Τίποτα δεν είναι πιο προφανές από το ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι το ίδιο ανατρεπτικός όσο και ο μαρξισμός. Η υλιστική άποψη της ζωής στην οποία και τα δύο συστήματα βασίζονται είναι πανομοιότυπη. Και των δύο τα ιδεώδη είναι ποιοτικά ίδια,οι αρχές τους συνδέονται με έναν κόσμο του οποίου το κέντρο είναι "τεχνολογία, επιστήμη, παραγωγή, παραγωγικότητα και κατανάλωση". Και όσο μιλάμε μόνο για οικονομικές τάξεις κέρδος, μισθούς και παραγωγή και όσο πιστεύουμε ότι η πραγματική ανθρώπινη πρόοδος καθορίζεται από ένα συγκεκριμένο σύστημα διανομής του πλούτου και των αγαθών και ότι γενικά μιλώντας, η ανθρώπινη πρόοδος μετριέται από τον βαθμό του πλούτου η της φτώχειας, τότε είμαστε πολύ μακριά από αυτό που είναι ουσιώδεις, ακόμα και αν νέες θεωρίες, πέρα από τον μαρξισμό και τον καπιταλισμό διατυπωθούν. 《...》 Αυτό που πρέπει να αμφισβητηθεί δεν είναι η αξία αυτού η εκείνου του οικονομικού συστήματος, άλλα η αξία της οικονομίας της ίδιας. Έτσι παρά το γεγονός ότι η αντίθεση μεταξύ καπιταλισμού και μαρξισμού κυριαρχεί στην εποχή μας, πρέπει να θεωρείται ως ψευδοαντίθεση. Στις ελεύθερες οικονομίες όπως και στις μαρξιστικές ο μύθος της παραγωγής και τα παράγωγα της (π.χ. τυποποίηση, μονοπώλια, καρτέλ, τεχνοκρατία) από υποκείμενα στην ηγεμονία της οικονομίας εξελίχθηκαν σε πρωτεύοντες παράγοντες στους οποίους στηρίζονται οι υλιστικές συνθήκες της ύπαρξης. Και τα δύο συστήματα θεωρούν σαν οπισθοδρομικούς ή υποανάπτυκτους εκείνους τους πολιτισμούς που δεν βασίζονται στην εργασία και την παραγωγή· δηλαδή αυτούς τους πολιτισμούς που, ευτυχώς για αυτούς, δεν έχουν παγιδευτεί ακόμα στην πυρετώδη βιομηχανική εκμετάλλευση όλων των φυσικών πόρων, την κοινωνική και παραγωγική υποδούλωση όλων των ανθρωπινων δυνατοτήτων και τη εξύμνηση των τεχνικών και βιομηχανικών προτύπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου