Δωδώνη 1980.
《...》Όλη η βεβηλη επιστήμη που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων δεν είναι παρά η μελέτη του αισθητου κόσμου, εκεί μέσα είναι περιορισμένη αποκλειστικά, και οι μέθοδοι της δεν εφαρμόζονται παρά μόνο σε αυτό το πεδίο, να όμως που αυτές οι μέθοδοι ανακηρύχθηκαν "επιστημονικές" αποκλείοντας κάθε άλλη, πράγμα που σημαίνει άρνηση κάθε επιστήμης που δεν αναφέρεται στα υλικά πράγματα.《...》
Για τους σύγχρονους τίποτε δεν φαίνεται να υπάρχει έξω από αυτό που μπορούμε να δούμε και να αγγίξουμε, η τουλάχιστον ,ακόμη και αν παραδέχονται θεωρητικά ότι μπορεί να υπάρχει κάτι διαφορετικό, σπεύδουν να το ανακηρύξουν όχι μόνο άγνωστο άλλα "αγνώριστο", πράγμα που τους απαλλάσει από το να ασχοληθούν μαζί του.《...》
Οι σύγχρονοι,γενικά δεν διανοούνται άλλη επιστήμη από την επιστήμη, των πραγμάτων που μετρούνται ,υπολογίζονται και ζυγίζονται δηλαδή για μια ακόμη φορά, τελικά , πραγμάτων υλικών γιατί μόνο σε αυτά μπορεί να εφαρμοστεί η ποσοτική άποψη, και η αξίωση να υπαγάγουμε την ποιότητα στην ποσότητα είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης επιστήμης. Φτάσαμε έτσι , κατά αυτήν την έννοια να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει καθαρή επιστήμη εκεί που δεν υπάρχουν επιστημονικοί νόμοι παρά αυτοί που εκφράζουν ποσοτικές σχέσεις,《...》
Υπό αυτές τις συνθήκες ,η βιομηχανία δεν είναι πια παρά μια εφαρμογή της επιστήμης, εφαρμογή από την οποία αυτή καθεαυτή η επιστήμη θα όφειλε να είναι εντελώς ανεξάρτητη ,καταντά να της γίνεται λόγος ύπαρξης και δικαίωση της, κατά τέτοιο τρόπο που κι εδώ ακόμη οι κανονικές σχέσεις βρίσκονται ανεστραμένες. Εκείνο που απορρόφησε όλες τις δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου, ακόμη και όταν ισχυριζόταν ότι κάνει επιστήμη με τον τρόπο του ,δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο παρά η ανάπτυξη της βιομηχανίας και της μηχανοποίησης και θέλοντας έτσι να κυριαρχήσουν πάνω στην ύλη, και να την προσαρμόσουν στις ανάγκες τους, οι άνθρωποι δεν πέτυχαν πάρα να γίνουν σκλάβοι της, όπως το λέγαμε στην αρχή: Όχι μόνο περιόρισαν της διανοητικές φιλοδοξίες τους, αν επιτρέπεται ακόμα να μεταχειριζόμαστε τη λέξη διανοητικές σε τέτοιες περιπτώσεις , στο να εφευρίσκουν και να κατασκευάζουν μηχανές, αλλά κατέληξαν να γίνουν αληθινές μηχανές αυτοί οι ίδιοι. Πραγματικά η " ειδίκευση" ,τόσο εκθειασμένη ο ορισμένους κοινωνιολόγους υπό το όνομα " καταμερισμός εργασίας" , δεν επιβλήθηκε μόνο στους σοφούς, αλλά ακόμη και στους τεχνικούς και στους εργάτες,και για αυτούς τους τελευταίους κάθε διανοητική εργασία κατέστη εξ αυτού αδύνατη: πολύ διαφορετικοί από τους τεχνίτες του παρελθόντος, δεν είναι πια παρά οι υπηρέτες των μηχανών, γίνονται για να το πούμε έτσι, ένα σώμα με αυτές, οφείλουν να επαναλαμβάνουν αδιάκοπα, κατά τρόπο τελείως μηχανικό, ορισμένες καθορισμένες κινήσεις, τις ίδιες πάντοτε και πάντοτε εκτελέσμενες κατά τον ίδιο τροπο για να αποφεύγετε η παραμικρή απώλεια χρόνου ,έτσι το θέλουν τουλάχιστον οι αμερικάνικες μέθοδοι που θεωρούνται ότι αντιπροσωπεύουν τον μέγιστο βαθμό "προόδου".
Πραγματικά, πρόκειται αποκλειστικά για όσο το δυνατό μεγαλύτερη παραγωγή, μεριμνούμε λίγο για την ποιότητα ,είναι μόνο η ποσότητα που ενδιαφέρει, επανερχόμαστε για μια ακόμη φορά στην ίδια διαπίστωση που έχουμε ήδη κάνει σε άλλους τομείς: ο σύγχρονος πολιτισμός είναι αληθινά αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ποσοτικό πολιτισμό, πράγμα που δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι είναι ένας υλικός πολιτισμός《...》
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου