ΕΘΝΟΟΙΚΟΤΟΠΙΚΑ, Βασίλης Νιτσιάκος

 [...]

Κατά κανόνα, οι βοσκότοποι περιελάμβαναν εκτάσεις, μεγάλες ή μικρές, οι οποίες κι αυτές είχαν τα δικά τους στοιχεία για τη διατροφή των ζώων (κλαδερά,μανιτάρια κ.λπ.). Σ' αυτές τις δασικές εκτάσεις υπήρχαν διάφορα ξέφωτα ή γυμνές ζώνες-περάσματα, πολύ χρήσιμα και για τη βόσκηση αλλά και τη γενικότερη διαχείριση και οργάνωση του χώρου ως προς τις κινήσεις και τις μετακινήσεις των κοπαδιών.Στα μεγάλα ξέφωτα, εκεί μάλιστα που υπήρχαν και νερά φτιάχνονταν οι στρούγκες για το άρμεγμα, που ήταν ταυτόχρονα και γρέκια για το ξενύχτισμα των ζώων. Οι γυμνές ζώνες χρησίμευαν ως περάσματα των κοπαδιών.Και τα δύο αυτά στοιχεία ήταν πολύ σημαντικά για τη διαχείριση των βοσκοτόπων και των κοπαδιών.Συνέβη, λοιπόν, κάποτε, η δασική υπηρεσία να θεωρήσει απαραίτητη την δάσωση τέτοιων περασμάτων και ξέφωτων και φυτεύτηκαν δέντρα γι' αυτόν τον σκοπό. Οι χωριανοί αυτό το θεώρησαν όχι μόνο απαράδεκτο, αλλά εχθρική πράξη απέναντι στην κτηνοτροφία και στην ίδια την κοινότητα. Αποφάσισαν, λοιπόν, να καταστρέψουν αυτές τις φυτείες. Έκαναν τρύπες στους τρυφερούς κορμούς των δέντρων βάζοντας μέσα σκάρφη, ένα φυτό που χρησιμοποιείται για πολλούς φαρμακευτικούς σκοπούς.Έτσι τα δέντρα ξεραίνονταν... Αναφέροντας το γεγονός αυτό στην εισήγησή μου, προκλήθηκε αναστάτωση στο ακροατήριο. Άκουσα μάλιστα κάποιους φανατικούς περιβαλλοντιστές να λένε «εφιαλτικό»! Στο τέλος δέχτηκα σχετική ερώτηση. Τους απάντησα ότι συμμετείχα κι εγώ, φοιτητής τότε, σ' αυτήν την πράξη αντίστασης της τοπικής κοινωνίας απέναντι σε μια γραφειοκρατική και επιστημονικοφανή αντίληψη των πραγμάτων. Η οικολογία της έδρας απέναντι στην τοπική γνώση. Το αστικό ήθος, η αστεακή φυσιολατρεία απέναντι στο αγροτοποιμενικό ήθος, στη βιωματική αειφορία. Οι κτηνοτρόφοι αυτοί διατήρησαν επί αιώνες αυτό το περιβάλλον, όχι γιατί ήταν φορείς κάποιας οικολογικής ιδεολογίας, αλλά γιατί εξαρτώνταν από αυτό, γνώριζαν τα όριά του και φρόντιζαν να μην το καταστρέψουν. Ναι, ήταν πράξη αντίστασης μιας τοπικής κοινότητας που είχε τον έλεγχο των φυσικών πόρων της απέναντι σε μια κρατική γραφειοκρατία που επιδίωξε την αλλοτρίωσή της στο όνομα της ανάπτυξης. Αυτές οι κοινωνίες για αιώνες διαχειρίστηκαν με σοφία τη φύση γύρω τους όχι χάρη σε κάποια οικολογική ευαισθησία αλλά στη βάση μιας βιωματικής αειφορίας, γνωρίζοντας δηλαδή τα όρια των φυσικών πόρων, εμπειρικά φρόντιζαν να μην τους εξαντλούν, ώστε να αναπαράγονται και μαζί τους να αναπαράγονται οι υλικές αλλά και συμβολικές προϋποθέσεις της επιβίωσης και αναπαραγωγής τους.

ΕΘΝΟΟΙΚΟΤΟΠΙΚΑ, Βασίλης Νιτσιάκος

Ludwig Wittgenstein, Ανάσταση

Τι ωθεί ακόμη και μένα να πιστεύω στην Ανάσταση του Χριστού; Είναι σα να παίζω με την ιδέα: Αν τυχόν δεν αναστήθηκε, τότε έλειωσε κι αυτός στο μνήμα, σαν όλους τους ανθρώπους. Είναι νεκρός και αποσυντεθειμένος. Είναι τότε ένας Δάσκαλος, σαν όλους τους άλλους, και δεν μπορεί πια να βοηθήσει• κι εμείς είμαστε πάλι ορφανεμένοι και μονάχοι. Βρισκόμαστε μέσα σε μια Κόλαση, όπου μόνο να ονειρευόμαστε μπορούμε, ενώ ένα είδος στέγης μάς χωρίζει από τον Ουρανό.«Αν θέλω πραγματικά να σωθώ, εκείνο που μουχρειάζεται είναι η σιγουριά και όχι η σοφία, τ’ όνειρο ή ο στοχασμός. Και η σιγουριά είναι ακριβώς αυτή η πίστη. Πίστη σημαίνει πίστη σ’ εκείνο που η καρδιά μου, η ψυχή μου χρειάζεται κι όχι η στοχαζόμενη διάνοιά μου. Γιατί είναι η ψυχή μου με τα πάθη της, σαν να λέμε η σάρκα με τα οστά της, εκείνο που πρέπει να σωθεί, κι όχι το αφηρημένο πνεύμα μου. Θα μπορούσαμε να πούμε: Μόνο η Αγάπη μπορεί να πιστέψει στην Ανάσταση…Η λυτρωτική Αγάπη πιστεύει ακόμη και στην Ανάσταση˙  εμμένει στην Ανάσταση

Ludwig  Wittgenstein.

Louis-Ferdinand Céline, Mea culpa

 

«Η πρακτική ανωτερότητα των μεγάλων χριστιανικών θρησκειών ήταν που δεν χρύσωναν το χάπι. Δεν γύρευαν να καταπλήξουν, δεν επιζητούσαν ψήφους, δεν ένιωθαν την ανάγκη να είναι αρεστές, δεν το ’φερναν στα μαλακά. Άρπαζαν τον Άνθρωπο μες στην κούνια και του ’κοβαν τον βήχα απ’ την αρχή. Του ’διναν να καταλάβει δίχως περιστροφές: “Έλα ’δω, άμορφο δυσώδες πλάσμα· ένα σκουπίδι θα ’σαι πάντα… Απ’ την ώρα που είδες το φως είσαι μονάχα σκατά… Μ’ ακούς;... Είναι προφανέστατο, πρωταρχικός κανόνας! Ωστόσο, μπορεί… αν το καλοδείς… μπορεί και να ’χεις ακόμα μια μικρή ευκαιρία να συχωρεθείς, που είσαι τόσο απαίσιος, κοπρανώδης, απίστευτος… Αρκεί να υπομείνεις όλο τον πόνο, τις δοκιμασίες, τις κακοτυχίες και τα βάσανα της σύντομης ή μακρόχρονης ύπαρξής σου. Με τέλεια ταπεινότητα… Η ζωή, ρε, είναι σκληρή δοκιμασία! Μην κλονίζεσαι! Μην περιπλέκεις τα πράγματα! Σώσε την ψυχή σου, αυτό φτάνει! Μπορεί στο τέλος του μαρτυρίου, εφόσον είσαι εξαιρετικά προσεκτικός, άμα μάθεις να βουλώνεις ηρωικά το στόμα, να τα ψιλοκαταφέρεις… Όμως δεν είναι βέβαιο… Μια στάλα μονάχα λιγότερο σάπιος όταν τα τινάξεις απ’ όσο όταν γεννήθηκες… Κι ίσως έτσι καταλήξεις σε μια νύχτα λιγότερο ασφυκτική απ’ την αυγή… Αλλ’ ας μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου! Αυτό είν’ όλο!... Πρόσεχε! Άσε τα μεγάλα πράγματα στην μπάντα! Για ένα κουράδι σαν κι εσένα, αυτό είν’ αρκετό!...”.

Μάλιστα! Σταράτες κουβέντες! Από πραγματικούς Πατέρες της Εκκλησίας! Που ήξεραν τη δουλειά τους! που δεν είχαν ψευδαισθήσεις!».

Louis-Ferdinand Céline, Mea culpa .

Ο άγιος της "οικολογίας"

{...} Βέβαια τὸ πράγµα δὲν εἶναι καθόλου ἁπλό. Ὅλος αὐτὸς ὁ τρομακτικὸς τροχὸς τῆς καπιταλιστικῆς παραγωγῆς δὲν μπορεί νὰ σταματήσει. Οὔτε κἂν νὰ ἐπιβραδυνθεῖ. Ἀντίθετα, ρέπει ἀδηρίτως πρὸς τὴν ἐπιτάχυνση. Καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἣ ἀδυναμία τοῦ οἰκολογικοῦ κινήματος, τοῦ μόνου δικαιολογημένου κινήματος τῆς ἐποχῆς µας. Ἡ οἰκολογία εἶναι μιὰ ηθική ἰδεολογία,ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ πολιτικὴ πράξη. Ἐπειδὴ καμιὰ ἐναλλακτικὴ λύση δὲν εἶναι τόσο πραγματιστική,ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ὑποκαταστήσει ἐμπράκτως και ἐπιτυχῶς τὸν καπιταλισµό. Ἐκτὸς ἂν ἡ οἰκολογία ἐπιβάλει τὸ ἀσκητικὸ ἰδεῶδες, Ἀλλὰ τότε χρειάζεται θρησκευτική μεταστροφή τῶν συνειδήσεων. Ὁπότε θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσει γιὰ ἐμπνευστή της ὄχι ἐπιστήμονα, ἀλλὰ Ἅγιο. Τουλάχιστον τὸ ἑλληνικό οικολογικό κίνημα μπορεῖ νὰ βρεῖ ἕναν τέτοιον Ἅγιο, Είναι ὁ Παπουλάκος. Διαθέτει τὸ πλεονέκτημα νὰ ἔχει ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν κατεστηµένη Ἐκκλησία. Ἀντίθετα, Ἡ εκκλησία καὶ τὸ κράτος τὸν κατεδίωξαν ἀπηνῶς. Καὶ διαθέτει τὸ πλεονέκτημα νὰ ἔχει ἐκφρασθεῖ οἰκολογικῶς μὲ μιὰ ἐκπλήσσουσα καὶ προφητική σαφήνεια, ξεκινώντας ἀπὸ αἰτήματα ἔξοχης θρησκευτικῆς πνευματικότητας.

"Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου " Rainer Maria Rilke

"Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου " 

Rainer  Maria Rilke

 

Οι φτωχοί είναι σιωπηλοί σαν πράγματα, κι αν έρμαια των δρόμων μια εστία τους υποδεχτεί παίρνουν μια θέση ταπεινά σαν πρόσωπα οικεία κι ανακατεύονται στις ακαθόριστες σκιές του σκηνικού, σβήνοντας στη λησμονιά σαν εργαλεία παρατημένα.

 Μοιάζουν με κείνους τους φύλακες αγαθών που δεν τα αντίκρισαν ποτέ με τα μάτια τους· περιπλανιούνται χαμένες σχεδίες πάνω από βάραθρα και σε σεντόνια ύφασμα απλωμένα στους κάμπους κείτονται ανυπεράσπιστοι, εκτεθειμένοι σ’ όλους τους ανέμους.

Ξεπερνώντας τον τουρισμό - Hakim Bay

 

Ο τουρισμός είναι εφεύρεση του 19ου αιώνα, μια περίοδος της ιστορίας που μερικές φορές μοιάζει να έχει επεκταθεί σε αφύσικο μήκος.  Κατα πολλούς τρόπος ζούμε ακόμα στο 19ο αιώνα .

Ο τουρίστας αναζητά επίμονα την κουλτούρα επειδή, στον κόσμο μας η κουλτούρα έχει εξαφανιστεί μεσα στην καταβόθρα του θεάματος, η κουλτούρα έχει κατεδαφιστεί και αντικατασταθεί από ένα εμπορικό κέντρο η ένα talk show γιατί η εκπαίδευση μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προετοιμασία για μια ολόκληρη ζωή δουλειάς και κατανάλωσης, γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε παψει να δημιουργούμε.  Ακόμα και αν οι τουρίστες φαίνονται να είναι φυσικά παρόντες στη φύση η στην κουλτούρα, στην ουσία θα μπορούσε κανείς να τους ονομάσει φαντάσματα που στοιχειώνουν ερείπια, στερούμενα κάθε σωματικής παρουσίας.  Δεν είναι πραγματικά εκει αλλα μάλλον κινούνται μέσω ενός νοητικού τοπίου μιας αφαίρεσης ( φύση κουλτούρα κλπ ) ,συλλέγοντας εικόνες παρα εμπειρία.

Φώτης Κόντογλου - Ἡ μεγάλη μονοτονία τῆς φύσης καὶ τῶν μεγάλων ἔργων

Τοὺς ἐλαφρούς, κούφιους καὶ νευρικοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ μονοτονία. Ὁλοένα παραπονιοῦνται γι᾿ αὐτὴ καὶ θέλουνε πάντα κάποια ποικιλία, κάποια ἀλλαγή, κάποιο καινούργιο καὶ διαφορετικό, ὅπως λένε. Πλήττουν καὶ κουράζονται γρήγορα. Ποθοῦνε τὴν ἀλλαγή, κι ἂς εἶναι καὶ πρὸς τὰ χειρότερα. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἐνθουσιάζονται γιὰ τοὺς νεωτερισμούς, σ᾿ ὅλα τὰ πράγματα. Ἀπ᾿ αὐτοὺς καὶ γι᾿ αὐτοὺς ἐβγῆκε ἡ μόδα, τούτη ἡ τυραννικὴ ἀνοησία, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ὄμορφο ἀλλάζει κάθε τόσο, μ᾿ ἕνα σύνθημα. Στὶς μέρες μας, κατάντησε κι ἡ τέχνη σὰν τὴ μόδα.

Δὲν λέγω πὼς κάθε τί ποὺ εἶναι μονότονο, εἶναι καλὸ καὶ σπουδαῖο. Ἡ φύση, ὅμως, μὲ τὶς τέσσερες ἐποχὲς τοῦ χρόνου, μὲ τὶς ἀλλαγὲς τοῦ καιροῦ, μὲ τὶς θάλασσες, μὲ τὰ βουνὰ καὶ μὲ τὰ δάση της, ἔχει μία μονοτονία μεγαλόπρεπη καὶ ἱερή.

Γιὰ τοῦτο, οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶπα, βαριοῦνται τὴ φύση καὶ τὴν ἁπλὴ ζωή της. Δὲν καταλαβαίνουμε τὴ βαθειὰ γλῶσσα της, ποὺ μιλᾷ στὴν ψυχὴ μὲ χίλιους τρόπους γιὰ ἕνα πλῆθος ἀνείπωτα μυστήρια.

Ὦ μεγαλόπρεπη μονοτονία τῶν βουνῶν, μονοτονία τῆς θάλασσας, ποὺ ἀναταράζεται μέρα - νύχτα καὶ ποὺ βογγᾷ μὲ βαθειὰ ἀχολογήματα.Ὅποιος σὲ νοιώθει, κάθεται ὦρες ἀτελείωτες ἀπάνω σ᾿ ἕνα βράχο, ἢ ξαπλωμένος στὴν ἀμμουδιά, δίχως νὰ σὲ χορταίνει. Οἱ ὧρες περνοῦνε χωρὶς νὰ τὶς καταλαβαίνει, τὸ πνεῦμα του πετᾷ σὰν τὸ θαλασσοπούλι, μακρυὰ ἀπὸ τὶς μικρολογίες τῆς ζωῆς. Ὡστόσο, τὰ μάτια του καὶ τ᾿ ἀφτιά του γεμίζουνε ἀπὸ τὸ ἐξαίσιο θέαμά σου κι ἀπὸ τὴν ἄγρια μελῳδία τῆς βαρειᾶς φωνῆς σου, σὲ καιρὸ ποὺ ὁ ἄνεμος τὸν λούζει μὲ τὴ δροσερὴ ἁρμύρα τοῦ πελάγου.

Ὦ μεγαλόπρεπη μονοτονία τ᾿ οὐρανοῦ, μὲ τὰ ἀμέτρητα ἄστρα ποὺ κρέμουνται σὰν πολυκάντηλα ἀπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου, κι ἄλλα τρεμοσβήνουνε σὰν ἀπὸ τὸν ἄνεμο, ἀλλὰ στέκουνται στυλωμένα καὶ μὲ κυττάζουν, λὲς καὶ μὲ παραμονεύουνε μέσα ἀπὸ βαθὺ καὶ σκοτεινὸ χάος!

"Ο θεολογών πνευματικός άνθρωπος & ο Παπαδιαμάντης. "

 《Ἡ Ἀθήνα, ὅπου ζῃ τὸν πιὸ πολὺ καιρὸ ὁ Παπαδιαμάντης, εἶναι ὁ πόλος τῆς ἀποστροφῆς του, γιατὶ η ὅποια της ἀπόστασι ἀπὸ τὴν εἰδυλλιακὴ ἀτμόσφαιρα τῆς ζωῆς τοῦ νησιοῦ, ποὺ ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τὴν ἐξιδανικεύει, κραταιώνει καὶ στερεοποιεῖ τὴν ἀποστασία του πρὸς ὅτι ἀνεύθυνο καὶ κοσµοπολιτικό. Ἡ Ἀθήνα, τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, περὶ τὰ 1876, δέχεται τὶς πρῶτες ξώπετσες ἀστικὲς ἐπιδράσεις, «ἀκούει γαλλικὰ ἀνάμεσα στοὺς λιγοστοὺς φουστανελλοφόρους της». Ὁ ὑλισμὸς μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ροϊδη µπῆκε στὶς πνευματικὲς συζητήσεις τής καὶ προαγγέλλει τὴν εἰσβολὴ τῆς Ἀστικῆς Κοινωνίας. Σ᾽ ὅλην αὐτὴ τὴν ἀθλιότητα, ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης προβάλλει ὡς ἰδανικὸ πρότυπο τὴν κοινοβιακή ζωὴ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαρχίας. Ἂν ἡ ἀστικὴ Κοινωνία στηρίζονταν στὸ συμφέρον,ποὺ πολιτειακὰ τὸ ἐξέφραζεν ἡ πολιτικὴ ἐλευθερία, εἰς τὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη ἀπηχεῖ ἀκόμη ὁ ἀπόηχος τοῦ Κοινοβίου, ποὺ στηρίζεται στὸ θρησκευτικὸ δέος καὶ σηµαίνει ἀδελφότητα χριστιανικῶν ψυχῶν, ὄχι κοσμικὴ ἐλευθερία.

Η αγιασμένη επανάσταση, Φώτη Κόντογλου

Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη.

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και για αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν την μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται και η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές ως πνευματική ζωή θεωρούν οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι και αυτές υλικές, και ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της Γαλλικής Επανάστασης, για παράδειγμα, θεωρούσε ως πνευματικά, πράγματα που, στην πραγματικότητα δεν ήταν πνευματικά. Αυτός ήθελε να αποχτήσει τη λευτεριά, για να κάνει αυτά που νόμιζε πως είναι σωστά και δίκαια για τη ζωή των ανθρώπων σε τούτον τον κόσμο μονάχα, δηλαδή για την υλική ζωή τους, μην πιστεύοντας πως υπάρχει τίποτα άλλο για να επιδιώξει ο άνθρωπος. Για αυτό λέγω πως, για τις περισσότερες επαναστάσεις, οι αιτίες που τις κάνανε να ξεσπάσουν σταθήκανε υλικές, και η ελευθερία που επιδιώξαμε ήτανε προορισμένη να ικανοποιήσει μονάχα υλικές ανάγκες.

Η ελληνική όμως Επανάσταση είχε μεν για αιτία και τις υλικές στερήσεις και την κακοπάθηση του κορμιού, όπως η κάθε επανάσταση, αλλά πάνω από αυτές τις αιτίες, είχε και κάποιες που είναι καθαρά πνευματικές.

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ του Φώτη Κόντογλου

 Εμείς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ἕνα γένος ποὺ ὅτι κι ἂν φτιάξουμε ἔχει μέσα του αἷμα καὶ βάθος, ἔχει πόνο. Σὰν τὸ ρημοδέντρι ποὺ τὸ δέρνουνε ὅλοι οἱ ἀνέμοι καὶ κεῖνο ἀγαντάρει καὶ θρέφει ἡ ρίζα του καὶ παγαίνει βαθειὰ μέσα στὰ ἔγκατα τῆς γῆς σκίζοντας τὸ βράχο, ἔτσι μπορεῖ νὰ παρομοιαστεῖ κ᾿ ἡ φυλὴ ἡ δική μας. Κ᾿ ἡ φτώχειά μας ἔκανε νὰ ζοῦμε ἁπλὴ ζωή, μὲ λίγα πράγματα, καὶ δὲν μᾶς ἄφησε νὰ ξεμακρύνουμε ἀπὸ τὴ φυσικὴ ζωή, ἀλλὰ βυζαίνουμε ὁλοένα ἀπὸ τὴ καθαρὴ βρυσούλα, ποὺ θρέφει τὴ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Σ᾿ αὐτὸ συντέλεσε καὶ τὸ καλὸ ἀγέρι πούχει ἡ πατρίδα μας κ᾿ ἡ ἡμεράδα πούχουνε τὰ βουνά της, ὥστε νὰ μᾶς φαίνεται σὰν μάνα πονετικιᾶ, ποὺ μᾶς βαστᾶ ὁλοένα στὴν ἀγκαλιά της.

Στὰ χρόνια της σκλαβιᾶς οἱ ἄνθρωποι ἤτανε ἀγράμματοι καὶ ζούσανε ἀπάνω στὰ βουνά, ἀφοῦ πολλοὶ εἴχανε γιὰ σπίτια τὰ σπήλαια καὶ τὰ στρουγγολίθια. Πολιτεῖες δὲν εἴχανε ὁλότελα, εἴχανε μονάχα κάτι μικρὰ χωριά, τὰ πιὸ πολλά με πέντε δέκα σπίτια. Καὶ μὴ πεῖ κανένας πὼς δὲν τὸ παραδέχεται, γιατὶ στοὺς τέτοιους ἁπλοὺς καὶ φυσικοὺς ἀνθρώπους, ὁ ἀπὸ μέσα ἄνθρωπος εἶναι ἁπλὸς σὰν τὸ μωρό, ἂς ἔχει καὶ γινάτι καὶ σκληρότητα, ἂς εἶναι καὶ φονιὰς ἀκόμα.

Αὐτοὶ ὅλοι οἱ βουνίσιοι, οἱ τσοπαναρέοι, κάνανε τὰ πιὸ καλὰ τραγούδια καὶ τὶς παροιμίες καὶ ζωγράφισαν ρημοκκλήσια κι᾿ ὅλα ὅσα κάνανε εἶναι τὰ πιὸ ἀληθινὰ καὶ τὰ πιὸ ἁγνά.

«Πώς μπορεί κανείς να κρυφτεί από αυτό που δεν δύει ποτέ;».

 

Η πνευματική ασθένεια του ανθρώπου του αιώνα μας είναι η εκκοσμίκευσή του. Δηλαδή ότι θεωρεί πως το υπάρχον καθόλου είναι μόνον ο κόσμος που βλέπει μπροστά του, ακριβώς όπως τον βλέπει και όπως τον αισθάνεται. Αυτό είναι πνευματικό κατάντημα του νεώτερου ανθρώπου, ο οποίος μια μια κλείνει όλες τις καταπακτές της ψυχής του και όλα τα παράθυρα του πνεύματός του. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος υπάρξεως των μέσων συνειδήσεων. Τούτο σημαίνει πως ο μέσος άνθρωπος, δηλαδή η τρέχουσα συνείδηση, επέβαλε τα όριά της και στις συνειδήσεις που από τη φύση τους δεν είναι μέσες. Και μάλιστα τούτες οι τελευταίες νιώθουν τύψεις που μέχρι τώρα τα πετάγματά τους άφηναν εμβρόντητους τους πεζοπορούντες και συμμορφώνονται προς τον μέσο κανόνα. Ωστόσο όχι από ταπεινότητα αλλά από κρυψίνοια. Διότι αφού ο κόσμος της κοινής συνείδησης έγινε καθεστώς, φροντίζουν να έχουν την πρωτοκαθεδρία σε αυτό.