《Τις ώρες που μείναμε στον ιερό τόπο είχε αυξηθεί σηµαντικά το πλήθος των επισκεπτών παντού κόσμος φωτογραφιζε. Ῥιχνουν τη μνήμη τοὺς στην τεχνικά παραγόμενη εικόνα. Εγκαταλείπουν ανυποψίαστοι τη γιορτή της σκέψης που δεν γνωρίζουν. Ψηλά πάνω από την άκρη της πλαγιάς ορθώνονταν γεµάτες ἔπαρση μεγάλες ανολοκλήρωτες οικοδομές σύγχρονων ξενοδοχείων. Η περίοπτη θέση τους στο χώρο δεν µπορεί, βέβαια, να παραµερίσει την ευτελή λειτουργία τους στην υπηρεσία της τουριστικής βιομηχανίας. Κατηφορίσαµε την πλαγιά προσεκτικά περνώντας ανάµεσα δετοιχίσµατα και ανθότοπους, Ὀσο προχωρούσαµε, η ἱερότητα του τόπου εξαφανιζόταν όλο και περισσότερο. Στον κατάφορτο απὀ λεωφορεία και ιδιωτικά αυτοκίνητα δρόµο ο ιερός τόπος εμφανιζόταν πια µόνο ως ένα τοπίο που το είχε οικειοποιηθεί η τουριστική δραστηριότητα. Όπως στην Αθήνα, ἐτσι και εδώ δεν θελήσαµε να μπούμε στο κατάμεστο από επισκέπτες μουσείο. Η διαμονή στους Δελφούς τελείωσε μ’ ένα σύντομο γεύμα, για το οποίο οι συνταξιδιώτες µας συνωστίστηκαν µε άλλα γκρουπ σε µία αίθουσα του ξενοδοχείου. Επιστρέφοντας στο λιμάνι έγινε σαφέστερη η επίγνωση ότι µε την αδίστακτη εισβολή του τουρισμού µία αλλότρια εξουσία επιβάλλει στην αρχαία Ελλάδα τα δικά της κελεύσματα και τις δικές της µορφές οργάνωσης, αλλά και ότι θα αποτελούσε την υπεκφυγή απέναντι σ’ αυτό που είναι, αν ἠθελε κανείς να µη λάβει υπόψη του αυτή την τουριστική δραστηριότητα που δεν αφήνει περιθώρια επιλογής, αντί να συλλογιστεί το χάσμα µεταξύ του άλλοτε και του τώρα και να αναγνωρίσει τη µοίρα που κυριαρχεί εδώ. Η αναπόδραστη δυναμική τῆς νεότερης τεχνικής σε συνδυασµό µε την επιστημονική εκβιομηχάνιση του κόσµου ετοιµάζονται να εξαλείψουν κάθε δυνατότητα διαµονής. Εντούτοις, η παράξενη, αν και έγκαιρη ολοκλήρωση του ταξιδιού στην Ελλάδα µε τους Δελφούς δεν μετατράπηκε σε αποχωρισμό απὀ την Ελλάδα. Καθώς το καράβι έπλεε από τον Κορινθιακό Κόλπο προς το Ιόνιο πέλαγος, το όλον της αρχαίας Ελλάδας µεταμορφώθηκε σ’ ένα μοναδικό νησί, αποκομµένο απὀ όλους τους υπὀλοιπους κόσμους, γνωστούς και αγνώστους. Ο αποχωρισµός απὀ αυτή μετατράπηκε σε ἔλευσή της. Αυτό που ήρθε και ενείχε την ἐγγύηση της παραμονής του ήταν η διαμονή των διαφυγόντων θεών που ανοίγεται στον αναμιμνησκόμενο αναλογισμό, Η διαμονή που συνίσταται στο να αντέχει κανείς το ερώτημα µε το οποίο την σημαδεύει ο Χέλντερλιν. Με την τελευταία στροφή στο Άσμα του Γερμανού δίνει στη γεμάτη εμπιστοσύνη προσδοκία τη νίκη κατά της χωρίς μέλλον προόδου της τεχνικής εποχής ρωτώντας την «εσχάτη και πρώτη όλων /των Μουσών»: Πού είναι η Δήλος σου, πού η Ολυµπία σου, Για να βρεθούμε όλοι στην ύψιστη γιορτή; Αλλά πὠς να μαντέψει ο γιος τι εσύ των Δικών σου, αθάνατη, απὀ καιρό ετοιµάζεις; Μέσα σε δύο ηλιόλουστες ηµέρες µε ήσυχες νύχτες η επιστροφή στη Βενετία µέσω της Αδριατικής πήρε το χαρακτήρα µοναδικής ευχαριστίας, επειδή µας δωρίστηκε η διαμονή και µας παραχωρήθηκε να δούμε την ιδιοκτησία της. Όταν το τελευταίο βράδυ µετά τον απόπλου απὀ το λιμάνι του Ντουμπρόβνικ ο πορφυρός και διάπυρος ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα, δελφίνια συνόδεψαν για λίγο το πλοίο, Αυτός ήταν ο τελευταίος χαιρετισµός της Ελλάδας. Όπως η κύλικα του Εξηκία, όπου δελφίνια γλιστρούν µε ορµή κολυμπώντας γύρω απὀ το αερόθικτο σκάφος του Διονύσου, υπάρχει εντός των ορίων του ωραιότερου δηµιουργήµατος, ἔτσι ακριβώς ο γενέθλιος τόπος της Δύσης και της νεότερης εποχής υπό τη σκέπη της νησιωτικής υπόστασής του επαφίεται στον αναλογισµό της διαµονής, 》
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου