ΘΡΗΝΟΣ ΤΟΥ ΦΡΟΥΡΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ, Ezra Pound

Στη βορινή πύλη ο άνεμος φυσά γεμάτος άμμο μονάχος από τότε που υπάρχει χρόνος ως τα τώρα! Τα δέντρα γέρνουν, η χλόη κιτρινίζει απ' το φθινόπωρο. Σκαρφαλώνω σε πύργους και πύργους να αγναντέψω τη βάρβαρη γη: 

 Ρημαγμένο κάστρο, ουρανός, η πλατιά ερημιά . 

Δεν έμεινε τοίχος σε τούτο το χωριό. 

 Κόκαλα ξασπρισμένα από χίλιες παγωνιές, άψιλοι σωροί, σκεπασμένοι με δέντρα και χορτάρι. 

 Ποίος ήταν η αιτία και έγιναν όλ' αυτά; 

Ποίος έφερε την φλογερή αυτοκρατορική οργή; 

Ποίος έφερε το στρατό με τούμπανα και τουμπερλέκια;

 Βάρβαροι βασιλιάδες. Καλωσυνάτη άνοιξη, που γίνηκε φθινόπωρο διψασμένο για αίμα,

 οχλαγωγία πολεμιστών, απλωμένη στο μεσανό βασίλειο, Τρακόσες εξήντα χιλιάδες, 

 Και θλίψη, θλίψη σα βροχή. Θλίψη να πας και θλίψη να ξαναγυρίσεις. 

 Έρημα, έρημα πεδία μάχης, και δεν υπάρχουν πάνω τους παιδιά να κάνουν πόλεμο, 

 Δεν υπάρχουν πια άντρες για την επίθεση και την άμυνα.

 Α, πως να μάθετε την ολοσκότεινη θλίψη στη βορινή πύλη, Με του Ριχόκου το όνομα λησμονημένο, 

 Και εμάς τους φρουρούς φαγωμένους απ' τις τίγρεις.