὶ θέλουνε πάντα κάποια ποικιλία, κάποια ἀλλαγή, κάποιο καινούργιο καὶ διαφορετικό, ὅπως λένε. Πλήττουν καὶ κουράζονται γρήγορα. Ποθοῦνε τὴν ἀλλαγή, κι ἂς εἶναι καὶ πρὸς τὰ χειρότερα. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἐνθουσιάζονται γιὰ τοὺς νεωτερισμούς, σ᾿ ὅλα τὰ πράγματα. Ἀπ᾿ αὐτοὺς καὶ γι᾿ αὐτοὺς ἐβγῆκε ἡ μόδα, τούτη ἡ τυραννικὴ ἀνοησία, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ὄμορφο ἀλλάζει κάθε τόσο, μ᾿ ἕνα σύνθημα. Στὶς μέρες μας, κατάντησε κι ἡ τέχνη σὰν τὴ μόδα.

Δὲν λέγω πὼς κάθε τί ποὺ εἶναι μονότονο, εἶναι καλὸ καὶ σπουδαῖο. Ἡ φύση, ὅμως, μὲ τὶς τέσσερες ἐποχὲς τοῦ χρόνου, μὲ τὶς ἀλλαγὲς τοῦ καιροῦ, μὲ τὶς θάλασσες, μὲ τὰ βουνὰ καὶ μὲ τὰ δάση της, ἔχει μία μονοτονία μεγαλόπρεπη καὶ ἱερή.

Γιὰ τοῦτο, οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶπα, βαριοῦνται τὴ φύση καὶ τὴν ἁπλὴ ζωή της. Δὲν καταλαβαίνουμε τὴ βαθειὰ γλῶσσα της, ποὺ μιλᾷ στὴν ψυχὴ μὲ χίλιους τρόπους γιὰ ἕνα πλῆθος ἀνείπωτα μυστήρια.

Ὦ μεγαλόπρεπη μονοτονία τῶν βουνῶν, μονοτονία τῆς θάλασσας, ποὺ ἀναταράζεται μέρα - νύχτα καὶ ποὺ βογγᾷ μὲ βαθειὰ ἀχολογήματα.Ὅποιος σὲ νοιώθει, κάθεται ὦρες ἀτελείωτες ἀπάνω σ᾿ ἕνα βράχο, ἢ ξαπλωμένος στὴν ἀμμουδιά, δίχως νὰ σὲ χορταίνει. Οἱ ὧρες περνοῦνε χωρὶς νὰ τὶς καταλαβαίνει, τὸ πνεῦμα του πετᾷ σὰν τὸ θαλασσοπούλι, μακρυὰ ἀπὸ τὶς μικρολογίες τῆς ζωῆς. Ὡστόσο, τὰ μάτια του καὶ τ᾿ ἀφτιά του γεμίζουνε ἀπὸ τὸ ἐξαίσιο θέαμά σου κι ἀπὸ τὴν ἄγρια μελῳδία τῆς βαρειᾶς φωνῆς σου, σὲ καιρὸ ποὺ ὁ ἄνεμος τὸν λούζει μὲ τὴ δροσερὴ ἁρμύρα τοῦ πελάγου.

Ὦ μεγαλόπρεπη μονοτονία τ᾿ οὐρανοῦ, μὲ τὰ ἀμέτρητα ἄστρα ποὺ κρέμουνται σὰν πολυκάντηλα ἀπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου, κι ἄλλα τρεμοσβήνουνε σὰν ἀπὸ τὸν ἄνεμο, ἀλλὰ στέκουνται στυλωμένα καὶ μὲ κυττάζουν, λὲς καὶ μὲ παραμονεύουνε μέσα ἀπὸ βαθὺ καὶ σκοτεινὸ χάος!

"Ο θεολογών πνευματικός άνθρωπος & ο Παπαδιαμάντης. "

 《Ἡ Ἀθήνα, ὅπου ζῃ τὸν πιὸ πολὺ καιρὸ ὁ Παπαδιαμάντης, εἶναι ὁ πόλος τῆς ἀποστροφῆς του, γιατὶ η ὅποια της ἀπόστασι ἀπὸ τὴν εἰδυλλιακὴ ἀτμόσφαιρα τῆς ζωῆς τοῦ νησιοῦ, ποὺ ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τὴν ἐξιδανικεύει, κραταιώνει καὶ στερεοποιεῖ τὴν ἀποστασία του πρὸς ὅτι ἀνεύθυνο καὶ κοσµοπολιτικό. Ἡ Ἀθήνα, τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, περὶ τὰ 1876, δέχεται τὶς πρῶτες ξώπετσες ἀστικὲς ἐπιδράσεις, «ἀκούει γαλλικὰ ἀνάμεσα στοὺς λιγοστοὺς φουστανελλοφόρους της». Ὁ ὑλισμὸς μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ροϊδη µπῆκε στὶς πνευματικὲς συζητήσεις τής καὶ προαγγέλλει τὴν εἰσβολὴ τῆς Ἀστικῆς Κοινωνίας. Σ᾽ ὅλην αὐτὴ τὴν ἀθλιότητα, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης προβάλλει ὡς ἰδανικὸ πρότυπο τὴν κοινοβιακή ζωὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαρχίας. Ἂν ἡ ἀστικὴ Κοινωνία στηρίζονταν στὸ συμφέρον,ποὺ πολιτειακὰ τὸ ἐξέφραζεν ἡ πολιτικὴ ἐλευθερία, εἰς τὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη ἀπηχεῖ ἀκόμη ὁ ἀπόηχος τοῦ Κοινοβίου, ποὺ στηρίζεται στὸ θρησκευτικὸ δέος καὶ σηµαίνει ἀδελφότητα χριστιανικῶν ψυχῶν, ὄχι κοσμικὴ ἐλευθερία.

Η αγιασμένη επανάσταση, Φώτη Κόντογλου

Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη.

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και για αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν την μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται και η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές ως πνευματική ζωή θεωρούν οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι και αυτές υλικές, και ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της Γαλλικής Επανάστασης, για παράδειγμα, θεωρούσε ως πνευματικά, πράγματα που, στην πραγματικότητα δεν ήταν πνευματικά. Αυτός ήθελε να αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτον τον κόσμο μονάχα, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μην πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτα άλλο για να επιδιώξει ο άνθρωπος. Για αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουν σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξαμε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.

Η ελληνική όμως Επανάσταση είχε μεν για αιτία και τις υλικές στερήσεις και την κακοπάθηση του κορμιού, όπως η κάθε επανάσταση, αλλά πάνω από αυτές τις αιτίες, είχε και κάποιες που είναι καθαρά πνευματικές.

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ του Φώτη Κόντογλου

 Εμείς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ἕνα γένος ποὺ ὅτι κι ἂν φτιάξουμε ἔχει μέσα του αἷμα καὶ βάθος, ἔχει πόνο. Σὰν τὸ ρημοδέντρι ποὺ τὸ δέρνουνε ὅλοι οἱ ἀνέμοι καὶ κεῖνο ἀγαντάρει καὶ θρέφει ἡ ρίζα του καὶ παγαίνει βαθειὰ μέσα στὰ ἔγκατα τῆς γῆς σκίζοντας τὸ βράχο, ἔτσι μπορεῖ νὰ παρομοιαστεῖ κ᾿ ἡ φυλὴ ἡ δική μας. Κ᾿ ἡ φτώχειά μας ἔκανε νὰ ζοῦμε ἁπλὴ ζωή, μὲ λίγα πράγματα, καὶ δὲν μᾶς ἄφησε νὰ ξεμακρύνουμε ἀπὸ τὴ φυσικὴ ζωή, ἀλλὰ βυζαίνουμε ὁλοένα ἀπὸ τὴ καθαρὴ βρυσούλα, ποὺ θρέφει τὴ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Σ᾿ αὐτὸ συντέλεσε καὶ τὸ καλὸ ἀγέρι πούχει ἡ πατρίδα μας κ᾿ ἡ ἡμεράδα πούχουνε τὰ βουνά της, ὥστε νὰ μᾶς φαίνεται σὰν μάνα πονετικιᾶ, ποὺ μᾶς βαστᾶ ὁλοένα στὴν ἀγκαλιά της.

Στὰ χρόνια της σκλαβιᾶς οἱ ἄνθρωποι ἤτανε ἀγράμματοι καὶ ζούσανε ἀπάνω στὰ βουνά, ἀφοῦ πολλοὶ εἴχανε γιὰ σπίτια τὰ σπήλαια καὶ τὰ στρουγγολίθια. Πολιτεῖες δὲν εἴχανε ὁλότελα, εἴχανε μονάχα κάτι μικρὰ χωριά, τὰ πιὸ πολλά με πέντε δέκα σπίτια. Καὶ μὴ πεῖ κανένας πὼς δὲν τὸ παραδέχεται, γιατὶ στοὺς τέτοιους ἁπλοὺς καὶ φυσικοὺς ἀνθρώπους, ὁ ἀπὸ μέσα ἄνθρωπος εἶναι ἁπλὸς σὰν τὸ μωρό, ἂς ἔχει καὶ γινάτι καὶ σκληρότητα, ἂς εἶναι καὶ φονιὰς ἀκόμα.

Αὐτοὶ ὅλοι οἱ βουνίσιοι, οἱ τσοπαναρέοι, κάνανε τὰ πιὸ καλὰ τραγούδια καὶ τὶς παροιμίες καὶ ζωγράφισαν ρημοκκλήσια κι᾿ ὅλα ὅσα κάνανε εἶναι τὰ πιὸ ἀληθινὰ καὶ τὰ πιὸ ἁγνά.

«Πώς μπορεί κανείς να κρυφτεί από αυτό που δεν δύει ποτέ;».

 

Η πνευματική ασθένεια του ανθρώπου του αιώνα μας είναι η εκκοσμίκευσή του. Δηλαδή ότι θεωρεί πως το υπάρχον καθόλου είναι μόνον ο κόσμος που βλέπει μπροστά του, ακριβώς όπως τον βλέπει και όπως τον αισθάνεται. Αυτό είναι πνευματικό κατάντημα του νεώτερου ανθρώπου, ο οποίος μια μια κλείνει όλες τις καταπακτές της ψυχής του και όλα τα παράθυρα του πνεύματός του. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος υπάρξεως των μέσων συνειδήσεων. Τούτο σημαίνει πως ο μέσος άνθρωπος, δηλαδή η τρέχουσα συνείδηση, επέβαλε τα όριά της και στις συνειδήσεις που από τη φύση τους δεν είναι μέσες. Και μάλιστα τούτες οι τελευταίες νιώθουν τύψεις που μέχρι τώρα τα πετάγματά τους άφηναν εμβρόντητους τους πεζοπορούντες και συμμορφώνονται προς τον μέσο κανόνα. Ωστόσο όχι από ταπεινότητα αλλά από κρυψίνοια. Διότι αφού ο κόσμος της κοινής συνείδησης έγινε καθεστώς, φροντίζουν να έχουν την πρωτοκαθεδρία σε αυτό.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΓΗΣ , ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ ΣΤΡΑΤΗΣ.

 

Πίνακας: "Saint Pantaleon the Healer" Nicholas Roerich - 1916

Έτσι θάναι, γιαυτό ο Θεός μας περιμένει με αγαλλίαση να σκύψουμε ν' αφουγκραστούμε το χτυποκάρδι του μέσα σε όλα τα όντα και τα πράγματα της γης και τουρανού. Είναι κλεισμένη η θεϊκή ουσία μέσα στο κουκούτσι τους, όπως η μυγδαλόψιχα μέσα στο πετρωμένο τσόφλι. Βρήκανε στάρι στους τάφους των Φαραώ. Το σπείρανε και φύτρωσε. Μια στάλα φλογερή από τη θεία πυρκαγιά λούφαζε το λοιπόν μέσα σε τούτο τ' αποξεχασμένο σπειρί. Ένα τιποτένιο σταροκούκουτσο είταν και περίμενε τρείς χιλιάδες πεντακόσια χρόνια το πλήρωμα του χρόνου. Να σπάσει τη χρυσή φασκιά, να ξεμυτίσει τις φύτρες, να βυζάξει τον ήλιο και της γης, να χορτάσει την προαιώνια δίψα του. Αυτή η δίψα, που περιμένει την ώρα της, καταλαγιασμένη μιαν αιωνιότητα, είναι ένα ψίχουλο από την ουσία του Θεού 

 

Η αρετή της απλότητας

 Χ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Σ Μ Ο Σ Του Έζρα Πάουντ 

 Ω γενιά της απόλυτης αυταρέσκειας και της απόλυτης αμηχανίας, έχω δει ψαράδες στον ήλιο να τρων να πίνουν, τους έχω δει μαζί με τις ατημέλητες οικογένειες τους, έχω δει τα ορθάνοιχτα χαμόγελα τους κι έχω ακούσει τα άξεστα γέλια τους. Και είμαι από σένα πιο χαρούμενος κι εκείνοι ήταν πιο χαρούμενοι από μένα. Και τα ψάρια στη λίμνη κολυμπούν και δεν είναι καν ντυμένα. 

 «Γι’ αυτό, λοιπόν, σας λέω: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο; Κοιτάξτε τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν αγαθά σε αποθήκες, κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει· εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο απ’ αυτά; Κι έπειτα, ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχυ στο ανάστημά του; Και γιατί τόσο άγχος για το ντύσιμό σας; Ας σας διδάξουν τα αγριόκρινα πώς μεγαλώνουν· δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν· κι όμως σας βεβαιώνω πως ούτε ο Σολομών σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια δεν ντυνόταν όπως ένα από αυτά. Αν όμως ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει κι αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι; ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 6:25-34

Georg Trakl

GRODEK

Το βράδυ αντηχούν στα φθινοπωρινά δάση στις χρυσαφένιες
Πεδιάδες και στις γαλανές θάλασσες
Θανατηφόρα όπλα, και πάνω τους κυλά πιο σκοτεινός
Ο ήλιος. Η νύχτα αγκαλιάζει τους μελλοθάνατους
Πολεμιστές, το άγριο παράπονο
Στα διαμελισμένα τους στόματα.
Όμως, στα βοσκοτόπια συγκεντρώνεται αθόρυβα
Ένα άλικο νέφος, μʼ έναν οργισμένο θεό να κατοικεί στα σπλάχνα του,
Το αίμα που χύθηκε, η παγωνιά της σελήνης·
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε μαύρη σήψη.

Κάτω από τα χρυσά κλωνάρια της νύχτας και των αστεριών
Τρεκλίζει η σκιά της αδελφής καθώς διασχίζει το σιωπηλό άλσος
Να χαιρετίσει τα πνεύματα των ηρώων, τις ματωμένες κεφαλές·
Και γλυκά ηχούν στις καλαμιές οι σκοτεινοί αυλοί του φθινοπώρου.

Ω, πένθος, ω, περήφανο πένθος! Εσείς, σιδερένιοι βωμοί,
Άκρατος πόνος θρέφει σήμερα την θερμή
Φλόγα του πνεύματος,
Τους αγέννητους απογόνους.

Ο θάνατος του θανάτου στο έργο του Νταμούρ

 

Αναρωτιέμαι ξανά και ξανά: τι να σκέφτεται άραγε η χήνα…
χοροπηδά, φτεροκοπά, βουτά ξανά στο παιχνίδι:
πως είναι θνητή μήτε που το φαντάζεται…
μήτε τ’ αστραφτερά όπλα της μαγείρισσας θαρρεί.
Ω! Πάπια λευκή μου αδερφή,
εσύ διδάσκεις πως δεν υπάρχει θάνατος:
πεθαίνει μόνο αυτός που σκέφτεται.
Όμως εσύ δεν σκέφτεσαι. Όμορφη είναι η μοίρα σου!
Να σε μαγειρέψουν δεν είναι θλιβερό,
θλιβερό είναι να αναλογίζεσαι πως θα μαγειρευτείς.

(Guido Gozzano, Poesie, Garzanti, Milano 1960)

Πολλοί υποστηρίζουν ότι σε μερικές δεκαετίες, η γενετική, η βιοτεχνολογία, η νανοτεχνολογία, η επιστήμη των υπολογιστών και η ρομποτική θα επιτρέψουν στην ανθρώπινη φυλή να κατευθύνει την εξέλιξή της, ακριβώς όπως το άτομο μπορεί (ενδεχομένως) να αποκτήσει τον έλεγχο του πεπρωμένου του. Σήμερα οι μεταμοσχεύσεις οργάνων είναι σχεδόν επεμβάσεις ρουτίνας, ενώ το φύλο μπορεί να αλλάξει στην κατάλληλη χειρουργική αίθουσα. Πολλές από αυτές τις πρακτικές θεωρούνται ήδη «βασικές» και υποτυπώδεις, ειδικά εάν λάβουμε υπόψη τις υποσχέσεις των βιο/νανοτεχνολογιών για δραστικές παρεμβάσεις στο μέλλον σε μοριακό επίπεδο. Ενώ οι προοπτικές και οι ευκαιρίες για καινοτομία (και κέρδη) συζητούνται πολύ συχνά, τα θεωρητικά αποτελέσματα αυτής της επιστημονικής/τεχνολογικής προόδου σπάνια έρχονται στο προσκήνιο. Πέρα από την εξάλειψη των ασθενειών και τον έλεγχο της διαδικασίας γήρανσης, για κάποιους υποτίθεται ότι έχει ήδη ανοίξει ο ορίζοντας ενός νέου, άγνωστου, κόσμου… αυτού της μετα-ανθρωπότητας των αθανάτων.

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ : "Ο ΒΡΑΧΟΚΗΠΟΣ".

 

"...Εσείς οι Άσπροι, είπε, περιπλέκετε όλα τα πράγματα' το μυαλό σας είναι μια μπερδεμένη μυρμηγκοφωλιά. Η Ιαπωνία είναι ένα πράγμα πιο απλό, δηλαδή πιο αινιγματικό, για τους λευκούς σας εγκεφάλους. Ο φίλος μου ο Κουγέ Σαν ρούφηξε άλλο ένα ζάρφι σακέ' ψυχοπιάστηκε. - Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ ένα μικρό παράδειγμα, ξακολούθησε. Καθώς ξέρετε, ο Σαντάο Αράκι είναι σήμερα στον τόπο μας μια διάσημη στρατιωτική μορφή. Στα 1921 είχε το γενικό πρόσταγμα στα μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια που γίνουνταν μακριά από το Τόκιο. Όπου, μια μέρα, λαβαίνει ένα επείγον τηλεγράφημα : "Η μητέρα σας ψυχομαχεί και σας ζητάει". Ο Αράκι είχε αληθινή λατρεία για τη γερόντισσα, μα δεν μπορούσε κείνη την ώρα να παρατήσει το πόστο του. Παίρνει ένα κομμάτι χαρτί, ζωγραφίζει το όρος Φουζί και το στέλνει στην ετοιμοθάνατη. Μπορείτε να καταλάβετε γιατί ; Το γύρισα στο νου μου μια στιγμή : - Ναι, αποκρίθηκα, μα θα ΄τανε περίπλοκο' προτιμώ ν΄ ακούσω τη γιαπωνέζικη εκδοχή. Ο Κουγέ χαμογέλασε ευχαριστημένος. - Το όρος Φουζί, ξακολούθησε, τονίζοντας τα λόγια του, είναι το πρόσωπο της Ιαπωνίας : αυστηρό και ψιλοχάραγο. Το Φουζί είναι ο μεγάλος πρόγονος που έπλασε κατ' εικόνα και ομοίωσή του τους Γιαπωνέζους. Θρύλοι, θεοί, δράκοντες, παραμύθια, φαντάσματα, όλα τα παιχνίδια της γιαπωνέζικης φαντασίας κατοικούν σ' αυτό το ιερό βουνό...Η καρδιά της Ιαπωνίας δεν είναι καθόλου, όπως το θέλει το τραγούδι, το άνθος της κερασιάς' η καρδιά της Ιαπωνίας είναι το Φουζί, μια ακατάλυτη φωτιά σκεπασμένη από αμάλαγα χιόνια. Όταν η γριά μητέρα του Σαντάο Αράκι πήρε την τόσο απλή απάντηση του γιού της, κατάλαβε σίγουρα μονομιάς πως ο γιος της δεν μπορούσε να έρθει γιατί τον κρατούσε το χρέος του. Γιατί το Φουζί είναι, στη γλώσσα της ψυχής μας, το ιερό ιδεόγραμμα που σημαίνει : Χρέος. Αυτό είναι όλο !".