Το πορτραίτο του σύγχρονου κόσμου σύμφωνα με τον Evola και τον Davila.
Η πρόοδος φυσικά, έχει επέλθει στο υλικό πεδίο, έχοντας βελτιώσει αξιοσημείωτα τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουμε για αυτά είναι η "πνευματική μιζέρια" και όπως συμπεραίνει ο Gomez " το κόστος της προόδου είναι η παροχή του πλήθους των ανόητων". Όταν υπάρχει δράση, η αντίδραση πρέπει να είναι η απάντηση. Η τεχνική πρόοδος ως εκ τούτου είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Ο Κολομβιανός γράφει για το μεγαλείο των συγχρόνων του, η δύναμη των οποίων είναι τόσο σημαντική ώστε "καμία καταστροφή να μην είναι αδύνατη".Η αυγή του 20ου αιώνα απέδειξε τι είναι ικανός να κάνει ένας γίγαντας,ο οποίος δημιουργήθηκε από το ανθρώπινο χέρι. Η παραγωγή και ο υλικός πόλεμος όπως τα ονομάζει ο Γερμανός επαναστάτης συντηρητικός Ernst Jünger- όντας αποτελέσματα της λατρείας της ύλης, κυριάρχησαν επί του ανθρώπου και στράφηκαν εναντίον του. Στο έργο του Der Kampf als inneres Erlebnis, ο Jünger αναφέρει "στην εποχή όπου η ύλη τιμάται όσο τίποτε άλλο, η ύλη επέφερε την χειρότερη ζωή". Ο Ιταλός αριστοκράτης παρ' όλ' αυτά, αναφερόμενος στις αντιλήψεις του τελευταίου ισχυρίζεται πως "ο σύγχρονος άνθρωπος, δημιουργώντας την τεχνολογία για να κυριαρχήσει επί της φύσεως, έχει υπογράψει ένα γραμμάτιο το οποίο έχει πλέον λήξει. Για παράδειγμα αυτό είναι το είδος του πολέμου στο οποίο η τεχνολογία στρέφεται εναντίον του και απειλεί να τον καταστρέψει όχι μόνο φυσικά αλλά και πνευματικά.". Με άλλα λόγια τα επιτεύγματα τα οποία κάνουν τους σύγχρονους μας τόσο περήφανους- ενώ βέβαια μας είναι χρήσιμα κάποια από αυτά ενώ γίνονται η δεύτερη φύση του ανθρώπου ταυτόχρονα μεταμορφώνονται σε εχθρό του, ο οποίος στη συνέχεια έχει ακόμη και την δυνατότητα να καταστρέψει τον ίδιο τον δημιουργό του. Ο πνευματικός, παραδοσιακός άνθρωπος, ακόμη και αν από κάποιες απόψεις κυριαρχούταν από την φύση, από το περιβάλλον του,στην πραγματικότητα τα εξουσίαζε καθώς είχε τον έλεγχο πάνω στην εσωτερική του φύση. Σήµερα όμως, ακούμε συχνά για την εκµετάλλευση της φύσης, για την υποταγή της στην ανθρώπινη βούληση. Η αλήθεια ειναι πως «η αντίστροφη διαδικασία έλαβε χώρα, δηλαδή μια προφανής και εξωτερική κατάκτηση της φύσης σε συνδυασµό µε την παντελή έλλειψη του ασκητισμού, πνευματικής πειθαρχίας, και αυταπάρνησης, n οποία ως εκ τούτου καθιστά τον άνθρωπο περισσότερο από ποτέ αιχμάλωτο στα πάθη του και τις φυσικές κλίσεις". Για αυτό τον λόγο και η υλική ανάπτυξη των κοινωνιών σχετίζεται στενά με το μειωμένο ενδιαφέρον στα θέµατα του πνεύματος. Όλη η προσοχή εστιάζεται στην υλική διάσταση της πραγματικότητας. Η πρωτόγονη νοοτροπία των περισσοτέρων ανθρώπων περιορίζει τα πάντα στην απτότητα. Αυτό που δεν μπορεί να εξεταστεί μέσω "ενός ματιού και ενός μεγεθυντικού φακού" απορρίπτεται ως ακατανόητο και επομένως ως άχρηστο. Ολες οι έννοιες εξετάζονται από την άποψη της υλικότητας και το κριτήριο της αξίας καθορίζεται από τον ωφελιμισμό. Σώμα και χρηστικότητα έχουν γίνει ένα είδος φετίχ μέσω των οποίων κάποιος αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου