Ludwig Wittgenstein, Ανάσταση

Τι ωθεί ακόμη και μένα να πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού; Είναι σα να παίζω με την ιδέα: Αν τυχόν δεν αναστήθηκε, τότε έλειωσε κι αυτός στο μνήμα, σαν όλους τους ανθρώπους. Είναι νεκρός και αποσυντεθειμένος. Είναι τότε ένας Δάσκαλος, σαν όλους τους άλλους, και δεν μπορεί πια να βοηθήσει• κι εμείς είμαστε πάλι ορφανεμένοι και μονάχοι. Βρισκόμαστε μέσα σε μια Κόλαση, όπου μόνο να ονειρευόμαστε μπορούμε, ενώ ένα είδος στέγης μάς χωρίζει από τον Ουρανό.«Αν θέλω πραγματικά να σωθώ, εκείνο που μουχρειάζεται είναι η σιγουριά και όχι η σοφία, τ’ όνειρο ή ο στοχασμός. Και η σιγουριά είναι ακριβώς αυτή η πίστη. Πίστη σημαίνει πίστη σ’ εκείνο που η καρδιά μου, η ψυχή μου χρειάζεται κι όχι η στοχαζόμενη διάνοιά μου. Γιατί είναι η ψυχή μου με τα πάθη της, σαν να λέμε η σάρκα με τα οστά της, εκείνο που πρέπει να σωθεί, κι όχι το αφηρημένο πνεύμα μου. Θα μπορούσαμε να πούμε: Μόνο η Αγάπη μπορεί να πιστέψει στην Ανάσταση…Η λυτρωτική Αγάπη πιστεύει ακόμη και στην Ανάσταση˙  εμμένει στην Ανάσταση

Ludwig  Wittgenstein.

Louis-Ferdinand Céline, Mea culpa

 

«Η πρακτική ανωτερότητα των μεγάλων χριστιανικών θρησκειών ήταν που δεν χρύσωναν το χάπι. Δεν γύρευαν να καταπλήξουν, δεν επιζητούσαν ψήφους, δεν ένιωθαν την ανάγκη να είναι αρεστές, δεν το ’φερναν στα μαλακά. Άρπαζαν τον Άνθρωπο μες στην κούνια και του ’κοβαν τον βήχα απ’ την αρχή. Του ’διναν να καταλάβει δίχως περιστροφές: “Έλα ’δω, άμορφο δυσώδες πλάσμα· ένα σκουπίδι θα ’σαι πάντα… Απ’ την ώρα που είδες το φως είσαι μονάχα σκατά… Μ’ ακούς;... Είναι προφανέστατο, πρωταρχικός κανόνας! Ωστόσο, μπορεί… αν το καλοδείς… μπορεί και να ’χεις ακόμα μια μικρή ευκαιρία να συχωρεθείς, που είσαι τόσο απαίσιος, κοπρανώδης, απίστευτος… Αρκεί να υπομείνεις όλο τον πόνο, τις δοκιμασίες, τις κακοτυχίες και τα βάσανα της σύντομης ή μακρόχρονης ύπαρξής σου. Με τέλεια ταπεινότητα… Η ζωή, ρε, είναι σκληρή δοκιμασία! Μην κλονίζεσαι! Μην περιπλέκεις τα πράγματα! Σώσε την ψυχή σου, αυτό φτάνει! Μπορεί στο τέλος του μαρτυρίου, εφόσον είσαι εξαιρετικά προσεκτικός, άμα μάθεις να βουλώνεις ηρωικά το στόμα, να τα ψιλοκαταφέρεις… Όμως δεν είναι βέβαιο… Μια στάλα μονάχα λιγότερο σάπιος όταν τα τινάξεις απ’ όσο όταν γεννήθηκες… Κι ίσως έτσι καταλήξεις σε μια νύχτα λιγότερο ασφυκτική απ’ την αυγή… Αλλ’ ας μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου! Αυτό είν’ όλο!... Πρόσεχε! Άσε τα μεγάλα πράγματα στην μπάντα! Για ένα κουράδι σαν κι εσένα, αυτό είν’ αρκετό!...”.

Μάλιστα! Σταράτες κουβέντες! Από πραγματικούς Πατέρες της Εκκλησίας! Που ήξεραν τη δουλειά τους! που δεν είχαν ψευδαισθήσεις!».

Louis-Ferdinand Céline, Mea culpa .